Η καλύτερη στιγμή στο 23ο ΦΝΘ ήρθε στην προβολή της ταινίας “Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Όλων Μας”
Μιλήστε στα παιδιά σας για τον κόσμο, δείξτε τους τον κόσμο όπως είναι, εμφυσήστε τους την επιθυμία να τον αλλάξουν και εξοπλίστε τα με τα σωστά εφόδια για να ανταπεξέλθουν.
Χθες πραγματοποιήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η Παγκόσμια Πρεμιέρα της ταινίας της Ανζελίκ Κουρούνης “Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Όλων Μας”. Μετά από ένα δίωρο ταινίας γεμάτο έντονα συναισθήματα, που σας προτείνω ανεπιφύλακτα, ακολούθησε το Q&A με τη δημιουργό της ταινίας.
Η δεύτερη ερώτηση που τέθηκε στην Ανζελίκ Κουρούνης ήταν από ένα μικρό αγόρι περίπου 10 ετών. Ετυμόλογος, με πλήρη επίγνωση του τι μόλις παρακολούθησε, ρώτησε τη σκηνοθέτη αν φοβήθηκε ποτέ στα γυρίσματα της ταινίας. Επίσης έδωσε συγχαρητήρια στην κυρία Κουρούνης και τόνισε πως έχει δει και την πρώτη ταινία μαζί με τη μητέρα του. Εξιστόρησε τη δική του μνήμη από τη μέρα που ο πατέρας του έβλεπε “κλασσικά”, όπως σχολίασε ο μικρός, ειδήσεις και ανακοινώθηκε η απόφαση ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Προφανώς η κ. Κορούνης έδωσε συγχαρητήρια στους γονείς του παιδιού και όλο το κοινό συμφώνησε μαζί της. Ως απάντηση στο αν φοβήθηκε ποτέ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων φυσικά η απάντηση ήταν ναι, και ότι ακόμα φοβάται και προσέχει που κυκλοφορεί. Όμως, τόνισε, τον φόβο δεν πρέπει να τον αφήσεις να σε παραλύσει. Πρέπει να τον χρησιμοποιείς ως καύσιμο για να σου δίνει δύναμη να ανταπεξέλθεις στον αγώνα σου. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί η ίδια.
Θα ήθελα όμως να σταθούμε στο παιδί αυτό και τους γονείς του, και το τι σημαίνει να δείχνει κανείς στα παιδιά τον κόσμο όπως είναι. Είναι μία κοινή γραμμή των γονέων να θέλουν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τον “έξω κόσμο” για όσο περισσότερο γίνεται. Έτσι γύρω στην εφηβεία όπου ο καθένας αρχίζει να ανακαλύπτει τον κόσμο αισθάνεται μία αδικία να τον πνίγει, ένα γκρέμισμα του κόσμου και της πραγματικότητας του. Ο κόσμος όπως ήταν πλασμένος στο μυαλό του παιδιού σε αντιδιαστολή με τον “πραγματικό” κόσμο. Η ιστορία που μαθαίνουμε στο σχολείο είναι επίσης “στρογγυλεμένη” στις γωνίες και χάνεται μέσα σε διαγωνίσματα και εξετάσεις ή απομονώνεται ως κάτι που γινόταν “παλιά”, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Και έτσι βρισκόμαστε να έχουμε να κάνουμε με ενήλικες που δεν έχουν ιδέα για πώς οι πράξεις της καθημερινότητας οδηγούνται στο να γίνουν Ιστορία. Πώς αν αφήσεις ανεξέλεγκτη μια εγκληματική οργάνωση που παρουσιάζεται ως κόμμα μπορεί να οδηγήσει στο Άουσβιτς. Πώς η γενική αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο διαμορφώνει τις κοινωνικές και πολιτικές μας απόψεις. Πώς η δολοφονία Φύσσα και η στάση της Μάγδας Φύσσα που όπως είπε η κ. Ανζελίκ “ένωσε το αντιφασιστικό κίνημα”, θα αποτελέσει το θεμέλιο για κάθε αντιφασιστική δίκη στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Είναι εξαιρετικής σημασίας τα παιδιά να μη ζουν εκτός πραγματικότητας. Αυτό το παιδί σήμερα λειτούργησε ως παράδειγμα για το ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά, δεν έχουν ανάγκη το πατρονάρισμα των μεγάλων, θέλουν και πρέπει να έχουν τα εφόδια να αντιμετωπίσουν τον κόσμο στον οποίο τα φέραμε. Λέμε συχνά “το μέλλον μας είναι τα παιδιά”, πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε τι μέλλον θέλουμε να είναι αυτό. Κλειστό στον εαυτό του; Ξενοφοβικό; Μέσα στη άγνοια; Ή δυναμικό, ενημερωμένο και συνειδητοποιημένο;
Οπότε το συμπέρασμα είναι: Μιλήστε στα παιδιά σας για τον κόσμο, δείξτε τους τον κόσμο όπως είναι, εμφυσήστε τους την επιθυμία να τον αλλάξουν και εξοπλίστε τα με τα σωστά εφόδια για να ανταπεξέλθουν. Οι 2 ταινίες ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή και τη δράση της στην Ελλάδα θα έπρεπε να ενταχθούν στο εκπαιδευτικό σύστημα της κάθε χώρας και να τίθενται για μελέτη στο μάθημα της Ιστορίας. Όπως και συμβαίνει εδώ και τρία χρόνια στη Γαλλία με την πρώτη ταινία. Η κ. Κουρούνης αστειεύτηκε ότι τις διαθέτει με χαρά και στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα “αν το θέλει κανείς” και ακολούθησαν γέλια από το κοινό.
Όπως έκλεισε το Q&A πολύ σωστά με τα λόγια της Ανζελίκ: Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, δεν έχουμε ξεμπερδέψει. Ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή όπως την ξέραμε αλλά 13 χρόνια φάγανε μόνο και σε λίγα χρόνια θα είναι πάλι έξω. Το να είσαι αντιφασίστας δεν είναι lifestyle, είναι καθημερινό παράδειγμα. Να μιλάτε και να αντιδράτε σε μη αποδεκτές συμπεριφορές από όπου κι αν προέρχονται. Πλέον οι ακροδεξιές απόψεις προέρχονται από “καθώς πρέπει” κόμματα που με αυτό το πέπλο έρπονται στην κοινωνία. Και τώρα ο αγώνας είναι πιο δύσκολος.
