Καραμανλισμός, Μενδωνισμός και κορρεκτίλα

Λέξεις: Πάνος Θεοδωρίδης

«Δεν θα καταλαβαίνει κανείς ότι κουνήθηκαν τα αρχαία». Τo΄ πε, τo’ πε ο Δημήτρης Κορρές και τα αρχαία έφριξαν, σκιάχτηκαν και τρέμοντας έμειναν κόκκαλο στη θέση τους. Σε πρώτη συνεδρίαση που προκάλεσαν οι πέτρες με το συνδετικό χώμα, συμφωνήθηκε να μη κουνηθεί τίποτε απολύτως. Βέβαια τα υψόμετρα άλλα έλεγαν, αλλά έως πότε η μαθηματική λογική θα επικρατούσε στην εκβαρβαρωμένη πόλη;

Και μόνον εάν ο Δημήτρης Κορρές, φύσει αισιόδοξο άτομο, θα θαυματουργούσε αφαιρώντας το «δάπεδο» του σκάμματος, ανάμεσα στο έργο του μετροπόντικα και στα λεγόμενα «αρχαία της Βενιζέλου» όπου η μελέτη προέβλεπε μια πολυόροφη μπετονένια γκουμούτσα, θα μεσολαβούσε ένα ανέλπιδο εύρημα: από δύο έως και τέσσερα μέτρα του στρώματος της φάσης από το 320 πΧ έως το 230 μΧ (λέμε τώρα) το οποίο θα την ήθελε την ανασκαφούλα του. Ίδιο βάθος ανασκαφής περίμενε και τον σταθμό στο Βαρδάρι και στην Αγία Σοφία και στο Σιντριβάνι, αλλά ποιος γ@μει;

Δηλαδή, ακόμη κι αν αφαιρούνταν η ρωμαϊκή φάση, ήθελε το σκάμμα να κατέβει πολλά μέτρα, ίσαμε δέκα, από τα οποία τα τέσσερα θα ήταν ουσιώδη για την πόλη.

Kακά τα ψέματα, σοφολογιώτατοι και αρνητές του προφανούς: κάτω από το υπάρχον τμήμα της οδού, εκκρεμεί μια άλλη ανασκαφή που ασφαλώς δεν θα επιχειρήσετε. Και βέβαια, η πόλη κάτι χρωστάει της Μιχαλούς.

Εννοώ πως ενώ οι αποστάσεις Σιντριβανίου-Αγίας Σοφίας και Βενιζέλου-Βαρδαρίου προσομοιάζουν, η Αγίας Σοφίας με την Βενιζέλου είναι πολύ μικρότερη, απλώς τσουρούτικη.

Φυσικά εσείς θα έχετε προμετρήσει τις πιθανές πλημμυρίδες μεσημεριανών χρηστών της ράγας του μετρό, ξεπερνώντας πως θα ήταν οριακά σωστό να μη στηθεί σταθμός μετρό στη Βενιζέλου.

Η (εξεζητημένη περίπτωση) ο σταθμός να ιδρυθεί μεν στο βάθος του μετροπόντικα, εννοώ τις αποβάθρες, αλλά η πρόσβαση στο βασικό πηγάδι να γινόταν λίγες δεκάδες μέτρα παραπέρα από την γωνία της δεκουμάνας με την cardo, σε μέρος που ήταν και είναι ήδη βεβλαμένο και καταστραμένο από παλαιότερους βιασμούς πολεοδομικούς.

Αναφέρομαι στο μέγα υπόγειο κάτω από το Καραβάν Σαράι που είχε λειτουργήσει ως Δημαρχείο. Εκεί, το θεμέλιο είναι βαθύ και ορατό-επαναλαμβάνω πως ήταν επί χρόνια η έδρα των πειρατικών ταξί της πόλης. Εκεί το σκάμμα μπορούσε να βυθιστεί όσο έπρεπε δίχως να βλαφτούν αρχαία και απλώς η επαφή με την αποβάθρα να κατέληγε λοξοειδώς με πρόσβαση απ΄αυτές που είναι γεμάτο το μετρό των Αθηνών.

Κατά τα άλλα, η οριακή ψήφος του Συμβουλίου της Επικρατείας, ήταν μια άσκηση υπομονής του αγέρωχου προσώπου της πόλης, του βίαιου και καταναγκαστικού, καθώς τρεις τάσεις, ο Καραμανλισμός, ο Μενδωνισμός και η υπερφυής Κορρεκτίλα ασφαλώς και διέλυσαν τους αδύναμους, προεξοφλημένα διασπασμένους πολίτες της Θεσσαλονίκης με το ολοένα και πιο ασθενικό «όχι» τους.

Τελειώνω. Ό,τι ακούστηκε για το μέλλον της πόλης είναι διαπλανητικά ανεφάρμοστο και άχρηστο απ΄οπου και να το δεις. Και η διώροφη περιφερειακή και η έλλειψη γεφύρωσης από το Κλειδί στο Αγγελοχώρι και η υλοποίηση μιας ring road- όλα ανυπεράσπιστα και φίσκα σε επιχειρήματα που απαγορεύουν την όποια κίνηση, καθώς οι κεφαλές θεωρούν την πόλη ένα μεγάλο σαλάχι του Θερμαϊκού στο βοτσαλάκι της παραλίας, που ζέχνει και κανένας δεν καταδέχεται μήτε να το σκεπάζει με άμμο.