Κάτσε να σε φτιάξω λίγο

Μεσημέρι προς απόγευμα όπως κάθε χρόνο ο κόσμος συγκεντρώνεται στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ. Φοιτήτριες και φοιτητές στην αυλή φτιάχνουν, τελειοποιούν τα πανό τους ακούγοντας τις μουσικές των ημερών από τα ηχεία που έχουν εγκαταστήσει. Μέλη σωματείων και συλλογικοτήτων συσπειρώνονται. Γονείς έρχονται με τα παιδιά τους να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο, αυτό το συμβολικό λουλούδι στο μνημείο. Άνθρωποι που τα μαλλιά τους έχουν πάρει για τα καλά το δρόμο προς το λευκό συνήθως στέκονται στην είσοδο ή απέναντι στο δρόμο, περιμένοντας να ανταμώσουν κάποιο γνωστό τους για να νιώσουν πιο οικεία.

Μια από τις ωραιότερες, μαζικές στιγμές ομοψυχίας είναι όταν ο κόσμος ξεκινάει να βγαίνει προς το δρόμο. Συνήθως λίγο πριν ή λίγο μετά ακούγεται μέσα από από τον τηλεβόα, την ντουντούκα, μια νεαρή φωνή να ενημερώνει πως η πορεία των φοιτητικών συλλόγων ξεκινάει…σε λίγο.

Εκείνη τη χρονική στιγμή κατανέμονται σχεδόν μηχανικά, από συνήθεια ή κατόπιν συνεννόησης τα σχήματα και η θέση τους, η σειρά τους στην πορεία. Στην κεφαλή ήταν χθες η ΕΔΥΕΘ με το πανό να το κρατάνε άνθρωποι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας κάπου εκεί λίγο πιο πίσω λίγο πιο μπροστά ήταν ακόμα όχι συντεταγμένοι οι άνθρωποι από το σύνδεσμο φυλακισθέντων και εξορισθέντων Αντιστασιακών, επίσης μεγαλύτερης ηλικίας. Ανάμεσα στα πανό αυτών και των φοιτητικών συλλόγων που έρχονταν πιο πίσω, περπατούσαν λίγο σαν χαμένοι οι ήρωές μου.

Βλέπεις αυτή η κατάσταση τους προκαλεί μιαν αμηχανία. Ίσως να φταίει που αισθάνονται το σώμα τους όχι πια ισάξιο με των λοιπών παρισταμένων. Μπορεί να σκέφτονται ότι δεν θα αντεπεξέλθει. Από την άλλη μπορεί να είχαν συνηθίσει να είναι αυτή στην οργάνωση, στο τρέξιμο, στην κινητοποίηση και τώρα αυτή η θέση να μην τους πηγαίνει. Κανείς δεν ξέρει, επίσης, τι μπορεί να προκαλέσει ο φόβος με την πανδημία. Να αναγνωρίζουν τον κίνδυνο που διατρέχει η ηλικία τους μέσα σε μια κατάσταση συνωστισμού με νεότερο και γενικά πολύ κόσμο και αυτό να τους μαγκώνει. Ο ένας, όμως, βρίσκει καταφύγιο στον άλλον. Άμυνα προς πάσα κατεύθυνση το μαζί. Το διαχρονικά αήττητο αγκαζέ.

Μέσα στο πλήθος με ένταση γύρω τους η διάθεση για ζωή δεν σταματά. Ήταν λίγο στραβός ο γιακάς του κι εκείνη αμέσως έκανε να τον φτιάξει. Πόσο σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπουν τους εαυτούς τους οι μεγάλοι, να κοιτιούνται στον καθρέφτη, να χτενίζουν το μαλλί τους, να φοράνε αρώματα. Ταυτίζονται αυτά με τη μη παραίτηση, με την κόντρα στο γήρας που πάντα προχωράει.

Τους βλέπω, τώρα δα, το ίδιο πρωί στο διαμέρισμά τους. Ξυπνάνε μαζί, δεν ξέρουν κι αυτοί πόσα χρόνια κοιμούνται πλάι. Μάλλον θα ξέρουν, θα μετράνε τις μέρες, τους μήνες και τις επετείους τους με λαχτάρα γυμνασιόπαιδων που ερωτεύονται. Νομίζω πίνουν από μια κούπα γάλα, η κούπα από εκείνες τις παλιές τις διαφημιστικές και βουτάνε μέσα χθεσινό ψωμί ή φρυγανιές. Στο τέλος παίρνουν από ένα μικρό κουτάλι για να φτάσουν τα ψίχουλα που έγιναν παπάρα στον πάτο. Εκείνη σκουπίζει λίγο γάλα από το πηγούνι του και η χαρτοπετσέτα γρατζουνιέται στα δυο ημερών γκριζωπά του γένια. Να ξυριστείς σήμερα του θυμίζει επιτακτικά κι εκείνος ξέρει πώς το λέει.

Θα πάνε μαζί στη λαϊκή. Δεν θα χωρίσουν τα ψώνια, άλλος τη μαναβική, άλλος τα ψαρικά. Εκείνη έχει σκαρώσει από νωρίς το φαγητό για να έχουν το χρόνο τους κι εκείνος δεν έφυγε στο καφενείο, όπως οι άλλοι άντρες της ηλικίας του, έμεινε εκεί να της κάνει παρέα. Δεν είναι δα και τόσο ωραίο να την αφήνεις μόνη να κάνει δουλειές, όπως κάνουν οι όχι με τη χρονική έννοια ”παλαιάς κοπής” άνδρες. Θα επιστρέψουν θα τα βολέψουν μαζί, γιατί ξέρει κι εκείνος πού βάζουν το καθετί, δεν ζει σαν ξένος στο σπίτι αφήνοντάς τα όλα πάνω της. Αυτό λογίζω εγώ ως γενιά του Πολυτεχνείου.

Ήδη από το προηγούμενο βράδυ είχαν την εσωτερική αναστάτωση για τη μέρα της επετείου. Θυμούνται καλά. Η μνήμη ξεγελιέται μόνο τα τα κοντινά, τα μακρινά και τα μεγάλα ποτέ δεν τα αφήνει να της φύγουν.

Πώς τα βλέπουν άραγε όλα αυτά που έγιναν στο πανεπιστήμιο μετά την πορεία; Τους αξίζει να τα βλέπουν αυτά και να θλίβονται; Άραγε όταν άνοιξαν την τηλεόραση το βράδυ μετά τη συγκέντρωση κάπως σαν να ξαναμαράζωσαν χάνοντας ο κόσμος τους αυτή τη γλυκιά θυμησιά του τότε; Πόσες φορές να έχουν κατέβει στο δρόμο; Σίγουρα θα τις έχουν όλες κατανεμημένες στο αρχείο της σκέψης τους, μια προς μια, όπως ακριβώς και τα χρόνια που είναι μαζί.

Δείτε επίσης: