Κλειδώνοντας την αγάπη

Μια συνήθεια κατακτά τα τελευταία χρόνια όλο το κόσμο. Από την μακρινή Αμερική, στο Τόκιο, από την Βόρεια Ευρώπη στην μεσόγειο. Ερωτευμένα ζευγάρια δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης που σφραγίζουν σε μια κλειδαριά με τα αρχικά τους και στην συνέχεια πετάνε το κλειδί. Οι κλειδαριές της αγάπης έκαναν δειλά δειλά την εμφάνιση τους και στην Θεσσαλονίκη μετά την ανάπλαση της παραλίας στο ύψος του γλυπτού “Ομπρέλες”.

Η ανάγκη των ζευγαριών να δηλώσουν συμβολικά την αιώνια αφοσίωση τους έκανε τις “κλειδαριές της αγάπης” μια πολύ δημοφιλή συνήθεια. Αναπτύσσονται συνήθως γύρω από γέφυρες σε ποτάμια, θάλασσες και λίμνες διότι η ιεροτελεστία απαιτεί μετά το κλείσιμο της κλειδαριάς το κλειδί να πεταχτεί στο νερό.

Η αύξηση της κινητικότητας και του Τουρισμού έκανε ακόμα πιο έντονο το φαινόμενο καθώς με φθηνά αεροπορικά εισιτήρια οι άνθρωποι ταξιδεύουν συχνότερα και τα ερωτευμένα ζευγάρια αφήνουν παντού το στίγμα τους. Από το Παρίσι , στο Λονδίνο , από τη Ρώμη στη Σεούλ από την Φρανκφούρτη στην Κολωνία και από την Κόρινθο στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Η ιστορία του εθίμου αυτού που συναντάμε ήδη από την δεκαετία του 1980 στο Πέκς της Ουγγαρίας σε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην Κεντρική πλατεία και τον Καθεδρικό της πόλης όπου οι φοιτητές και οι ερωτευμένοι ξεκίνησαν να βάζουν λουκέτα, οι μεν για καλή επιτυχία στον σπουδαστικό τους αγώνα, οι δε για να κλειδώσουν την παντοτινή τους αγάπη έχει μια ακόμα πιο παλιά ιστορία η οποία ξεκινάει στην γειτονική μας Σερβία πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Μια νεαρή κοπέλα η Νάντια ερωτεύεται παράφορα τον Ρέζλα αξιωματικό του Σερβικού στρατού. Το ζευγάρι δίνει ραντεβού πάντα στο ίδιο σημείο μιας γέφυρας για να κάνει περιπάτους. Με το ξέσπασμα του πολέμου ο Ρέζλα έπρεπε να φύγει για το μέτωπο και έτσι αποφασίζει να αρραβωνιαστεί την Νάντια η οποία του δίνει υπόσχεση αιώνιας αγάπης και τον περιμένει να γυρίσει.

Ο Ρέζλα στέλνετε στην Ελλάδα, εκεί όπου συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο πλήθος στρατιωτών του συμμαχικού στόλου και ερωτεύτηκε μια άλλη κοπέλα. Όταν η Νάντια το έμαθε λέγεται πως πήγαινε στη γέφυρα και κοιτούσε τον ορίζοντα σιωπηλή. Τόσο πολύ την ενόχλησε η είδηση που δεν άργησε να αρρωστήσει βαριά και να πεθάνει. Από τότε νεαρές κοπέλες στο ξεκίνημα της σχέσης τους συνηθίζουν να γράφουν σε ένα λουκέτο το όνομα και τα αρχικά του αγαπημένου τους και να το κρεμούν γύρω από γέφυρες.

Το έθιμο αυτό αποτελεί μια από τις σύγχρονες τουριστικές ατραξιόν στην γέφυρα Hohenzollern της Κολωνίας. Ξεκίνησε το 2008 και από τότε εκατοντάδες ζευγάρια εναποθέτουν κλειδαριές σε όλα τα σχήματα και μεγέθη που μπορεί κανείς να φανταστεί με θέα τον Ρήνο. Με τα χρόνια η γέφυρα γέμισε με τόσες πολλές κλειδαριές που τα ζευγάρια άρχισαν να κρεμούν κλειδαριές σε καλώδια, πυλώνες που κρατούν τη γέφυρα με αποτέλεσμα ο δήμος της Κολωνίας προκειμένου να αποφευχθούν ατυχήματα που μπορεί να συνδέονται και με τον παρακείμενο σιδηροδρομικό σταθμό επέτρεψε την τοποθέτηση του και στα κάγκελα που βρίσκονται μετά την γέφυρα πλησίον του καθεδρικού ναού.

Σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς πάνω από 150.000 κλειδαριές κρέμονται σήμερα στην Hohenzollernbrücke με το βάρος τους να ξεπερνάει τους 45 τόνους κάνοντας την Κολωνία μια από τις πόλεις με την μεγαλύτερη κατά μήκους έκταση με “Κλειδαριές αγάπης” στον κόσμο.

Σε πολλές χώρες υπάρχουν σημεία από όπου αφαιρούνται οι κλειδαριές γιατί αποτελούν κίνδυνο για την στατικότητα γεφυρών και κτηρίων η όπως λένε οι αρχές αλλοιώνουν κάποια διατηρητέα μνημεία.

Τι να έχουν απογίνει άραγε όλα αυτά τα ζευγάρια , πόσα από αυτά έχουν χωρίσει, πόσα έχουν παντρευτεί και έχουν οικογένειες, ποια είναι η ιστορία τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά των διαζυγίων και των χωρισμών είναι σίγουρο πως πολλές από τις αγάπες που σφραγίστηκαν σε αυτές τις 150.000 κλειδαριές έμειναν μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση.