I love this job: Γιώργος Ανωγιάτης – Συνεργείο Καθαρισμού
Η Parallaxi δίνει το λόγο στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας οι οποίοι μας βάζουν στα άδυτα των επαγγελμάτων τους.
«Έρχονται και μου δίνουν φορεμένα παπούτσια για το παιδί μου, χωρίς να το ζητάω. Σκέφτονται δηλαδή ότι επειδή εργάζομαι στο χώρο αυτό θα είμαι πολύ δύσκολα. Μαθαίνουν με τι ασχολούμαι και τους βλέπω να “μαζεύονται”».
Η Parallaxi συνάντησε τον Γιώργο Ανωγιάτη ιδιοκτήτη συνεργείου καθαρισμού ο οποίος μίλησε για την καθημερινότητα της δουλειάς, τις δυσκολίες, αλλά κυρίως για τα σχόλια και τον τρόπο που αντιμετωπίζει μερίδα ανθρώπων όσους ασχολούνται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο κλάδο.
«Φεύγω από το σπίτι γύρω στις 06:00 το πρωί και εργάζομαι έξι μέρες την εβδομάδα. Επιστρέφω περίπου στις 15:00 το μεσημέρι, εκτός από το Σάββατο που οι ώρες εργασίας είναι λιγότερες. Δεν είχα σφουγγαρίσει ποτέ στη ζωή μου, μέχρι το στρατό και να που η ζωή τα έφερε έτσι να το κάνω καθημερινά και να ζω από αυτό» μας εκμυστηρεύεται ο κ. Ανωγιάτης και στη συνέχεια αναφέρεται στο πώς ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο τομέα:
«Εγώ ζούσα στην Αθήνα, η γυναίκα μου σπούδαζε στην Αθήνα και όταν πήρε πτυχίο ο πατέρας της που έκανε αυτή τη δουλειά έπαιρνε σύνταξη και αποφασίσαμε να έρθουμε για να αναλάβουμε εμείς. Πλέον, συμπληρώνω επτά χρόνια στο χώρο αυτό. Είναι η καθημερινότητα μου».
«Πιστεύουν ότι δεν έχω να φάω»
Η καθαριότητα αποτελεί για όλους μας ένα πρωταρχικό στοιχείο της καθημερινότητας μας, στο χώρο εργασίας μας, στα σπίτια μας, στο αυτοκίνητο μας, στους χώρους που επισκεπτόμαστε και θέλουμε να είναι καθαροί.
Όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο στους ανθρώπους που εργάζονται επαγγελματικά στον τομέα αυτόν έχει μπει μία «ταμπέλα» ότι κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά, επειδή δεν έχουν να φάνε.
Ο κ. Ανωγιάτης εξηγεί την αντιμετώπιση που τυγχάνει ο ίδιος όταν μιλάει για το επάγγελμα του:
«Είναι πολύ κουραστική δουλειά. Απαιτητική. Έχεις να κάνεις και με κόσμο, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν υποτιμητικά σχόλια, αλλά έχω παρατηρήσει αρκετούς να θεωρούν ότι από τη στιγμή που κάνω αυτή τη δουλειά δεν έχω να φάω. Έρχονται και μου δίνουν φορεμένα παπούτσια για το παιδί μου, χωρίς να το ζητάω. Σκέφτονται δηλαδή ότι επειδή εργάζομαι στο χώρο αυτό θα είμαι πολύ δύσκολα. Γνωρίζω γονείς που τα παιδιά τους κάνουν παρέα με τα δικά μου και μόλις η συζήτηση πηγαίνει στο τι επάγγελμα κάνουμε και τους το λέω βλέπω ότι αρχίζουν και “μαζεύονται” λίγο. Δεν ισχύει βέβαια αυτό για την πλειοψηφία του κόσμου, αλλά υπάρχουν πάντα τέτοιες περιπτώσεις στην καθημερινότητα μου».
Και ο κλάδος της καθαριότητας ήταν από αυτούς που επλήγησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τον κ. Ανωγιάτη να εξηγεί:
«Σταματήσαν αρκετές δουλειές επειδή συνεργαζόμασταν με αρκετά μαγαζιά και καταστήματα στα οποία δεν πηγαίναμε πλέον από τη στιγμή που ήταν κλειστά. Πολλές πληρωμές πήγαν πίσω, μας χρωστάνε λεφτά, αλλά δεν μπορείς να πεις πολλά από τη στιγμή που βλέπεις ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι».
Όσον αφορά τις συγκρίσεις με το παρελθόν ως προς τις οικονομικές απολαβές:
«Αυτή τη δουλειά αν την κυνηγήσεις έχει καλά λεφτά. Αλλά δεν πρέπει να το παρατάς. Αν σου λένε να πηγαίνεις κάπου, να ρίξεις ίσως και τις απαιτήσεις σου. Οι παλιότεροι βέβαια που έκαναν αυτή τη δουλειά και ακούνε τα λεφτά που παίρνουμε σήμερα για τις ίδιες παροχές που προσφέρονται, λένε ότι δε θα το έκαναν. Το συγκρίνω και με τον πεθερό μου που έχει πάρει εδώ και 10 χρόνια σύνταξη και λέει ότι τα λεφτά που βγάζω τώρα από τη συγκεκριμένη δουλειά, τα έπαιρναν το 1990. Οι παλιότεροι δηλαδή σου λένε ότι για αυτά τα λεφτά εμείς δεν θα πηγαίναμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά που κάνεις».
