Μια κάκιστη χρονιά για τη Θεσσαλονίκη τελειώνει

Διάβασα με έκπληξη στο liberal ένα άρθρο για έργα 2,5 δις ευρώ που αλλάζουν τη Θεσσαλονίκη. Από τα πιο αστεία πράγματα που έχω διαβάσει τελευταία. Σε ένα συνοθύλεμμα άσχετων και ατεκμηρίωτων πραγμάτων μπλέκονται γλυκά ένα ορφανό δέκα χρόνια χιλιόμετρο στην Ποτίδαια, η Γαλάτιστα που έχει στοιχειώσει εδώ και δεκαετίες, το Μετρό που παλεύουν 36 χρόνια τώρα να ολοκληρώσουν και δεν θα ολοκληρώσουν ούτε το 2025, τα γνωστά ανέκδοτα περί διασύνδεσης του λιμανιού με την ΠΑΘΕ κλπ, ο 6ος προβλήτας, ευχές για νέο δικαστικό μέγαρο, αξιοποίηση της μαρίνας Καλαμαριάς, αναπλάσεις (ΔΕΘ, Πλ. Αριστοτέλους) και πλήθος ακόμα υποδομών….Χαχαχαχα.

Οι Αθηναίζοι μας γλεντάνε κανονικά και καλά κάνουν. Κάθε είκοσι μέρες κάποιος υπουργός θα έρθει στην πόλη θα φωτογραφηθεί με τους τοπικούς αστέρες, θα υποσχεθεί καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, θα δείξει μακέτες αναπλάσεων και θα φύγει. Μέσα στο 2021 πρέπει να ακούσαμε την έναρξη τουλάχιστον είκοσι εμβληματικών έργων που αλλάζουν την πόλη. Και ας μην έχει εγγραφεί σε κανένα τεχνικό πρόγραμμα του 2022 ούτε μισό ευρώ για αυτά τα υποτιθέμενα έργα.

Η νέα Μεγάλη Ιδέα της Θεσσαλονίκης λέγεται Fly Over, θα λύσει το κυκλοφοριακό της και θα κοστίσει λέει 370 εκ. Κρατήστε αυτές τις λεπτομέρειες και θα τις ξαναδούμε σε καμιά τριετία. Ποσά, χρόνος παράδοσης κλπ…

Το 2021 είναι μια από τις χειρότερες χρονιές για τη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε με την πόλη πρωταθλήτρια της πανδημίας πέρσι, και τελειώνει με μια πόλη αποδεκατισμένη, προδομένη, διαλυμένη.

Είχε από όλα ο μπαξές. Εγκατάλειψη στο δημόσιο χώρο (νέα Παραλία), βλάσφημη μετατροπή της πλατείας Ελευθερίας σε πάρκινγκ, τεμαχισμό και απόσπαση των αρχαιοτήτων της παρά την παγκόσμια κατακραυγή, θρίαμβο των εργολάβων που παίρνουν διαρκώς αποζημιώσεις δείχνοντας το δρόμο σε επόμενους διεκδικητές έργων, εγκατάλειψη παντού, σπασμένα πεζοδρόμια, μαραμένα πάρκα, κατάληψη δημόσιου χώρου με την κάλυψη των αρχών, τερατουργήματα με κυβερνητική προστασία (λούνα παρκ στο λιμάνι), οδοστρώματα επιπέδου Καμπούλ, γειτονιές ξεχασμένες, βρώμικες, σε ελεεινή κατάσταση, συντριβάνια που χάσκουν άδεια και μουχλιασμένα, τη χειρότερη στιγμή του κυκλοφοριακού χάους, τη ρύπανση του αέρα να ξεπερνά κάθε όριο, οικονομικό μαρασμό δεκάδων επιχειρήσεων, επιστροφή του συντηρητισμού, του πιο σκοτεινού προσώπου της πόλης που είναι εδώ και παραμονεύει από πάντα, ακροδεξιά παραληρήματα σε σχολεία, ρατσισμό, απίστευτη αλαζονεία των διοικούντων, ανικανότητα άρθρωσης ενός σύγχρονου λόγου και σχεδίων βιώσιμων που θα βγάλουν την πόλη από τον μαρασμό, σιωπή των επιχειρηματιών μπροστά στη διαρκή υποβάθμιση, θλιβερή συνηγορία φορέων (Εμπορικός Σύλλογος, Επιμελητήρια κλπ) απέναντι σε κάθε σχέδιο οπισθοδρόμησης, χάιδεμα της πιο συντηρητικής πτέρυγας της τοπικής Εκκλησίας.

Την ίδια ώρα ρημάζουν εμβληματικά κτίρια (Φιξ, Ντεπό, Αλατίνη, Λαχανόκηποι, Καπνομάγαζα, Υφανέτ κλπ) και κανείς δεν θα μπει στον κόπο να σου πει ότι θα γίνουν κάτι.

Ζήσαμε μια χρονιά που μας γύρισε χρόνια πίσω. Μια χρονιά που μαζί με την εξελισσόμενη πανδημία καταδίκασε τη Θεσσαλονίκη σε ρόλο κομπάρσου που της πετάνε διαρκώς κουρέλια για να παίξει το ρόλο του ζητιάνου. Κουραστήκαμε να γράφουμε για την παρακμή που βιώνουμε και κανενός το αυτί να μην ιδρώνει.

Το 2021 τελειώνει και προτιμώ να το καταγράψω στο μυαλό μου σαν μια χρονιά ορόσημο της οπισθοδρόμησης, της στασιμότητας, της συντήρησης και της παρακμής. Ελπίζω και εύχομαι σε ένα καλύτερο 2022. Αν και οι προθέσεις των κρατούντων δεν με πείθουν ούτε κατά διάνοια για κάτι τέτοιο. Άλλωστε στη φωτεινή ένδειξη Αισιοδοξία που ανέβασε ο δήμος στην Αριστοτέλους τα γράμματα είναι καμένα…