Μια πρώτη κριτική της ανάπλασης του Κήπου του Νερού

Λέξεις: Αθανάσιος Μαλίτσας

Κάποιος σκέψεις για την πολύ πρόσφατη ανάπλαση του Κήπου του Νερού στη Νέα Παραλία. Θεωρώ πως το συγκεκριμένο θέμα είναι ιδιαίτερα σοβαρό που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης, πέρα από την αυτονόητη κριτική που δικαίως εγείρει.

Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική ανάπλαση όντως θυμίζει έντονα μία πισίνα σαν αυτές που συνηθίσαμε να βλέπουμε σε διάφορα ένθετα που αποθανάτιζαν “εντυπωσιακές”, φαραωνικές βίλες στην εποχή κυρίως πριν τη μεγάλη οικονομική κρίση.

Θα συμπλήρωνα επίσης, πως θυμίζει τον εξωτερικό χώρο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου – resort. Στην περίπτωση μας όμως, το συγκεκριμένο έργο δεν σχεδιάστηκε για αυτούς τους σκοπούς!!!

Κατασκευάστηκε με τη λογική να εμπνεύσει, να καθοδηγήσει και εν τέλει να εκπαιδεύσει τον πολίτη σε έννοιες και εικόνες που σχετίζονται με την αξία του δημόσιου χώρου!

Ο δημόσιος χώρος οφείλει και πρέπει να αποτελεί τον οδηγό για όλα τα υπόλοιπα και όχι να αντιγράφει ως ουραγός τις καθαρά και μόνο “εντυπωσιακές” τάσεις που υιοθετούνται στις ιδιωτικές κατασκευές, που συνήθως βασίζονται μόνο στο ατομικό κριτήριο της δημιουργίας εντυπώσεων από την πλευρά του ιδιοκτήτη.

Η κυριότερη όμως παράμετρος που δεν έγινε σεβαστή στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αυτή, της διατήρησης της πρωτότυπης σχεδιαστικής μορφής και των χαρακτηριστικών τους, που απέδωσαν οι δημιουργοί του έργου.

Πρόκειται για μία μεγάλη πληγή που επιδέχεται προβληματισμού από όλους μας. Είναι κάτι που δυστυχώς δεν το συναντάμε για πρώτη φορά…