Μια στιγμή ατόφιας αθλητικής άμιλλας στο Τόκιο

Αυτό που είπε ο Μίλτος Τεντόγλου τα ξημερώματα της Δευτέρας στο Τόκιο, είναι μια στιγμή ατόφιας αθλητικής άμιλλας που πρέπει να μπει στο βιβλίο ήθους των Ολυμπιακών αγώνων μαζί με την δήλωση του προπονητή του, Γιώργου Πομάσκι, ότι τον αθλητή τον βρήκε έτοιμο από τον προηγούμενο προπονητή. Απίστευτα πράγματα, μακριά από την – ανθρώπινη – αλαζονεία της επιτυχίας σε τέτοιο επίπεδο. 

Το θέμα, ωστόσο, είναι τί ακριβώς βρίσκεται πίσω από τις δηλώσεις αυτών των ανθρώπων. Τι εννοούσε ο Τεντόγλου λέγοντας πως «ήταν κωλόφαρδος». Τι προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε με τη φράση «σήμερα οι άλλοι ήταν καλύτεροι κι εγώ ήμουν ό,τι να ‘ναι». Και το αναρωτιέμαι γιατί, σίγουρα, ούτε κωλοφαρδία είναι να το πηδάς 8.41 σε Ολυμπιακούς αγώνες, ούτε «ό,τι να ‘ναι» να κρατάς το καλό σου άλμα, το καλύτερο, για την τελευταία σου προσπάθεια, την πιο δύσκολη και πιεστική.

Προσωπικά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Μίλτος Τεντόγλου έστειλε ένα μήνυμα με τις δηλώσεις του. Μάς περιέγραψε την «κατάρα» των αθλητών στίβου που μπορεί να προετοιμάζονται χρόνια ολόκληρα για έναν αγώνα και όταν αυτός έρχεται… απλώς να μην τους βγαίνουν τα άλματα, χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία. Να τραυματίζονται από το πουθενά, να πατούν για χιλιοστά μία γραμμή, να βλέπουν τους αντιπάλους να τους ξεπερνούν στον πόντο. Είναι τεράστια η «μοναξιά» αυτών των αθλημάτων και η αναγνώριση είναι αντιστρόφως ανάλογη της προσπάθειας που καταβάλλουν.

Ο Μίλτος Τεντόγλου, πάρα τα μόλις 23 του χρόνια, κατάφερε να «δει μπροστά στα μάτια του» όλες τις ενδεχόμενες μελλοντικές του αποτυχίες. Κατάφερε να προβλέψει πως ίσως έρθει η στιγμή που θα κοπιάσει περισσότερο αλλά θα αμειφθεί λιγότερο, όπως συνέβη τη Δευτέρα τα ξημερώματα με τους αντιπάλους του. Ο «άπειρος» Τεντόγλου, ένιωσε μέσα του αυτό που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν να νιώσουν ούτε καν στο τέλος της καριέρας τους: ότι δεν είναι τίποτα διαφορετικό από όλους τους υπόλοιπους αντιπάλους του κι ότι απλά είναι ένας άνθρωπος, σαν όλους τους ανθρώπους του κόσμου, που αγωνίζεται να πετύχει κάτι.

Είναι, όμως, και κάτι άλλο που πέτυχε αυτός ο «ωραίος τρελός» από τα Γρεβενά με τις ανορθόδοξες δηλώσεις του στο Τόκιο. Κατάφερε να γυρίσει την πλάτη στον πειρασμό του θριάμβου που πάντα σε κάνει χειρότερο, σε κάνει αυτάρεσκο. Αποδομώντας στη βάση της την «εικόνα» ενός αθλητή που απλώς πηδά στο σκάμμα λίγο καλύτερα από τους άλλους και βάζοντας και τους αντιπάλους στο «κάδρο» αυτής της επιτυχίας του, έδιωξε από πάνω του όλο το άγχος του να αποδείξει το παραμικρό στο μέλλον. Και έχει πολύ μέλλον κι ο Τεντόγλου, κι ο Πομάσκι και ο ελληνικός αθλητισμός. Αρκεί να στηριχθεί όπως πρέπει.

Υ.γ.: Οι αθλητές της ελληνικής αποστολής των αγώνων του Τόκιο είναι 83. Θα έπρεπε ο υφυπουργός αθλητισμού να τους ξέρει όλους έναν προς έναν και να τους έχει στηρίξει ηθικά και υλικά με κάθε τρόπο. Στις 110 εβδομάδες που είναι υπουργός, δύο την εβδομάδα να συναντούσε, θα τους είχε δει όλους από τρεις φορές. Αντ΄ αυτού, ο Λευτέρης Αυγενάκης έχει συνηθίσει να ασχολείται μόνο με την επικοινωνία. Με την στήριξη όλων των ΜΜΕ, έχει δημιουργήσει μια εικόνα υπουργού που -δήθεν- ξέρει τα προβλήματα και τα λύνει επιτόπου. Απλώς δεν μας είπε με ποιον τρόπο. Δε μας είπε τι έκανε όταν ο Λευτέρης Πετρούνιας έδειχνε τους συναθλητές του κι έλεγε ότι είναι όλοι απλήρωτοι για επτά μήνες. Τι έκανε όταν ο Ιακωβίδης δεν είχε ούτε για τα ναύλα του και ντρέπονταν τον φυσιοθεραπευτή του. Τι έκανε για να απαντήσει στις δηλώσεις του Μίλτου Τεντόγλου πως «η πολιτεία είναι εναντίον τους» και της μητέρας της Αννας Κορακάκη πως «η πολιτεία ελάχιστα βοήθησε» την κόρη της. Ακόμα και ο χρυσός Ολυμπιονίκης Στέφανος Ντούσκος κατήγγειλε ότι δεν είχε καμία στήριξη. Μιλάω μόνο για τους πρωτοκλασάτους γιατί, επί της ουσίας, ΟΛΟΙ οι Έλληνες αθλητές ήταν αφημένοι στην τύχη τους. Και θα είναι και στο μέλλον αν δεν αντιδράσουμε εμφατικά.