Μοδίστρες Άμεσης Ανάγκης: Το project που ένωσε την Ελλάδα διεκδικεί ευρωπαϊκό βραβείο

Με τον πλανήτη να ζει πρωτόγνωρες στιγμές και τις μάσκες να αποτελούν από το πουθενά κομμάτι της καθημερινότητας μας, μία ανάρτηση του εικαστικού από τη Θεσσαλονίκη, Μάριου Ελευθεριάδη, πυροδοτεί ένα από τα μεγαλύτερα εθελοντικά δίκτυα προσφοράς στη χώρα.

Μέσα σε λίγο διάστημα ο αριθμός των ατόμων που θέλουν να προσφέρουν ράβοντας μάσκες από τα σπίτια τους για να σταλούν σε όλη την Ελλάδα, γίνεται τριψήφιος και οι «Μοδίστρες Άμεσης Δράσης» παίρνουν σάρκα και οστά.

Επτά μήνες μετά η συγκεκριμένη δράση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αφού ο στόχος που είχε τεθεί από την αρχή ήταν η κατασκευή 100.000 μασκών, αριθμός όμως που αναμένεται να ξεπεραστεί, μιας και η θέληση της ομάδας, που διεκδικεί το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη, είναι μεγάλη.

Η Parallaxi συνομίλησε με τον αρχικό εμπνευστή της ιδέας, τον κ. Μάριο Ελευθεριάδη ο οποίος περιέγραψε τα όσα συνέβησαν όλους αυτούς τους μήνες, τα εμπόδια που υπήρχαν και ξεπεράστηκαν, αλλά και την επόμενη μέρα αυτής της αξιέπαινης δράσης.

«Σε λίγες ώρες μεγαλώσαμε σαν ομάδα»

Ο κ. Ελευθεριάδης μιλάει αρχικά για το πώς «γεννήθηκε» η ιδέα, τα πρώτα της βήματα, αλλά και την εντυπωσιακή ανταπόκριση που είχε μέσα σε σύντομο διάστημα:

«Ξεκινήσαμε 23 Μαρτίου, όταν δύο αεροπλάνα που είχαν υγειονομικό υλικό που προορίζονταν για την Ελλάδα “κόλλησαν” στην Τουρκία και στη Γερμανία και τέθηκε θέμα για το ότι τα νοσοκομεία της χώρας δεν είχαν μάσκες για να δουλέψουν. Τότε με τον Κωνσταντίνο Τεκτονίδη που έχει βιοτεχνία και βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και μετά από δύο-τρεις τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχαμε αποφασίσαμε σε πρώτη φάση να φτιάξουμε μάσκες αρχικά για το Ιπποκράτειο, γιατί η σύζυγος του δουλεύει εκεί, οπότε τις έφτιαχνε αυτός και τις έδινε.

Τα προβλήματα μας τότε ήταν τεράστια. Όλοι ήμασταν σε καραντίνα. Δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε υφάσματα, να έχουμε βιοτεχνίες που θα λειτουργήσουν για να δουλέψουν. Όλα ήταν σταματημένα. Απευθυνθήκαμε σε χονδροεμπόρους που ήταν νόμιμα ανοιχτοί. Άλλωστε, έπρεπε και εμείς να είμαστε τυπικοί να κρατάμε όλα τα στοιχεία. Αγοράσαμε από εκείνους τα υφάσματα, ενώ τα κοπτήρια λειτουργούσαν κανονικά και έτσι καταφέραμε να κόψουμε και να δώσουμε διανομή σε σπίτια πλέον, σε ιδιώτες, δωρεάν αποστολή των λάστιχων και των υφασμάτων, πατρόν. Μέσα σε λίγο διάστημα από την αρχική ανάρτηση που έκανα στα social media από 30 μοδίστρες που ξεκινήσαμε, προστέθηκαν ακόμη 200 άτομα που θέλανε να ράψουν. Ήμασταν όλοι συντονισμένοι, όλοι στα social media και στις τηλεοράσεις, οπότε μέσα σε λίγες ώρες μεγαλώσαμε σαν ομάδα. Η Ελένη Σκάρπου ανέλαβε το επικοινωνιακό κομμάτι, γίνανε δεκάδες θέματα στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες και στην τηλεόραση. Σε λίγες ημέρες το δίκτυο σε όλη την Ελλάδα αποτελούνταν από 362 μοδίστρες από 37 νομούς και στείλαμε 42.000 μάσκες για ραφή.

Τη Μ. Πέμπτη είχαν επιστραφεί οι μάσκες ραμμένες στη Θεσσαλονίκη και δόθηκαν στην 2η ΥΠΕ με παρέμβαση του υπουργού, καθώς εμείς δεν είμαστε ΜΚΟ, ούτε καν ομάδα. Όλα αυτά γίνονταν μέσω τηλεφώνου. Εγώ από την Αθήνα να δίνω οδηγίες στη Θεσσαλονίκη πώς και τι θα κόψουν, πού θα στείλουμε. Πέντε άτομα ασχολούμασταν με τα αρχεία και με courier ασυντόνιστες με αποτέλεσμα να μη βγαίνει η δουλειά. Ήρθε και μας “αγκάλιασε” η Interamerican και επειδή εκείνο το διάστημα δεν είχαν δουλειά πήγαιναν στις μοδίστρες τα υφάσματα. Με τον όλο φόβο φυσικά που υπήρχε τότε. Να είναι ψεκασμένα τα κουτιά, να τα αφήνουν έξω από τις πόρτες τους, να μην έρχονται σε επαφή. Τις πρώτες 6.000 μάσκες τις πήρε η Ελληνική Αστυνομία καθώς και αυτοί είχαν θέμα, δεν υπήρχε αγορά τότε. Οι υπόλοιπες δόθηκαν σε όλη τη Μακεδονία και Θράκη.

Μετά από λίγο διάστημα όταν φάνηκε ότι το πρόβλημα άρχισε να αντιμετωπίζεται και εμείς από την πλευρά μας είπαμε ότι κάπου εδώ τελείωσε η δράση, όμως οι γυναίκες από μόνες τους, ήθελαν να συνεχίσουν βλέποντας ακόμη τις ελλείψεις που υπάρχουν. Και όλα αυτά προτού αγοραστεί το μηχάνημα από τη Λάρισα, οπότε δεν ξέραμε ότι θα είχαμε κάλυψη παραγωγής. Μπήκαμε λοιπόν στο δεύτερο στάδιο, στάλθηκαν άλλες 40.000 μάσκες. Το “Παιδικό Τραύμα” επίσης ήρθε κοντά μας και “αγκάλιασε” την προσπάθεια μας, αρκετοί ιδιώτες επίσης. Είναι όλη η δράση φιλανθρωπική. Όλα τα υφάσματα προήλθαν από δωρεές ή χρήματα που κατατέθηκαν μέσω του crowfunding. Αγοράστηκαν μέσω του “Παιδικού Τραύματος” λάστιχα και υφάσματα μιας και εμείς δεν είχαμε λογαριασμούς, η κοπή κτλ έγινε δωρεάν, πληρώθηκαν επίσης και οι courier ένα μεγάλο ποσό και τώρα γίνεται επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα για να δοθούν στις ΥΠΕ. Έχουμε κάνει τα σχετικά αιτήματα στο υπουργείο και ανάλογα με το ποιες είναι οι ανάγκες θα κατανεμηθούν σε αυτές.

Στη δεύτερη φάση κάποιες γυναίκες για παράδειγμα από την Κρήτη ήθελαν οι μάσκες που φτιάχνουν να μένουν εκεί, να μοιραστούν στο ΠΑΓΝΗ, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει απευθείας. Τίθεται θέμα για το ποιος θα πάει, πώς θα γίνει η δωρεά, ποιος θα κάνει την παράδοση. Προσπαθούμε να αποφύγουμε όσο το δυνατόν την επαφή. Ένα κρούσμα να πάει κατά λάθος, θα τιναχτεί στον αέρα η όλη διαδικασία. Έτσι, μαζεύονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από την Interamerican και με το που θα έχουμε την απάντηση όλα τα κιβώτια θα παραδοθούν. Το πιθανότερο είναι να πάνε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για να καλύψουν όλη την Ελλάδα και ίσως και την Κρήτη έξτρα. Εμείς το στόχο δεν τον πιάσαμε. Δεν τελειώσαμε ακόμη. Είμαστε στις 82.000 μάσκες και είχαμε θέσει ως στόχο τις 100.000».

Διεκδικούν ευρωπαϊκό βραβείο

Τον Ιούλιο, η Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και το Ε.Λ.Κ, Ελίζα Βόζεμπεργκ-Βρυωνίδη πρότεινε τις «Μοδίστρες Έκτακτης Ανάγκης» για το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη.

Το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη απονέμεται κάθε χρόνο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για εξαιρετικά επιτεύγματα και δράσεις πολιτών, ομάδων, σωματείων ή οργανώσεων σε τομείς ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος που προάγουν την κοινωνική συνοχή και την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των πολιτών. Επίσης, βραβεύονται δράσεις που εκφράζουν τις αξίες που απορρέουν από το Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο κ. Ελευθεριάδης σχολίασε σχετικά:

«Στο μεταξύ δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα από την κυρία Βόζενμπεργκ η οποία μας πρότεινε για το βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη και μας ενημέρωσαν πριν λίγες ημέρες ότι έχουμε περάσει αισίως το πέμπτο στάδιο, δηλαδή έχουν γίνει όλες οι επιλογές και είμαστε στις δύο επικρατέστερες από την Ελλάδα για την Ευρώπη, για την φιλανθρωπική εργασία που έγινε κατά τη διάρκεια του κορονοϊού».

https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%86%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%82-113677363616840/photos/a.113715030279740/154068386244404

Από 18 μέχρι 92 ετών

Πουθενά στην Ευρώπη οι προσπάθειες που έγιναν για το συγκεκριμένο σκοπό δεν κατάφεραν να αγγίξουν την τεράστια ανταπόκριση που έτυχε εντός Ελλάδας η δράση των «Μοδιστρών Άμεσης Ανάγκης». Μιας δράσης που «αγκαλιάστηκε» από ανθρώπους κάθε ηλικίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον 92χρονο ηλικιωμένο από το Βόλο, που άνοιξε ξανά το εργαστήριο του μόνο και μόνο για να συνεισφέρει και αυτός, όπως επισημαίνει ο κ. Ελευθεριάδης.

«Η ομάδα είναι πολύ σφιχτή, σταθερή, με χιούμορ, επαγγελματισμό. Το 80% είναι γυναίκες που γνωρίζουν την ραπτική, αλλά έχουμε και άτομα που για πρώτη φορά έπιασαν μηχανή, κάποιοι μάλιστα αγόρασαν για να βοηθήσουν. Έχουμε άτομα από 18 μέχρι 92 ετών. Στην πλειοψηφία τους γυναίκες, ενώ υπάρχουν και 8 άνδρες. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ένα κύριος από το Βόλο, από ένα χωριό, που μετά από 30 χρόνια άνοιξε το εργαστήριο του για να ράψει μαζί με την κόρη του. Το καλό είναι ότι όλοι μεταξύ τους αλληλοβοηθιούνται, η μία ρωτάει την άλλη, δεν υπήρχε ποτέ καμία παρεξήγηση. Μπορεί μία γυναίκα να φτιάξει 1.000 μάσκες, η άλλη να φτιάξει 100. Εξηγεί η μία στην άλλη ότι δουλεύει με διαφορετικό ρυθμό. Το βασικό είναι ότι οι μάσκες πλένονται, σιδερώνονται, απολυμαίνονται, συσκευάζονται και όταν θα πάνε στα νοσοκομεία μπαίνουν στον κλίβανο και είναι έτοιμες προς χρήση. Όλο αυτό που κάνουμε είναι εγκεκριμένο, τηρούμε πιστά τις προδιαγραφές που ζητάνε για τα υφάσματα, να είναι 100% βαμβακερά, χωρίς χημικά, γιατί βρήκαμε και υφάσματα που έχουν σχέδια πάνω ώστε να είναι πιο χαρούμενα για τους νοσηλευτές και τους γιατρούς.

Ένα επίσης από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της όλης προσπάθειας είναι η τεράστια οικονομία που γίνεται για το περιβάλλον. Η μάσκα έχει μέχρι 30 χρήσεις για κλιβανισμό, επίσης την χρησιμοποιούν και εκτός νοσοκομείου, επειδή όμως είναι 100% βαμβάκι πηγαίνουν στις 60-100. Κάνουμε 100.000 μάσκες, αλλά στην ουσία τις κάνουμε για 3 εκατομμύρια χρήσεις. Μετά με ρωτάνε τι να τις κάνουμε τις μάσκες; Τους απαντώ ότι μπορούν να τις γεμίσουν με χώμα, να βάλουν σπόρους και να τις θάψουν στη γη, ακόμη και το λάστιχο που έχουμε πάρει είναι οικολογικό ή αν θέλουν τις κρατήσουν σαν ενθύμιο.

Η δράση αγκαλιάστηκε πολύ θετικά. Από τις πληροφορίες που έχουμε, διαπιστώνουμε ότι είμαστε η μεγαλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Είχαν γίνει πολλές ανάλογες προσπάθειες είτε από δήμους, είτε από μεμονωμένες προσπάθειες, αλλά συγκεντρώνονταν μέχρι 30 με 50 άτομα το πολύ. Πουθενά στην Ευρώπη δεν έφτασαν οι αριθμοί ανάλογοι με την προσπάθεια των Μοδιστρών Άμεσης Ανάγκης. Ούτε ο Ερυθρός Σταυρός που ξεκίνησε στην Ισπανία.

https://www.facebook.com/113677363616840/videos/948982785548108

Εμείς αποφασίσαμε την ομάδα να την κρατήσουμε, γιατί οι γυναίκες χαίρονται που προσφέρουν. Σκέφτονται ότι πρέπει να φροντίσουν τους γιατρούς, τώρα που τους έχουν ξεχάσει όλοι μετά τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια που κράτησαν για μία εβδομάδα και τους έβαλαν ξανά στο στόχαστρο. Παρά την προσπάθεια του κράτους, ανάγκες πάντα υπάρχουν. Ένα ύποπτο κρούσμα κορονοϊού να μπει σε νοσοκομείο, ενώ θα φορούσαν κανονικά δέκα στολές σε μία βάρδια, μπορεί να χρειαστεί να πετάξουν σαράντα. Δεν αποκλείεται να πρέπει να αλλάξουν μέχρι και τέσσερις φορές την ημέρα. Κάτι που φυσικά εκτοξεύει το κόστος. Μη ξεχνάμε επίσης ότι δεν είναι ρομπότ αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι 24 ώρες στο νοσοκομείο. Έχουν σπίτια, παιδιά, οικογένειες. Τις μάσκες μόλις περάσουν οι 30 μέρες κλιβανισμού τις χρησιμοποιούν στις μετακινήσεις τους. Εάν υπολογίσουμε μία νορμάλ μάσκα, όχι αυτές που είναι κακής ποιότητας και όμως κυκλοφορούν, κοστίζουν γύρω στα 2,5-3 ευρώ. Δεν γίνεται να είναι φθηνότερη, λόγω του κόστους του βαμβακιού. Κάτω από 8 ευρώ ύφασμα, σε τιμές χονδρικής μιλώντας πάντα και να είναι εγκεκριμένο, χωρίς μόλυβδο κτλ, δεν υπάρχουν. Εάν υπολογίσουμε ότι μία οικογένεια αποτελείται από τέσσερα-πέντε άτομα τότε μιλάμε για ένα μεγάλο κόστος.

Έγιναν και τα ευτράπελα με τα σχολεία. Το θέμα είναι τι τους δίνουν, τι γράφει. Ήταν οι προδιαγραφές της ανοιχτής μάσκας, γιατί το ύφασμα πάντα το λέμε ανοιχτό, άσχετα με το πώς πάει κλειστό και έφτασε αυτό το αποτέλεσμα στα παιδιά. Το πρώτο σχέδιο της μάσκας που έβγαλα, τη θήκη, ενέκρινε πρώτα το ΑΧΕΠΑ, ενώ πήραν και δείγματα για να τσεκάρουν ότι είναι εντάξει. Έχει επίσης τις ειδικές πιέτες, για να μπορούν να φοράνε και τα γυαλιά τους».

«Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων»

Και όμως μέσω τηλεφώνου και διαδικτύου ένα σύνολο ανθρώπων από κάθε γωνιά της Ελλάδας κατάφερε να ενωθεί για να πετύχει κάτι αξιέπαινο. Κάτι που σε άλλους θα φαινόταν «βουνό».

«Είχαν την εξωστρέφεια όλες οι γυναίκες να δείξουν ότι προσφέρουν φιλανθρωπικό έργο και όταν άρχισαν και οι πολίτες να έχουν ανάγκη από μάσκες, ενδιαφέρθηκαν ακόμη περισσότεροι και κάποιες άρχισαν να βγάζουν μεροκάματο. Τους έγινε επάγγελμα όλο αυτό. Πήγαν ξανά στα εργαστήρια τους και ο κόσμος τις προτίμησε γιατί έχουν προσφέρει και φιλανθρωπικό έργο. Επιμένουν για να γίνει και το δεύτερο κάλεσμα. Ήταν αυτές που είπαν να ράψουμε πρώτα μάσκες για τα νοσοκομεία και μετά θα ράψουμε τις δικές μας. Υπάρχει απόλυτη εντιμότητα στο κομμάτι της φιλανθρωπίας και της έννοιας που υπάρχει για τον συνάνθρωπο. Έχουν επίγνωση της κατάστασης, νοιάζονται όπως μία μάνα για τα παιδιά της. Ελπίζουμε όταν τελειώσουν όλα αυτά που ζούμε με την πανδημία να βρεθούμε και από κοντά, να κάνουμε ένα γλέντι. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Προσπαθούσαμε μέσω τηλεφώνων να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη για τις μεταφορές και τα έσοδα για την αγορά, γιατί ήταν μία κατάσταση που κόστισε πάνω από 20.000 ευρώ σε λάστιχα, υφάσματα και μεταφορές. Όλα πήγαν καλά» σημειώνει ο κ. Ελευθεριάδης.

https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%86%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%82-113677363616840/photos/a.120545439596699/136256814692228

«Οι πρόσφυγες δίπλα στο κράτος»

Ο κορονοϊός δε γνωρίζει από χρώματα, καταγωγές, κοινωνικές τάξεις. Όλοι είμαστε ευάλωτοι του και μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ρόλοι αντιστράφηκαν μεταξύ αυτών που προσφέρουν βοήθεια και αυτών που τη λαμβάνουν.

Αυτό συνέβη και στην περίπτωση των «Μοδιστρών Έκτακτων Ανάγκης» όπως αποκαλύπτει ο κ. Ελευθεριάδης:

«Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να ράψουμε ξανά μάσκες, αλλά στο μεσοδιάστημα υπάρχει συνεργασία με το δήμο Αθηνών και μέσω του προγράμματος Limbo, εντάχθηκαν στην ομάδα πρόσφυγες που ράβουν μάσκες για τα ελληνικά νοσοκομεία. Ανάλογη συνεργασία υπάρχει και με τα Παιδικά Χωριά SOS σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Σαράντα περίπου άτομα έρχονται, μαθαίνουν, εξασφαλίζουν μάσκες για εκείνους και τις οικογένειες τους και προσφέρουν και αυτοί με τη σειρά τους με την παραγωγή μασκών για τα νοσοκομεία. Βλέπουμε ότι αρχίζει να αλλάζει η σχέση. Οι πρόσφυγες να είναι δίπλα στο κράτος»,

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις «Μοδίστρες Άμεσης Ανάγκης» μπορείτε να βρείτε στη σελίδα τους στο Facebooκ.

Στηρίξτε και εσείς αυτή την όμορφη προσπάθεια μέσω του giveandfund.com στο παρακάτω link:

https://www.giveandfund.com/giveandfund/project/Modistres-Amesis-Anagkis