Μυκονιάτικος Δεκαπενταύγουστος: Η χαμένη νύχτα και ο ιός

Λέξεις: Δέσποινα Νέζου

ΜΥΚΟΝΙΑΤΙΚΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020: Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ (ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ) ΝΥΧΤΑΣ 12- 7π.μ. ΚΑΙ Η COVID 19

Με αιτία το νέο περιορισμό στο νυχτερινό ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος λόγω του κορωναϊού, αλλά και με αφορμή την επιστολή του περιφερειακού συμβούλου κ. Στέλιου Μπρίγγου ο οποίος ζητάει να ακυρωθεί η απόφαση αυτή ως μη συμφέρουσα και άδικη για τη Μύκονο καθώς και το να κινητοποιηθούν άμεσα οι τέσσερις βουλευτές του νομού μας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ιός αν δεν κάνει περισσότερο διάφανο, τουλάχιστον φωτίζει αυτόν τον κόμπο μεταξύ κράτους, τουριστικών τόπων, επιχειρηματικότητας, συμμόρφωσης σε νόμους, ανταγωνιστικών συμφερόντων, λαϊκίστικων πολιτικών.

Σαφώς στη συγκυρία που έχει προκύψει, αλλά και πριν από αυτήν η ‘διασκέδαση’ και η ηθική της στη Μύκονο δεν ήταν ούτε είναι υπόθεση μόνο της νύχτας, μόνο υπόθεση των νυχτερινών κέντρων. Δεν είναι υπόθεση δηλαδή του ωραρίου 12-7πμ- ωράριο που θα παραμείνουν κλειστά τα μαγαζιά- και ετέθη σήμερα ως μέτρο για την πρόληψη της νόσου covid 19.

Το νησί τα τελευταία χρόνια είναι μια ατέλειωτη πίστα επικίνδυνου ξεφαντώματος όλο το εικοσιτετράωρο και τα πολυάριθμα beach bars, όπως και τα πάρτυ σε ιδιωτικές βίλες το καταμαρτυρούν.

Tόσο στα ημερήσια όσο και στα νυχτερινά μπαρ τα πρωτόκολλα “αποστασιοποίησης”, η χρήση μάσκας και άλλα υγειονομικά μέτρα δεν τηρήθηκαν και αυτό σχεδόν το περιμέναμε όχι μόνο γιατί όλα τα παραπάνω αντιβαίνουν στην ‘καρναβαλική’ διάθεση και ξενοιασιά των διακοπών στη Μύκονο, αλλά κυρίως γνωρίζοντας το “αντάρτικο” και την χρόνια απέχθεια και απείθεια σε κρατικές πολιτικές και νομοθετήματα που βάζουν όρια ευταξίας και ελέγχου. Και άλλωστε πώς θα μπορούσαν να τηρηθούν όταν η Μύκονος (αλλά και άλλοι τόποι) έχουν διαμορφώσει την τουριστική τους υπόσταση, το κυρίαρχο τουριστικό τους προϊόν – το “ξεφάντωμα”- κατά κύριο λόγο μέσω της παραβατικότητας και της ανυπακοής σε νομοθετήματα και σε οποιαδήποτε πολιτική απόφαση προσπαθεί να διαφυλάξει ισορροπίες, τα “κοινά”, το δημόσιο χώρο, να προστατέψει τουρίστες, κατοίκους από την αρπακτικότητα της αγοράς και της ανεξέλεγκτης επιχειρηματικότητας;

Η Μύκονος εδώ και χρόνια συγκροτείται ως το κατεξοχήν παράδειγμα ενός πολυτελούς κοσμοπολίτικου τουριστικού τόπου που ζει επικίνδυνα, παραβατικά και ανυπάκουα στο όνομα ενός τουριστικού προϊόντος που ακόμη και τώρα στην κρίσιμη covid 19 εποχή αρνείται να επαναπροσδιορίσει, να αξιολογήσει και να στοχαστεί τη λειτουργία του, την ταυτότητά του.

H επιστολή του κ. Μπρίγγου, για την οποία πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, είναι- αν μην τι άλλο- ο επίσημα εκπεφρασμένος θεσμικός λόγος για το πόσο σκληρή και σχεδόν αδιαπέραστη δομή της κοινωνίας της Μυκόνου και του τουρισμού της είναι αυτό το ‘τουριστικό προϊόν’ συνώνυμο της διασκέδασης, και (μονομερώς) της νύχτας, πεδίο σκληρού ανταγωνισμού συμφερόντων και αμφίβολων /θολών επιχειρηματικών πρακτικών. Ο θεσμικός λόγος του περιφερειακού συμβούλου και όσα υπερασπίζεται επίσης μας υπενθυμίζει πόσο η πανδημία τελικά ΔΕΝ στάθηκε η μεγάλη ευκαιρία να ανοίξει ένας ειλικρινής διάλογος με πρόσωπα, συλλογικότητες, φορείς για τα τρωτά και προβληματικά σημεία του «προϊόντος» αυτού, για μια ριζική ανανέωσή του αφού το επιβάλλουν οι συνθήκες. Επίσης πόσο η δημόσια υγεία είναι μέρος μιας εξίσωσης αντιπαραθέσεων δύναμης και πολιτικών επιρροών.

Σε μια τέτοια επιστολή θα περιμέναμε επίσης αναλυτικά ποσοτικά δεδομένα, αριθμούς κρουσμάτων. Δεν υπάρχουν και αυτό μας ωθεί να διερωτηθούμε για πολλοστή φορά σχετικά με τον ελλειμματικό τρόπο που πιστοποιούνται και καταχωρούνται από τις τοπικές δομές στον ΕΟΔΥ οι προσβεβλημένοι, οι ασυμπτωματικοί κλπ. Αν φτάσαμε έως εδώ, σίγουρα δεν φτάσαμε με μηδενικά ή χαμηλά νούμερα για τα οποία και δεν πληροφορηθήκαμε ποτέ επισήμως.

Εν κατακλείδι, ούτε η απόκρυψη στοιχείων ούτε η παρέμβαση/κινητοποίηση από τους τέσσερις βουλευτές Κυκλάδων (κατά την απαίτηση του κ. Μπρίγγου) είναι η ενδεδειγμένη λύση στο πρόβλημα της Μυκόνου και του τουρισμού της φέτος.

Και αυτό γιατί οι ριζικές μετατοπίσεις και αναθεωρήσεις για την τουριστική ταυτότητα και το προϊόν της, οι χρόνιες κοινωνικές, πολιτικές και επιχειρηματικές παθογένειες του νησιού θέτουν πλέον την μυκονιάτικη κοινωνία προ των ευθυνών της. Κυρίως προϋποθέτουν να είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει ανυπόκριτα, με διαφάνεια και ειλικρίνεια τα προβλήματα που γεννά μια πανδημία αυτού του μεγέθους αν θέλει να επιβιώσει- και δεν μιλάμε μόνο για την οικονομική επιβίωση! Να ασκηθεί να μάθει να βλέπει και να ερμηνεύει εγκαίρως τα σημάδια και να πάρει αποφάσεις για μεγάλες αλλάγές και ίσως άβολες αλήθειες.

*Η Δέσποινα Νέζου είναι κοινωνική ανθρωπολόγος, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο Κρήτης. Κατάγεται από τη Μύκονο.