Τέσσερα περιστατικά τις τελευταίες μέρες έφεραν στο φως στοιχεία νοσηρότητας της ελληνικής κοινωνίας, που όλοι μας αναγνωρίζουμε και όλοι μας κατά καιρούς ηθελημένα επιμένουμε να αγνοούμε.

Οι αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και ξεκινά επιτέλους ένα κίνημα  #metoo, που είναι πια σίγουρο ότι θα βγάλει στο φως εκατοντάδες περιπτώσεις ανθρώπων που παρενοχλήθηκαν ή κακοποιήθηκαν σεξουαλικά σε διάφορες περιστάσεις, όμως ο φόβος ανάγκασε τα θύματα να σιωπήσουν. Την ίδια στιγμή που η γενναιότητα της αθλήτριας άναψε τη φλόγα των αποκαλύψεων, βρέθηκαν άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, με πρώτη και καλύτερη την ίδια την Ομοσπονδία της που εξέφρασαν άποψη που ξεκινούσε από το ”Ναι μεν αλλά” και έφτανε στο αιώνιο εξευτελιστικό αξίωμα ”Τα ήθελε ο πισινός της”.

Άνθρωποι με ονοματεπώνυμο στα social ξεκίνησαν το γνωστό γαϊτανάκι της αμφισβήτησης, της θεωρίας του λαϊκού δικαστηρίου, της αντιστροφής του ρόλου του θύτη και του θύματος.

Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που φρόντιζε πάντα να υπερασπίζεται τη σαπίλα, να δικαιώνει το έγκλημα, οι βασιλιάδες του ”έλα μωρέ και τι έγινε” και του ”δε βαριέσαι”.

Την ίδια στιγμή η άγρια επίθεση των δυο ανήλικων στον υπάλληλο του Μετρό που τους έκανε παρατήρηση για τη μάσκα ως όφειλε, σοκάρει πραγματικά και φέρνει στο νου τα πιο δυστοπικά σκηνικά βίας που έχουμε δει σε ταινίες και σειρές. Η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική με την βοήθεια που παρείχε στους δράστες ένας αστυνομικός. Η συσσωρευμένη οργή εξαιτίας της υπέρδεκαετούς κρίσης και η εκτόνωση της με τον πιο απάνθρωπο τρόπο βρίσκεται μπροστά μας και οφείλουμε να την διαχειριστούμε.

Η βία και στην περίπτωση μιας ληστείας στην Αιτωλοακαρνανία όπου δεμένη επί μέρες δίπλα στο νεκρό σύζυγό της ήταν 85 χρονη γυναίκα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Ο σύζυγος της 91 χρόνων ξεψύχησε δεμένος από τους ληστές πάνω στο ίδιο του το κρεβάτι.

Το τελευταίο περιστατικό αυτής της αποτρόπαιας αλυσίδας αφορά στο πανό που αναρτήθηκε και αφορούσε στη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Το πιο άρρωστο σύνθημα που γράφτηκε σε δημόσιο χώρο, ένα κράμα εκδικητικού παραληρήματος, νομιμοποίησης της αυτοδικίας και σαπίλας.

Τέσσερα διαφορετικά περιστατικά μιας κοινωνίας, της ελληνικής, που νοσεί βαθιά. Που περνά μια πολυεπίπεδη κρίση αξιών, εμφύλιου αλληλοσπαραγμού, που αναπαράγεται καθημερινά με μια πρωτόγνωρη ανθρωποφαγία στα social, τροφοδοτείται από διάφορους στρουκτορες που αρθρογραφούν και διατυπώνουν θέσεις συχνά απάνθρωπες και συντηρούνται από τα media που έχουν απωλέσει από καιρό κάθε έννοια σεβασμού του ρόλου τους. 

Όσο υποκρινόμαστε ότι όλα πάνε καλά και δεν συμβαίνει τίποτε νοσηρό, όσο δεν αναγνωρίζουμε το πόσο πολύ έχει εισχωρήσει η σαπίλα, η απογοήτευση, ο θυμός, η αδιαφορία στο πετσί της κοινωνίας μας, όσο δεν απομονώνουμε ότι λειτουργεί σαν καρκίνωμα, όσο δεν τολμάμε να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο τόσο όλος αυτός ο βόρβοβος, η αποφορά που ζέχνει στα δελτία, θα γιγαντώνεται βουβά.

Χρειαζόμαστε μια βαθιά ενδοσκόπηση. Όσο επώδυνη και αν είναι. Ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα. Να μην προχωρήσουμε στο μέλλον με ότι έχει σαπίσει και μολύνει τις ζωές μας.

Ανέβαινα τα σκαλιά μιας οικοδομής του κέντρου πριν λίγες μέρες και στον τοίχο κάποιος είχε γράψει με μαρκαδόρο αυτό το σύνθημα:

Παριστάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτε το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε το χαλί να φουσκώνει με όσα κρύβουμε από κάτω. Κάποια στιγμή το πόδι μας θα σκοντάψει πάνω του και τότε η πτώση θα είναι θεαματική. 

Διαβάστε επίσης: