Να βαδίσουμε στα χνάρια των εργατών
Είναι τώρα η σειρά μας να το κάνουμε.
Ο Μάης του Σικάγου το 1886, της Θεσσαλονίκης του 1936, της Καισαριανής του 1944, ο Μάης του σήμερα… μας καλούν να βαδίσουμε στα χνάρια των εργατών που σε κάθε γωνιά του κόσμου έδωσαν τη ζωή τους για να έχουμε σήμερα καλύτερες συνθήκες εργασίας, ασφάλισης, μισθών…ζωής.
Είναι Κόκκινη η Πρωτομαγιά γιατί οι νεκροί μας την έκαναν κόκκινη με την θυσία τους για ένα καλύτερο μέλλον που δεν χάρηκαν οι ίδιοι αλλά οι επόμενες γενιές, όμως θυσιάστηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι τώρα η σειρά μας να κάνουμε το ίδιο…για το κλεμμένο/μισό μεροκάματο, τα ένσημα, τις απλήρωτες υπερωρίες, το δικαίωμα στην δημόσια κ δωρεάν υγεία και παιδεία, τον πολιτισμό, την αναψυχή..για το δικαίωμα στη ζωή..ενάντια στους πολέμους, ενάντια στην αιτία που γεννά την εκμετάλλευση…για τους συναδέρφους που “χάνονται” στα εργατικά “ατυχήματα”…για εμάς.. για τα παιδιά μας.
Είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου σε κάθε χώρα και όπως φαίνεται ειδικά τον τελευταίο χρόνο οι μόνοι χρήσιμοι για την κοινωνία. Ο πλούτος που παράγεται πρέπει να έρθει πίσω σε εμάς και να ζήσουμε όπως μας αξίζει τον 21ο αιώνα. Γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά όπως φαίνεται ξεκάθαρα, χωρίς αφεντικά όμως γυρίζει άνετα. Γιατί ο κόσμος αλλάζει όπως φαίνεται αλλά μόνο με αγώνα, διαφορετικά θα δουλεύαμε ακόμη ως σκλάβοι με αλυσίδες…Γεγονός που άλλαξε μόνο με αγώνα.
Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι υπάλληλοι, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι συνταξιούχοι… γιατί βράζουμε μαζί στο ίδιο καζάνι… Παράγουμε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο… ώρα να τα απολαύσουμε. Γιατί δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο… από τα πάντα.
“Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε”. Αύγουστος Σπάις Σικάγο 1886.
“Μέρα μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω,
άνοιξη γιέ π’ αγάπαγες κι’ ανέβαινες επάνω”. Γιάννης Ρίτσος, 1936.
Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Μήτσος Ρεμπούτσικας: «…Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ…». Καισαριανή 1944.
Τιμή και δόξα στην τάξη μας, σε όσους/ες θυσιάστηκαν και όσους/ες ακόμη συνεχίζουν! Μένουμε δυνατοί, αλλά όχι σιωπηλοί! Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση!
