Νικητές της ζωής

Στην ιστορία πέρασαν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο με την Ελλάδα να ολοκληρώνει την παρουσία της στη διοργάνωση κατακτώντας 11 μετάλλια (1 χρυσό – 3 ασημένια – 7 χάλκινα).

Αθλητές και αθλήτριες, νικητές της ζωής, που σήκωσαν ψηλά την Ελλάδα, βρήκαν για λίγες ώρες «χώρο» σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, διαδικτυακά αφιερώματα, δελτία ειδήσεων, social media, αλλά δυστυχώς για μια ακόμη φορά τα φώτα γι’ αυτούς θα σβήσουν, με τους ίδιους όμως να συνεχίζουν αθόρυβα τη σκληρή δουλειά για το επόμενο μεγάλο ραντεβού στο Παρίσι το 2024.

Πάμε λοιπόν να δούμε κάποιες γνωστές και άγνωστες ιστορίες μερικών εκ των ανθρώπων που έφεραν στην Ελλάδα τα 10 από τα 11 μετάλλια, καθώς το ένα από αυτά προήλθε από το ομαδικό αγώνισμα των μπότσια, με τους εκπροσώπους της χώρας μας να κατακτούν το χάλκινο μετάλλιο.

Θανάσης Προδρόμου – Από τον Άγιο Αθανάσιο στο Καυτατζόγλειο και στην παγκόσμια υπόκλιση

Στην πρώτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, ο Θανάσης Προδρόμου όχι μόνο κατάφερε να κατακτήσει ένα μετάλλιο, αλλά και να κάνει όλη την παγκόσμια κοινή γνώμη να υποκλιθεί στο ήθος του. Ο Έλληνας αθλητής «πέταξε» στα 7,17 μ. στον τελικό του άλματος εις μήκος Τ20 και πανηγύρισε το ασημένιο μετάλλιο.

Ξεκίνησε τον στίβο από τα 14 του, όταν ο προπονητής του, ο Ανέστης Μανταρτζίδης, πίστεψε στο ταλέντο του. Η σχέση που έχουν αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια είναι σαν πατέρα με γιού. Και ο Θανάσης λυπήθηκε πολύ που δεν κατάφερε να τον έχει δίπλα του στο Τόκιο. Όμως τον δικαίωσε με την κατάκτηση του μεταλλίου.

«Στην αρχή δίστασαν οι γονείς μου να με πάνε αλλά στη συνέχεια με ανέλαβε ο θείος μου και με πήγε. Και πηγαινοερχόμουνα με λεωφορείο, Κάθε ημέρα κάνω 140 χλμ. Από τον Άγιο Αθανάσιο έως το Καυτατζόγλειο και ξανά πίσω στο σπίτι» έχει αποκαλύψει ο ίδιος σε δηλώσεις του. «Ήθελα η νίκη να είναι δική μου. Δεν ήθελα να χει ευθύνη άλλος. Αν τα πάω καλά να είναι γιατί εγώ τα πήγα καλά, αν δεν τα πάω να είναι γιατί εγώ φταίω και κανένας άλλος. Να είμαι απόλυτα υπεύθυνος για το αποτέλεσμα» συμπληρώνει για τους λόγους που αποφάσισε να ασχοληθεί με τον στίβο.

Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και τα social media υποκλίθηκαν στον Προδρόμου όχι μόνο για την επίδοση του, αλλά για το ήθος του, να βοηθήσει τον Μαλαισιανό αθλητή, Latif Romly όταν εκείνος τραυματίστηκε στο σκάμα κατά τη διάρκεια της 5ης προσπάθειας. «Μεγάλη αγκαλιά από Μαλαισία», «Όλη η ομορφιά του αθλητισμού στην κίνηση του Έλληνα αθλητή», «Ευχαριστούμε Ελλάδα», «Σεβασμός», «Συγχαρητήρια», «Είσαι Υπέροχος» είναι μερικά μόνο απ` όλα όσα γράφονται και παρουσιάζονται στα ξένα ΜΜΕ για το παιδί από τον Άγιο Αθανάσιο.

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου – Η ζωντανή απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο

Πριν από 21 χρόνια, στα 14 της, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου διαγνώσθηκε με το σύνδρομο stiff-person. Αντιμετώπισε λιποθυμίες, σπασμούς και πυρετό. Οι γιατροί δεν ήξεραν τι τα προκαλούν.

«Δεν ξέρω αν ήταν λόγω δουλειάς -δούλευα πολύ έντονα- κούραζα τον εαυτό μου και η πάθηση μου, η οποία έχει να κάνει με την ακαμψία των μυών, την παρατεταμένη κίνηση, σταδιακά όταν οι μύες συσπώνται συνεχώς και σε λάθος στιγμές αρχίζουν να ατροφούν, έγινε πιο έντονη», είχε πει σε δηλώσεις της.

Το 2011 το νερό μπήκε στη ζωή της και άλλαξαν όλα! Η γυμναστική από χόμπι και στοιχείο «απόδρασης» έγινε πλέον καθημερινότητα της. Και από το πανελλήνιο πρωτάθλημα έφτασε δέκα χρόνια μετά στο βάθρο των Παραολυμπιακών Αγώνων κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ. ύπτιο S4.

Νάσος Γκαβέλας – Σωτήρης Γκαραγκάνης – Δάκρυσαν μαζί τους και αυτοί που τους χλεύαζαν

Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, όμως η μοίρα του επεφύλασσε άλλα σχέδια. Η κληρονομική νόσος του Stargardt- που οφείλεται σε γονιδιακή μετάλλαξη και εμφανίζεται, συνήθως, σε μικρές ηλικίες προσπάθησε να βάλει εμπόδια στα όνειρα του.

Ήταν μαθητής στην Δ’ Δημοτικού όταν είχε αρχίσει να χάνει την όραση του. Αρχικά την κεντρική και έπειτα και την περιφερειακή. Έγινε αντικείμενο κοροϊδίας. Σκεφτείτε ένα παιδί σε τέτοια ηλικία να καλείται να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Και όμως βρήκε τα ψυχικά αποθέματα. Στράφηκε ξανά στον αθλητισμό. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε πλέον να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο, αλλά αποφάσισε να γίνει σπρίντερ. Το ταλέντο του φάνηκε άμεσα. Στο άθλημα του όμως πρέπει να έχει και έναν παρτενέρ, να συνδέεται μαζί του με ένα κορδόνι περασμένο από τα τρία δάχτυλα των χεριών τους και να τρέχουν μαζί προς τον τερματισμό προσπαθώντας να συγχρονιστούν. Το… έτερον ήμισυ του Γκαβέλα ήταν ο Σωτήρης Γκαραγκάνης, πρωταθλητής Ελλάδας στους δρόμους ταχύτητας. Φίλοι τα τελευταία χρόνια και πλέον συνοδοιπόροι στο κολουάρ, μέχρι την κορυφή του κόσμου! Καθώς οι δυο τους έφυγαν σαν… σαΐτες στον τελικό των 100 μέτρων Τ11 και με παγκόσμιο ρεκόρ 10.82 κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο. Η συγκλονιστική στιγμή με τα δάκρυα των δύο μετά τον τερματισμό, αλλά και στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου έκανε το γύρο του κόσμου. Και έκανε να δακρύσουν ακόμα και αυτούς που χλεύαζαν τον Νάσο, που το μόνο πράγμα για το οποίο παραπονιέται είναι το γεγονός ότι το μοναδικό φανάρι με ήχο στην Αθήνα για τους πεζούς βρίσκεται μπροστά στο Καλλιμάρμαρο.

Γρηγόρης Πολυχρονίδης – Μια οικογενειακή επιτυχία πίσω από τις… κουρτίνες

Ακόμα και αν δεν είσαι φαν του αθλητισμού ή δεν παρακολουθείς Παραολυμπιακούς Αγώνες, δεν γίνεται έστω και μια φορά να μην έχεις πέσει πάνω στο πρόσωπο του Γρηγόρη Πολυχρονίδη, που αποτελεί έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους Έλληνες Παραολυμπιονίκες τα τελευταία χρόνια. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1981 στο Βατούμι της Γεωργίας και το 1989 ήρθε με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία (SMA III). Τελείωσε με άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001 και σπούδασε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Άρχισε να ασχολείται με τα μπότσια το 2002 με στόχο τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Οι γονείς του και η αδελφή του, τα μεγάλα στηρίγματα του. Ο πατέρας του μάλιστα ήταν εκείνος που του έφτιαχνε τον απαραίτητο εξοπλισμό και ήταν δίπλα του σε αγώνες και προπονήσεις. Πρόσωπα – σταθμοί στην καριέρα του και στη ζωή του ο προπονητής του Γιώργος Τζήμας και η βοηθός του Κατερίνα Πατρώνη, με την οποία μάλιστα παντρεύτηκαν και απέκτησαν ένα παιδί. «Είναι σημαντικό ότι δίπλα μου σε όλη αυτήν την πορεία είχα τους γονείς μου, τους φίλους μου και πάνω απ’ όλα τον προπονητή μου, ο οποίος έχει δώσει ώθηση σε μια προσπάθεια, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια» είχε πει ο ίδιος μετά το Ρίο το 2016. Πέντε χρόνια αργότερα στο Τόκιο κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο σε ένα άθλημα που αν και φέρνει επιτυχίες στη χώρα, ακόμα παραμένει υποτιμημένο. Ο ίδιος προσπαθεί να το αλλάξει αυτό ως πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών, θέση που κατέχει από τον περσινό Μάρτιο.

Αντώνης Τσαπατάκης – Ένας καταδικασμένος ελεύθερος Παραολυμπιονίκης

«Πριν από 15 χρόνια έκανα τους γονείς μου, ιδίως την μάνα μου, να κλαίνε για αυτό που προκάλεσα σε εμένα. Σήμερα όμως τους κάνω να χαμογελούν πιο πολύ απ´ όσο πόνεσαν τότε». Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια ο Αντώνης Τσαπατάκης αναφέρθηκε στα συναισθήματα του για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στα 100 μέτρα πρόσθιο SB4.

Το να φτάσει στην επιτυχία αυτή δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να παλέψει και συνεχίζει να παλεύει για να ανεβαίνει σε κάθε «βάθρο» της ζωής. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τις αμφιβολίες γνωστών και άγνωστων προς το πρόσωπο του. Έπρεπε να δώσει μάχες με τους φόβους τους, αλλά και με εκείνους που προσπάθησαν να του εμποδίσουν να ονειρεύεται.

«Αλλά κάνεις και τίποτα απ´όλα αυτά δεν κατάφερε να με αποτρέψει. Καθότι τίποτα δεν ήταν πιο δυνατό από την πίστη μου σε εμένα. Κοιτούσα πάντα μπροστά και πορευόμουν σταθερά, αλύγιστος, προς τον σκοπό μου» λέει ο ίδιος.

Γεννημένος στα Χανιά, η σχέση του με το νερό και την κολύμβηση ήταν ιδιαίτερη από μικρή ηλικία. Όπως και με την περιπέτεια και την ταχύτητα. Τον Δεκέμβριο του 2006 ένα περιστατικό έξω από το κολυμβητήριο στο οποίο περνούσε πολλές ώρες της καθημερινότητας του έμελλε να αποδειχτεί καθοριστικό. Τραυματίζεται στην σπονδυλική στήλη, τα κάτω του άκρα παραλύουν, καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, λίγους μήνες πριν αποφοιτήσει από τη Σχολή Αστυφυλάκων στο Ρέθυμνο. Ο ίδιος δεν τα βάζει κάτω. Και δεν εγκαταλείπει τον αθλητισμό. Με σκληρή δουλειά κάνει τους πάντες να μιλούν για τα κατορθώματα του εντός νερού. Το 2017 φοράει και πάλι τη στολή του αστυνομικού που τον περίμενε υπομονετικά στη ντουλάπα του. Άλλωστε ο ίδιος είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του. Και κατάφερε να το κερδίσει. Και να χρησιμοποιήσει την περιπέτεια του για να ευαισθητοποιήσει και να αφυπνίσει την κοινωνία σε θέματα που αφορούν την αντιμετώπιση των ΑμεΑ.

«Νικητής είναι αυτός που είναι ελεύθερος από περιοριστικά πιστεύω, πρέπει, δεν μπορώ και δεν μπορείς…

Μάθετε στους νεότερους, να μην είναι δέσμιοι της ύλης, αλλά να ζουν ελεύθερα και εύψυχα!..

Καταδικασμένος Ελεύθερος

Α.»

Θανάσης Κωνσταντινίδης – Αν το λέει η ψυχή σου, ποτέ δεν είναι αργά

Στιγμές θριάμβου και στο Τόκιο για τον Θανάση Κωνσταντινίδη. Ο ένας εκ των δύο σημαιοφόρων της ελληνικής αποστολής στην ιαπωνική πρωτεύουσα, επανέλαβε την επιτυχία του Ρίο και κατέκτησε ξανά το ασημένιο μετάλλιο στην κορίνα F32.

Ο Θανάσης παρουσίασε στα χρόνια της εφηβείας του γενικευμένη δυστονία και αυχενική δυστονία, όμως δούλευε ως αποθηκάριος σε σούπερ μάρκετ έως τα 43 του. Τότε η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και ο ίδιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δουλειά του. Ο γιατρός του, του συνέστησε να ασχοληθεί με το κολύμπι για να βελτιώσει την ποιότητα της νέας του πλέον καθημερινότητας. Δύσκολης για τον ίδιο, καθώς είναι ένα άτομο που δούλευε από παιδί. Ο αθλητισμός μπαίνει ενεργά στην καθημερινότητα του. Ο ίδιος πληρώνει από την τσέπη του τη συμμετοχή του σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του εξωτερικού.

«Προσωπικά το όνειρο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο το πλήρωσα πολύ ακριβά. Δυστυχώς για εμάς που ζούμε στη Θεσσαλονίκη δεν ενδιαφέρονται οι χορηγοί. Στην Αθήνα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Μπορείς να βρεις και έναν χορηγό να σου καλύψει τα έξοδα. Δυστυχώς για μένα η συμμετοχή μου σε διεθνείς διοργανώσεις απαιτούσε μεγάλες προσωπικές και οικογενειακές θυσίες. Το όνειρο του Ρίο το πλήρωσα και με το παραπάνω» είχε δηλώσει το 2016 και χαρακτήρισε τον εαυτό του ναρκομανή με τον αθλητισμό!

«Για μένα ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Είναι ιδεολογία , είναι κίνητρο. Εγώ αν δεν πάω να κάνω προπόνηση δεν νιώθω καλά. Είμαι σαν ναρκομανής που ψάχνει τη δόση του. Το κάνω για μένα , γιατί πάνω από όλα θέλω να νιώθω όμορφα. Ο αθλητισμός είναι κάτι που με γεμίζει. Τα μετάλλια είναι απλά η επιβράβευση μια μεγάλης προσπάθειας».

Δήμος Μιχαλεντζάκης – Κάνοντας το μειονέκτημα, πλεονέκτημα

Ο Εβρίτης κολυμβητής για δεύτερη φορά στην καριέρα του βρέθηκε σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Στο Ρίο κατάφερε να πανηγυρίσει το χρυσό μετάλλιο. Στο Τόκιο τερμάτισε τρίτος και επέστρεψε στην Ελλάδα με το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. ελεύθερο κατηγορία S8.

Ξεκίνησε την κολύμβηση στα 3,5 του χρόνια για θεραπευτικούς λόγους. Ήταν το μόνο άθλημα που θα μπορούσε να τον βοηθήσει με την αναπηρία του, σύμφωνα με τους γιατρούς. Και έγινε τελικά μέρος της ζωής του. Κατάφερε να κάνει πλεονέκτημα το μειονέκτημα μου. Έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης και τρεις φορές Παγκόσμιος πρωταθλητής.

«Όταν πετυχαίνεις ένα στόχο-όνειρο στην ζωή σου βάζεις άλλον καινούργιο πιο δύσκολο».

Αυτό είναι το μότο του. Και είναι σίγουρο ότι μετά την επιτυχία του στο Τόκιο θα ακολουθήσουν και άλλες.

Πάνος Τριανταφύλλου – Είπα ότι θα τα καταφέρω

Ο Έλληνας ξιφομάχος που είχε κατακτήσει και στο Ρίο το 2016 το χάλκινο μετάλλιο επανέλαβε τον θρίαμβο του καθώς στο μικρό τελικό στην κατηγορία Β’ της ξιφασκίας σε αμαξίδιο επικράτησε του Μαξίμ Βαλέτ από την Γαλλία με 15-6.

Η ζωή του άλλαξε το 2004, μετά από ένα ατύχημα σε αυτοκίνητο που επέβαινε με φίλους του στην Πεντέλη. Το αμάξι πέφτει σε γκρεμό. Ο ίδιος ανοίγει τα μάτια και προσπαθεί να σηκωθεί. Δεν τα καταφέρνει. Καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν πανικοβάλλεται. Αντιμετωπίζει το ατύχημα του σαν «θείο δώρο» όπως λέει ο ίδιος. Συνειδητοποιεί σταδιακά ότι η ζωή του δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια και ότι μόνο με ένα θαύμα θα περπατήσει ξανά. Το αποδέχτηκε και κοίταξε μπροστά. Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του. Άρχισε με το μπάσκετ με αμαξίδιο και μετά από το μηδέν στην ξιφασκία με αμαξίδιο. Από το Λονδίνο, στο Ρίο και τώρα στο Τόκιο καταφέρνει να γράψει τη δική του ιστορία.

Αναλυτικά τα μετάλλια που κατέκτησε η Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο

Χρυσό Μετάλλιο

Αθανάσιος Γκαβέλας – Σωτήριος Γκαραγκάνης – Στίβος – 100 μ. Τ11

Ασημένιο Μετάλλιο

Αθανάσιος Κωνσταντινίδης – Στίβος – Κορίνα Ανδρών F32

Γρηγόρης Πολυχρονίδης – Μπότσια – Μικτό Ατομικό BC3

Αθανάσιος Προδρόμου – Στίβος – Άλμα εις μήκος Τ20

Χάλκινο Μετάλλιο

Παναγιώτης Τριανταφύλλου – Ξιφασκία με αμαξίδιο – Σπάθη ατομικό ανδρών κατηγορία Β

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης – Κολύμβηση -100 μ. ελεύθερο S8

Δημήτρης Μπακοχρήστος – Άρση Βαρών – 54 κιλά ανδρών

Αντώνιος Τσαπατάκης – Κολύμβηση – 100 μ. πρόσθιο SB4

Ευστράτιος Νικολαΐδης – Στίβος – Σφαιροβολία F20

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου – Κολύμβηση – 50μ. ύπτιο S4

Γρηγόρης Πολυχρονίδης / Άννα Ντέντα Αναστασία Πυργιώτη – Μπότσια – Μικτά ζευγάρια BC3