Ε όχι να καμαρώνετε κιόλας για τα κουτιά που ονομάζετε σχολεία…
Όταν η παιδεία είναι υπόθεση δεύτερης κατηγορίας...
Πέρασα τα σχολικά μου χρόνια σε ένα υπέροχο σχολικό κτίριο, το 26ο δημοτικό σχολείο στην Τούμπα, μια προσφυγογειτονιά. Ένα πέτρινο κτίριο, με ψηλοτάβανες αίθουσες, τεράστια παράθυρα, εντυπωσιακές σκάλες και μια ζηλευτή αυλή που περνούσαμε όχι μόνο τα διαλλείματα μας αλλά και τα απογεύματα με παιχνίδια.
Στη δεκαετία του εβδομήντα που εγώ πήγαινα δημοτικό τα περισσότερα σχολεία της πόλης έμοιαζαν με το δικό μου. Τα περισσότερα διασώζονται ακόμα ως μάρτυρες μιας εποχής που οι άνθρωποι μπορεί να μην είχαν πολυτέλειες, ούτε καν τα βασικά πολλές φορές, τα σχολεία των παιδιών της όμως φρόντιζε να είναι τα πρέποντα. Να είναι υποδείγματα αρχιτεκτονικής και συνθηκών ανθρωπίνων.
Από τότε πέρασαν 4 δεκαετίες. Η κατάσταση των σχολικών αιθουσών στην πόλη πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι ανάγκες αυξήθηκαν κατακόρυφα όπως και η αδιαφορία του κράτους για την εξασφάλιση μιας ισορροπημένης συνέχειας εκείνης της φροντίδας για σωστά σχολικά συγκροτήματα. Ήρθε ο αμίαντος, τα λυόμενα, τα παραπήγματα, οι επεκτάσεις των επεκτάσεων, το κλείσιμο αυλών και φτάσαμε σε αυτά τα κουτιά που τοποθετούνται τώρα και με υπερηφάνεια φωτογραφίζονται μπροστά τους δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι συνοικιακών δήμων σε αναμνηστικές σέλφι ντροπής για τον τρόπο που επέλεξαν να ξεκινήσουν τη ζωή τους τα νήπια.
Μα πληρούν όλες τις προϋποθέσεις, λέει με καμάρι ο αντιδήμαρχος. Τις προϋποθέσεις της ντροπής για μια χώρα που υποτιμά διαρκώς την νοημοσύνη του πολίτη, που η παιδεία και η υγεία όχι μόνο δεν ήταν ποτέ προτεραιότητες της αλλά έγιναν στο πέρασμα των χρόνων πάρεργο. Θλίψη.
