Οι φετινές χριστουγεννιάτικες εκπτώσεις αγάπης

Είναι το καμπανάκι της ζωής που κινδυνεύει να κλονιστεί.

Parallaxi
οι-φετινές-χριστουγεννιάτικες-εκπτώ-862640
Parallaxi

Λέξεις: Αγγέλη Χαρίνη

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα μέρα αγάπης, ζεστασιάς, επαφής και ανταλλαγής συναισθημάτων. Οι αγκαλιές, οι χειραψίες, τα φιλιά, το αυθόρμητο άγγιγμα, το χάδι των γιαγιάδων στο μάγουλο, είχαν εξέχουσα θέση στις κοινωνικές μας συναναστροφές. Ήταν δείγματα αγάπης, αποδοχής και έκφρασης όλων των συσσωρευμένων συναισθημάτων μας.

Μα να που τελικά ήρθε ο καιρός με αυτές τις συνθήκες και αυτές τις συνήθειες και τους φόβους που έχουν δημιουργηθεί, το αυτονόητο να μετατραπεί σε απαγορευμένο. Φόβος, συστολή και ανάγκη αποστασιοποίησης έχουν κυριεύσει το μυαλό όλων – θέλοντας και μη- από την αρχή της περιπέτειάς μας με τον κοροναϊό. Όσο η κατάσταση αυτή συνεχίζεται, τα συναισθήματα αυτά ριζώνουν όλο και περισσότερο στο νου μας και αρχίζουν να γίνονται συνήθειες και δεδομένα.

Ο αυθορμητισμός, η αβίαστη έκφραση συναισθημάτων και η ελευθερία έχουν χάσει την πρωτοκαθεδρία και κατακλύζονται συνεχώς από δεύτερες σκέψεις. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί μεταξύ των ανθρώπων ακόμα και ανάμεσα στην οικογένεια, καθώς κανείς δεν είναι σίγουρος τι μπορεί να “κουβαλάει” ο άλλος και ίσως να μεταδώσει.

Έτσι, πιο εύκολα και πιο αυθόρμητα μας βγαίνει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να πούμε ένα ακόμη “όχι”, να ξεχάσουμε μια συνήθεια ετών, να περιοριστούμε σε πιο στεγνές ευχές, να παραλείψουμε να στείλουμε εκείνη την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη κάρτα σε εκείνο το θείο, να μην δώσουμε εκείνο το συμβολικό δωράκι στο παιδάκι του γείτονα, να μη συμμετέχουμε σε εκείνο το φιλανθρωπικό μπαζάρ, να μην ετοιμάσουμε τραπέζι για 12 άτομα, να μην απελευθερώσουμε το χείμαρρο των συναισθημάτων μας με άμεση επαφή, αλλά να περιοριστούμε σε ένα τηλέφωνο, σε ένα μήνυμα, σε ένα χαιρετισμό με δυο μέτρα απόσταση και εν κατακλείδι να μη νιώθουμε πλέον ό, τι νιώθαμε. 

Η εξωτερίκευση δίνει περισσότερο έδαφος στην εσωτερίκευση, ο αυθορμητισμός στην συγκράτηση και η άμεση επαφή στην εξ ‘αποστάσεως. Το καμπανάκι χτυπά και δεν είναι εκείνο των ταράνδων από το έλκηθρο του Αη Βασίλη. Είναι το καμπανάκι της ζωής που κινδυνεύει να κλονιστεί από τις εκπτώσεις στον ελεύθερο και συναισθηματικό κόσμο της, καθώς οι πρωταγωνιστές της εγκλωβίζονται όλο και περισσότερο σε μια κατάσταση που κοντεύει να γίνει δεδομένη.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα