«Οι νεκροζώντανοι» του ολοζώντανου Ορέστη Χιώτη

Ο ζωγράφος και συγγραφέας εξηγεί στην Parallaxi τους λόγους που τον οδήγησαν να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο.

17 Μαρτίου 2021, 8:55 πμ

17 Μαρτίου 2021, 8:55 πμ

Ο Ορέστης Χιώτης είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Οχι επειδή έχει σύνδρομο Down αλλά επειδή μάχεται με πείσμα να φτάσει εκεί που αγαπά: στη ζωγραφική, στο σχέδιο, στη μουσική, στη λογοτεχνία.

Η πρόσφατη κυκλοφορία του ζωγραφικού του βιβλίου «Οι νεκροζώντανοι», μάς έδωσε τη δυνατότητα να τον προσεγγίσουμε και να μάθουμε από πρώτο χέρι ποιες αιτίες τον οδήγησαν να εκφραστεί με αυτήν την έκδοση, όπως επίσης και τι ονειρεύεται, τι σχεδιάζει σε αυτόν τον κόσμο τον τόσο ρευστό και μπερδεμένο.

Οι απαντήσεις του Ορέστη δείχνουν όχι μόνον έναν απίστευτα ώριμο για τα 25 του χρόνια νέο αλλά και ένα συνειδητοποιημένο καλλιτέχνη, με επίγνωση των δυνατοτήτων του και με απεριόριστη αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή.

Βιβλίο – κόμικ και τίτλος « Οι Νεκροζώντανοι» ταιριάζουν ίσως μόνο αν το χιούμορ είναι μακάβριο. Σωστά;

Απ: Λάθος! «Οι Νεκροζώντανοι» μου δεν είναι βιβλίο-κόμικ. Είναι ένα ζωγραφικό βιβλίο. Ο θάνατος -αν αυτόν εννοείτε μακάβριο- δεν είναι το κεντρικό μου θέμα, είναι η ζωή. «Οι Νεκροζώντανοι», δεν έχουν χιούμορ, έχουν μόνο συνείδηση. Έχουν συνείδηση το τι κάνουν! Προσπαθούν να βγάλουν στην επιφάνεια όσα είναι κρυμμένα στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας αυτήν την αόρατη κλωστή, με την οποία είμαστε συνδεδεμένοι όλοι μας. Για μένα, αυτή η κλωστή είναι «ο δρόμος» και αυτή ακριβώς προσπάθησα να εικονογραφήσω. Οι ζωγραφιές μου αναπαριστούν τα πράγματα και τους ανθρώπους από μέσα προς τα έξω. Από μέσα ξεκινάει η μεταμόρφωση τους και ως να φτάσει στην επιφάνεια είναι όλοι καρικατούρες του εαυτού τους.

Σε μια εποχή που ο κόσμος δε διαβάζει βιβλία, τι μπορεί να είπατε στον εκδότη και κυκλοφόρησε τη δική σας δουλειά;

Απ: Πως δεν διαβάζει, εγώ διαβάζω πολύ! Τα βιβλία με βοηθούν να κατανοήσω τους ανθρώπους και κατά συνέπεια και τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι πάντα έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν, έχουν λόγο, τον εκφράζουν και γραπτώς και ο κόσμος είναι γεμάτος από βιβλία. Και να θέλει δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς. Όσο για τον εκδότη μου, χαίρομαι που δεν είναι μόνο δική μου άποψη, ότι έχω κάτι να πω.

Βλέπουμε στα έργα σου ένα ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο στυλ. Πως το εμπνεύστηκες και είναι αυτό το τελικό ή πειραματίζεσαι ακόμα;

Απ: Πειραματίζομαι συνεχώς! Με τα χρώματα, με το σχέδιο, τις γραμμές… Βάζω μουσική, σχεδιάζω, χρωματίζω, ξανασχεδιάζω, ξαναχρωματίζω και τέλος ονοματίζω… Προς έκπληξή μου, το τελικό αποτέλεσμα έχει αυτό το ιδιαίτερο στυλ, όπως το λέτε. Άρα βγαίνει μόνο του, από μέσα μου.

«Βάζω μουσική, σχεδιάζω, χρωματίζω, ξανασχεδιάζω, ξαναχρωματίζω και τέλος ονοματίζω», λέει ο Ορέστης Χιώτης.

Έχεις κάποια πρότυπα στη ζωγραφική;

Απ: Αν εννοείτε τι μου ταιριάζει, νομίζω οι Εξπρεσιονιστές. Έχουν τόσο συναίσθημα μέσα τους, που τους παραμορφώνει την πραγματικότητά τους. Ίσως αυτό να φαντάζει τρομακτικό. Η απεικόνιση του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων. Τα ζωντανά χρώματα. Το είχε πει και ο συγγραφέας Hermann Bahr: «Ο άνθρωπος κραυγάζει από τα βάθη της ψυχής του. Η εποχή μας είναι μια απελπισμένη, διαπεραστική κραυγή. Η τέχνη ζητά βοήθεια, ζητά ζωντάνια, ζητά πνευματικότητα. Φωνάζει με όλη της την ένταση μέσα από τα σκοτάδια. Θέλει να εκφραστεί. Αυτό είναι Εξπρεσιονισμός».

Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις εκτός από ζωγραφική;

Απ: Επαγγελματικά, δεν σκέφτηκα στα σοβαρά κάτι ακόμα. Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτή η ανάγκη μου για την ζωγραφική και τη συγγραφή. Οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο μία ιδιότητα. Έχουν πολλές. Πάντως μπορώ να πηγαίνω ταξίδια, να μαθαίνω μουσικά όργανα, να χορεύω, να βοηθάω τους γύρω μου, αν μπορώ…

Υπάρχει κάποιο επάγγελμα ή λειτούργημα που σε γοητεύει;

Απ: Με γοητεύουν οι δημιουργοί κάθε καινούριου πράγματος, οι εμπνευστές! Αυτοί που από το τίποτα, βγάζουν μια ύλη, -η μουσική είναι ύλη;- που γίνεται πολλές φορές απαραίτητη στους άλλους ανθρώπους.

Πως θα περιέγραφες τη σχέση σου με τον Γιάννη Σταμενίτη;

Απ: Με τον καθηγητή μου, τον Γιάννη Σταμενίτη, μας συνδέει αυτή η αόρατη κλωστή. Ο «δρόμος» μας έφερε κοντά. Πως θα βρεις τις λέξεις να ονοματίσεις μια σχέση σου με κάποιον, που σε βοηθά να βρεις την αλήθειά σου να την κατανοήσεις και να την αποτυπώσεις;

Αν σου ζητούσαμε μια εικόνα από το μέλλον, πώς θα ήθελες να είναι τα πράγματα σε 10 χρόνια από τώρα στην Ελλάδα και στον κόσμο;

Απ: Το μέλλον… Θα φανεί παράξενο, αλλά θα ήθελα ένα μέλλον άναρχο, χωρίς τους κανόνες των «Νεκροζώντανων». Να είναι οι άνθρωποι έτσι, που να μην χρειάζεται να εφαρμοστούν. Δέκα χρόνια όμως είναι πολύ λίγα για να γίνει αυτό.

Λίγα λόγια για τον Ορέστη

Ο Ορέστης Χιώτης γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1996 στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Graphic Designer στον ΑΚΤΟ Θεσσαλονίκης. Οι ιδιαίτερες δημιουργίες του, ίσως προκύπτουν από ένα έξτρα χρωμόσωμα ή ένα ολιστικό σύνδρομο, κοινώς αποκαλούμενο ως σύνδρομο Down. Κάθε έργο του Ορέστη Χιώτη, αποτελεί μια εσωτερική αναζήτηση, αναδεικνύοντας τελικά την διαφορετικότητα σε τέχνη. Άλλωστε η τέχνη είναι απροσδόκητη, αν δεν είναι…δεν είναι τέχνη!