Οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και η (συγ)κάλυψη ειδεχθών πράξεων από τα ΜΜΕ

Το τελευταίο διάστημα, εν μέσω πανδημίας, η ελληνική κοινωνία γίνεται μάρτυρας-θεατής ενός θεάτρου του παραλόγου, το οποίο ελπίζω να μην παρασύρει τα θύματά του.

Το κίνημα #metoo άρχισε με τις δημόσιες καταγγελίες της Μπεκατώρου, ακολούθησαν κι άλλες στον χώρο του αθλητισμού και πολύ σύντομα πέρασε στον χώρο του θεάτρου, με αποκορύφωμα τις μηνύσεις και καταγγελίες για τις αποτρόπαιες πράξεις του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, του Δημήτρη Λιγνάδη.

Τις περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις τις διερευνά πλέον η Δικαιοσύνη, αλλά εκ των πραγμάτων οι αποκαλύψεις έχουν ήδη προκαλέσει σοκ στην κοινή γνώμη και στο πολιτικό μας σύστημα. Η παιδεραστία δεν συγχωρείται με τίποτε. Ο καθένας στην ερωτική του ζωή μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά στο βιασμό και στην παιδεραστία δεν υπάρχουν «ναι μεν, αλλά». Είναι κακουργήματα. Είναι ειδεχθείς πράξεις. Κι όμως, ορισμένα Μέσα προκειμένου να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες αναδεικνύουν στη δημόσια σφαίρα αυτό το «ναι μεν, αλλά».

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι η υπόθεση Λιγνάδη εδώ και λίγες εβδομάδες βρίσκεται στο επίκεντρο μιας άνευ προηγουμένου αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο διάστημα από τις 6 Φεβρουαρίου έως τις 15 του μήνα, και ενώ ο Λιγνάδης, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, υποχρεώνεται να παραιτηθεί για προσωπικούς, όπως ισχυρίστηκε, λόγους, η υπουργός Πολιτισμού συνεχίζει να μιλάει για φήμες και τοξικό κλίμα. Και μόνον την περασμένη Παρασκευή, μετά από μηνυτήρια αναφορά ενός ακόμη θύματος, και τις πιέσεις του καλλιτεχνικού κόσμου να παραιτηθεί, η Μενδώνη χαρακτηρίζει τον Λιγνάδη «επικίνδυνο άτομο». Σήμερα δε, η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, παρότι χαρακτήρισε «ατυχή» την έκφραση της υπουργού Πολιτισμού, δηλώνει ότι η κυβέρνηση την υποστηρίζει.

Και διερωτάται ο καθένας: υπάρχει ή όχι πολιτική ευθύνη; Η απάντηση είναι σαφώς και υπάρχει. Όχι γιατί ο πρωθυπουργός έχει, ή δεν έχει, φωτογραφηθεί με τον Λιγνάδη. Ή έχει φιλικές σχέσεις μαζί του. Είναι γνωστό ότι δημόσια πρόσωπα φωτογραφίζονται σε δημόσιες συναθροίσεις με άλλα δημόσια πρόσωπα.

Η πολιτική ευθύνη απορρέει από το γεγονός ότι η υπουργός Πολιτισμού κατήργησε ένα διαγωνισμό για την πλήρωση της θέσης του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο και διόρισε έναν «δικό της άνθρωπο», τον Λιγνάδη. Ήταν αναμφισβήτητα δική της επιλογή και προφανώς του πρωθυπουργού. Εάν η υπουργός Πολιτισμού ήταν σε γνώση των όσων καταγγέλλονται, ενδεχομένως θα είχε και ποινικές ευθύνες. Ας δεχτούμε ότι δεν γνώριζε, παρότι ο Λιγνάδης είχε απομπεφθεί στο παρελθόν από το Αρσάκειο και οι φήμες λένε ότι ήταν γνωστή η δράση του στον καλλιτεχνικό κόσμο. Η Μενδώνη έχει πολιτικές ευθύνες, διότι αντί να επιδιώξει την αποκάλυψη της αλήθειας, μόλις έσκασε η βόμβα, εξακολουθούσε να μιλά για φήμες. Έχει πολιτικές ευθύνες, διότι ο Λιγνάδης μπορεί να συμπορεύεται μαζί της στο πολιτικό πεδίο, αλλά η ηθική του είναι καταδικαστέα ακόμη και από εκείνους που εύκολα παραβιάζουν το νόμο και τους άγραφους κανόνες της ηθικής.

Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση οξύνει το πολιτικό κλίμα και φτάνει στα άκρα, επιχειρώντας να εξισώσει τις αποτρόπαιες πράξεις ενός φερόμενου παιδεραστή με τις πολιτικές ευθύνες μιας υπουργού και του πρωθυπουργού. Και αυτό είναι επίσης αρνητικό.

Το τρίτο δεδομένο έχει σχέση με τη στάση πολλών Μέσων στην όλη υπόθεση. Τη στιγμή που ανάλαφρες εκπομπές και νεαροί δημοσιογράφοι πρωτοστατούν στις αποκαλύψεις και την ενίσχυση του #metoo, δήθεν καταξιωμένοι συνάδελφοί τους και γνωστές τηλε-περσόνες μολύνουν τη δημόσια σφαίρα ακόμη περισσότερο, χωρίς  κανείς (ΕΣΡ, Ενώσεις Συντακτών) να αντιδρά. Αντί τα κανάλια, οι εφημερίδες, οι ιστοσελίδες να στηλιτεύσουν τις αποτρόπαιες πράξεις, να πιέσουν για την απονομή Δικαιοσύνης, και να ζητήσουν από την κυβέρνηση ένα νομικό πλαίσιο που θα διώκει κάθε μορφή κακοποίησης, αντί ορισμένοι δημοσιογράφοι, στο πλαίσιο ενός υγιούς ανταγωνισμού να ερευνούν τα θέματα, που αποκαλύπτουν άλλοι, γίνονται μέρος του προβλήματος, του θεάτρου του παραλόγου, στηλιτεύοντας ακόμη και τα θύματα.

Σήμερα το πρωί στο Sky συνάδελφος από το δικαστικό ρεπορτάζ λέει: «Τα παιδιά αυτά που βρισκόντουσαν σε ένα σπίτι και υφίσταντο αυτά που υφίσταντο, μάνα, πάτερα δεν είχανε;». Δηλαδή τι ήθελε να πει; Ότι ευθύνονται οι γονείς και όχι οι βιαστές ανήλικων παιδιών; Όταν κακοποιείται βάναυσα ένα ανήλικο αγόρι, όταν βιάζεται μια κοπέλα, φταίει το οικείο περιβάλλον τους; Δύο τινά συμβαίνουν: ή η κυρία αυτή δεν ανέθρεψε ποτέ παιδιά για να καταλάβει την αγωνία των γονιών. Ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες, μεταθέτοντας τις ευθύνες από τους θύτες στα θύματα.

Η ιστοσελίδα in.gr, που ανήκει στον Βαγγέλη Μαρινάκη, σε μια προσπάθεια να ασκήσει κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και να στηρίξει τον πρωθυπουργό στο θέμα της υπόθεσης Λιγνάδη, δημοσιεύει μια παραποιημένη εικόνα του Τσίπρα, από την οποία έχει αφαιρεθεί η σύζυγος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και έχει προστεθεί ο… Δημήτρης Λιγνάδης. Ο συντάκτης του κειμένου αναφέρει ότι η φωτογραφία είναι προϊόν μοντάζ, αλλά η εντύπωση που σχηματίζει ο αναγνώστης είναι προφανής.

Στο κεντρικό δελτίο του Star πριν λίγες μέρες, σε ρεπορτάζ μια δημοσιογράφος και η παρουσιάστρια αναφέρουν ότι η καταγγελία ενός 19χρονου τότε σε βάρος του Λιγνάδη έγινε σε μια συνέντευξη σε ιστοσελίδα και όχι στον εισαγγελέα. Άρα τι υπονοεί το Star; Ότι δεν είναι σοβαρή, ότι δεν πρέπει να δώσουμε σημασία; Η ρεπόρτερ αναφέρει ακόμη ότι οι καταγγελίες ενός άλλου 15χρονου νομικά πέφτουν στο κενό, διότι τα εγκλήματα έχουν παραγραφεί και ότι ο σκηνοθέτης θα διωκόταν μόνον για αποπλάνηση ανηλίκου. Και διερωτάται κανείς: η κακοποίηση ενός 19χρονου, ο βιασμός ενός 15χρονου αγοριού δεν είναι κολάσιμες πράξεις επειδή έχουν παραγραφεί; Η προσπάθεια συγκάλυψης αποτρόπαιων πράξεων είναι προφανής.

Σε αυτές τις απίστευτες περιπτώσεις κατάντιας της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, προστίθεται και η άνωθεν παρέμβαση στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή για να μην βγουν στον αέρα φωτογραφίες του Λιγνάδη δίπλα σε κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Και σα να μην έφτανε αυτό ορισμένα κανάλια κατηγορούν, χωρίς στοιχεία, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ( Solidarity Now, Action Aid) ότι δήθεν εμπλέκονται σε κυκλώματα διακίνησης ανήλικων ασυνόδευτων προσφυγόπουλων τη στιγμή που εφαρμόζουν αυστηρά πρωτόκολλα παιδικής προστασίας. Περιττό να επισημάνω ότι οι διαψεύσεις εκ μέρους των ΜΚΟ δεν είδαν καν το φως της δημοσιότητας στα Μέσα που τις κατηγόρησαν ως διακινητές.