Όλοι ήξεραν τι γίνεται στο κέντρο της Αθήνας…

Αυτά που κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν έχει ακούσει και ας γίνονταν μπροστά στα μάτια τους Γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας. Το κέντρο εκείνα τα χρόνια δεν ήταν όπως σήμερα. Η Πατησίων ήταν Κολωνάκι, οι σικ κυρίες της εποχής έβγαιναν εκεί για τα ψώνια τους. Υπήρχε γενικότερα ασφάλεια τότε. Οι γονείς μας μας άφηναν 10-11 ετών να πηγαίνουμε στο Πεδίο του Άρεως και την Πλατεία Βικτωρίας μόνοι μας, να παίζουμε μπάλα.

Από 12 ετών άρχισα να πηγαίνω κάποιες φορές μόνος μου και στην Ομόνοια, έξω από το περιβόητο “Νέον” που σύχναζαν οι μαυραγορίτες για να αγοράζω εισιτήρια μαύρη αγορά για κάποια ντέρμπι ποδοσφαιρικών αγώνων. Δεν έβρισκες εισιτήρια εύκολα σε μεγάλα ντέρμπι εκείνη την εποχή. Αργότερα στα 14 και 15 πήγαινα και αργα κατά τις δυο τα ξημερώματα να αγοράσω τις αθλητικές εφημερίδες που έβγαιναν τις πρώτες πρωινές ώρες. Η Ομόνοια ακόμα τότε δεν ήταν στέκι εξαρτημένων. Ήταν όμως στέκι παιδεραστων.

Εγώ παιδι, ωραίο παιδι μικρός, κάτω των 15, δεχόμουνα σεξουαλικές παρενοχλήσεις και δυο και τρεις κάθε φορά που πήγαινα στην Πλατεία. Όλοι ήξεραν ποιοι είναι, όλοι ήξεραν τι κάνουν και όταν λέμε όλοι, από τους καταστηματάρχες μέχρι τους υπαλλήλους του κάθε μαγαζιού τριγύρω. Άλλωστε κάθε μέρα μέσα και έξω από το Νέον ήταν καμιά σαρανταρια από δαύτους.

Όλοι μου την είχαν πέσει. Στα 15 και 17 που είχα ήδη μπλέξει με την εξάρτηση πήγαινα και Πλατεία Βάθης που ήταν τότε στέκι εξαρτημένων αλλά και στην περιβόητη τότε πλατεία Κουμουνδούρου, που είχα έναν φίλο που τον βρήκα πρόσφατα μετά από 35 κοντά χρόνια, που δούλευε στο κέντρο της Πλατείας Κουμουνδούρου.

Η πλατεία Κουμουνδούρου ήταν το στέκι που έβγαιναν βίζιτες τα αγόρια και τα αγοράκια εκείνη την εποχή και περνούσαν οι αυτοκινηταρες με τους κυρίους «υπεράνω υποψίας» και τα ψώνιζαν. Κάποτε πριν 30 χρόνια είχαν γίνει και κάποια ρεπορτάζ στην τηλεόραση για την πλατεία Κουμουνδούρου. Εκεί πολλά από αυτά τα αγόρια ήταν ανήλικα. Τα βλέπαμε, καμιά φορά μας ζήταγαν κάνα τσιγάρο, λέγαμε δυο κουβέντες.

Όλα αυτά για τουλάχιστον δυο δεκαετίες γινόντουσαν κάτω από την μύτη του σκληρότερου αστυνομικού τμήματος της χώρας, διάσημο για τους βασανισμούς του ( έχω βασανιστεί με φάλαγγα και εγώ εκεί) το Τέταρτο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Θυμάμαι μάλιστα ακόμα και το όνομα ενός που για ένα διάστημα ήταν διευθυντής ασφαλείας στο Τέταρτο. Αυτός ήταν όταν με βασάνισαν.

Θυμάμαι η ΕΛΑΣ είχε μεγάλες επιτυχίες εκείνη την εποχή. Μάζευε κάθε μέρα τζογαδόρους που έπαιζαν παράνομο τζόγο, χρήστες ουσιών για χρήση και τίποτα ταλαίπωρα βαποράκια. Επίσης μάζευε συνέχεια τις τρανς που τις τσακιζε και στο ξύλο και κάνα μετανάστη Στο μόνο κομμάτι που δεν είχε επιτυχίες ήταν τα κυκλώματα παιδεραστίας, με τους κυριους «υπεράνω υποψιας» με τις αυτοκινηταρες που μέχρι και σήμερα έχουν τα ίδια στέκια. Ομόνοια, Κουμουνδουρου, πλατεία Καραϊσκάκη ( που έμενε και ο ηθοποιός – σκηνοθέτης) και σταθμός Λαρίσης με το Πεδίο του Άρεως.

Δεν υπάρχει Αθηναίος της γενιάς μου που γύρναγε το κέντρο της Πολης που να μην τα γνωρίζει όλα αυτά, να μην τα είχε δει. Από τότε πέρασαν κοντά 36-41 χρόνια, τα στέκια παραμένουν τα περισσοτερα τα ίδια, το νταλαβερι καθημερινό, αλλά κανείς δεν έχει ακούσει η έχει δει τίποτα. Μόνο εξαρτημένους και πρόσφυγες βλέπουν. Το νταραβέρι των παιδεραστων με τα αγοράκια δεν το ξέρει και δεν το έχει δει κανείς…