Όσα αισθάνονται οι συντάκτες μας μπροστά σε μία πιθανή δεύτερη καραντίνα

Τις τελευταίες μέρες συναγερμός έχει σημάνει σε όλη την Ευρώπη για την απογοητευτική εξέλιξη της πανδημίας. Ήδη αρκετές χώρες προχωρούν σε γενικά lockdown ενώ η αύξηση των κρουσμάτων έχει προκαλέσει ανησυχία σε όλο τον πλανήτη.

Στην Ελλάδα τo Σάββατο 24/10 σημειώθηκε αρνητικό ρεκόρ από την αρχή της πανδημίας. 935 νέα κρούσματα εκ των οποίων τα 217 εντοπίστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Όταν δυο εβδομάδες πριν η πόλη σημείωνε μόλις 8-12 κρούσματα καθημερινά, στο σήμερα πέφτουν στο τραπέζι νέα μέτρα όπως η απαγόρευση της κυκλοφορίας, ακόμα και ένα πιθανό εθνικό δεύτερο lockdown.

Περνώντας 3 μήνες εγκλεισμού που επιβλήθηκε όταν σημειώθηκαν μόλις 112 κρούσματα, ενώ τώρα που η κατάσταση ξεφεύγει και είναι πια σχεδόν αδύνατο να ελεγχθεί σημειώνοντας αρνητικό ρεκόρ σε καθημερινή βάση μένουμε έξω χωρίς κανένα μέτρο, ”έχοντας” για όπλο την ”ατομική ευθύνη”. Καθηγητές πανεπιστημίου και λοιμωξιολόγοι από την αρχή του Σεπτεμβρίου προειδοποιούν για 700 με 1000 νέα κρούσματα καθημερινά αν δεν παρθούν τα νέα μέτρα, τα beach bar και τα club τότε όμως παρέμειναν ανοιχτά.

Στo Ιnstagram Account μας διέτρεξε ένα κουίζ σχετικά με την εξέλιξη της πανδημίας. Οι followers-αναγνώστες μας ρωτήθηκαν για το ”Αν ο κορονοϊός επηρέασε την ψυχολογία των ανθρώπων”. To 78% απάντησε ναι ενώ το 22% όχι. Μετέπειτα ρωτήθηκαν για το ”αν τηρούνται τα μέτρα για την αντιμετώπιση του ιου,” και εδώ η απάντηση ήταν εντυπωσιακή το 92% των ατόμων ψήφισε όχι ενώ μόλις το 8% ψήφισε ναι.

Στην ερώτηση του κουίζ για το πώς η  Θεσσαλονίκη κατάφερε να αλλάξει επιδημιολογίκο επίπεδο οι περισσότεροι απάντησαν λόγω ανευθυνότητας και μη τήρησης μέτρων, μερικοί έκαναν λόγο για την επιστροφή των φοιτητών, τα πάρτι στο ΑΠΘ, και τους εξωτερικούς χώρους συνωστισμού, ενώ ελάχιστοι δικαιολόγησαν την κατάσταση ως μεγάλο αστικό κέντρο.

Σχετικά με το τι έχει αλλάξει στην καθημερινότητα εν μέσω πανδημίας, αρκετοί ήταν εκείνοι που έκαναν λόγο για τον φόβο ως προς την επαφή και την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων, πολλοί ανέφεραν την μάσκα με τις δυσκολίες της, και μερικοί ανέφεραν την παύση συμμετοχής τους στα αστικά και στους χώρους πολιτισμού όπως τα θέατρα.

Εδώ συγκεντρώθηκαν οι διαφορετικές απόψεις των συντακτών της Parallaxi για την εξέλιξη της πανδημίας και για ένα πιθανό δεύτερο lockdown.

Όταν τα μέτρα δεν θα παρθούν τώρα που χρειάζονται…

Τον Μάρτιο του 2020 με μόλις 112 κρούσματα η Ελλάδα μπήκε σε καραντίνα. Σεβαστήκαμε τη νέα κανονικότητα, προστατέψαμε τις ευπαθείς ομάδες και μείναμε σπίτι. Όταν τον Μαϊό είχαμε μόλις 4-5 κρούσματα καθημερινά η κυβέρνηση διατηρούσε τους όρους lockdown χωρίς κανένα κίνδυνο ανησυχίας. Ανοίξαμε τα σύνορα κάποιες εβδομάδες αργότερα μετά την άρση των μέτρων και ξαφνικά ξεκίνησε να παρατηρείται μία σταθερή αύξηση των κρουσμάτων όπου φτάνωντας στο τώρα η αύξηση αυτή έχει γίνει πια ραγδαία. Τα μέτρα που τηρούνται αυτή τη στιγμή είναι τουλάχιστον αστεία για τον περιορισμό μίας τέτοιας επικίνδυνης πανδημίας.

Τι εννοώ; πώς θα μπορέσεις να κλείσεις μία ολοκληρή χώρα σε lockdown όταν την έχεις αφήσει να κυκλοφορεί ανεξέλεγκτη και με μηδαμηνούς περιορισμούς στα 867 θετικά κρούσματα; Ποιος θα υπακούσει σε οποιοδήποτε νέο κυβερνητικό σχέδιο όταν τον περιόρισες με μονοψήφιους αριθμούς θετικών του ιου και ποιος θα αναλάβει ατομική ευθύνη όταν ακόμα και τα μέτρα που έχεις πάρει δεν τηρούνται. Ζω με το αίσθημα του φόβου τους τελευταίους οκτώ μήνες, με μία μικρή παύση, στην οποία η πόλη μου σημείωνε max 12 νέα κρούσματα και κοίτα να δεις που λίγες μέρες μετά ανιχνεύτηκαν μόλις 181 σε μόλις ένα εικοσιτετράωρο.

Δέχομαι την εξήγηση, αλλά πως μπορείς να ισχυρίζεσαι ό,τι η κατάσταση δεν έχει ξεφύγει όταν καθημερινά πλέον σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη εντοπίζονται πάνω από 10 κρούσματα. Οι λοιμωξιολόγοι από τα τέλη του Σεπτέμβρη έκρουσαν τον κώδωνα της ανησυχίας λέγοντας πως τον Οκτώβρη θα σημειώνουμε 800 θετικά νέα περιστατικά καθημερινά αν δεν ληφθούν μέτρα κι έτσι και έγινε. Στο κυβερνητικό τραπέζι ξαφνικά έχει πέσει το δεύτερο εθνικό lockdown και ερωτώ, πώς θα ανακοινώσεις τους μαγαζάτορες να κλείσουν για άγνωστο χρονικό διάστημα σε προεόρτια περίοδο. Και στην τελική πώς θα επιβιώσουν εκείνοι και εμείς που θα παραμείνουμε σπίτι γνωρίζοντας πια την ψυχολογική φθορά που προκαλεί η συγκεκριμένη διαδικασία. Η αρχή ενός σκοτεινού επιδημιολογικά φορτισμένου εφιάλτη και δεν θα έχει σύντομο τέλος.

*Μυρτώ Τούλα

Η κατάσταση, μάλλον, έχει ξεφύγει με 800+ κρούσματα

Μάρτιος 2020. Μείναμε δύο μήνες κλεισμένοι σπίτια μας. Υπακούσαμε στα νέα μέτρα και προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα. Αποχωριστήκαμε άτομα από την καθημερινότητα μας. Πάλι καλά υπήρχαν οι βιντεοκλήσεις και είχαμε την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους. Αισθανθήκαμε φόβο και ανασφάλεια για το τι θα γίνει. Όμως συμβιβαστήκαμε καθώς μιλούσαμε για ένα θέμα δημόσιας υγείας. Μάλιστα, για μένα η καραντίνα δεν πέρασε και τόσο δύσκολα, μιας και βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου και για πράγματα που συνεχώς ανέβαλλα.

Αρχές Μάϊου. Η καραντίνα έληξε και οι περισσότεροι προσπάθησαν, αν και κάπως μουδιασμένοι, να βάλουν την ζωή τους σε μία τάξη. Και όντως σιγά σιγά όλα φαίνονταν να λειτουργούν όπως και πριν. Οι επόμενοι μήνες που ακολούθησαν δεν με ανησύχησαν ιδιαίτερα. Αυτό οφειλόταν στα λιγοστά μέχρι τότε κρούσματα και στην ξεγνοιασιά του καλοκαιριού. Ακόμα και όταν τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται, η κατάσταση στην Θεσσαλονίκη ήταν υπό έλεγχο, καθώς σημειώνονταν μονοψήφιοι αριθμοί. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως πήγαινα σε πάρτι και μαζευόμουν σε πλατείες.

Τετάρτη 21/10. Η χώρα σημειώνει 865 κρούσματα, εκ των οποίων 125 στην Θεσσαλονίκη και την Πέμπτη 22/10, 882 κρούσματα, από τα οποία τα 181 στη Θεσσαλονίκη. Οι μέρες που όλοι λίγο- πολύ συνειδητοποιήσαμε πως τα πράγματα πάνε προς τον λάθος δρόμο. Άξιο απορίας είναι πως οι ειδικοί δηλώνουν ότι η κατάσταση δεν έχει ξεφύγει. Όταν την ίδια ώρα ανακοινώνονται πάνω από 40 κρούσματα σε πόλεις όπως τις Σέρρες, την Λάρισα, την Θεσσαλονίκη. Σε ένα δεύτερο lockdown είναι πραγματικά άγνωστο πως θα επιβιώσει ο κόσμος, χωρίς καμία στήριξη και πως ο κόσμος θα υπακούσει ξανά σε νέα μέτρα και κανόνες. Πόσω μάλλον όταν θα πρέπει πάλι να μείνει σπίτι του.

*Νίκος Γκάγιας 

Χαλάρωσες; Και ψεύδεσαι και χαλάρωσες

Παραφράζω την ιστορική ατάκα της Ρένας Βλαχοπούλου, αλλά πραγματικά αυτό σκέφτομαι αυτές τις ημέρες που η Θεσσαλονίκη με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνταν σε αυστηρότερα μέτρα. Και πρώτα από όλα από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρομαι εγώ ο ίδιος. Δεν γίνεται όταν πρωτοξεκίνησε όλη η αυτή η παράνοια να πήγαινα στο σουπερμάρκετ με γάντια και μάσκα, πριν γίνει απαραίτητο αξεσουάρ, να ψέκαζα τα ψώνια πριν τα βάλω στο σπίτι και ξαφνικά λίγους μήνες μετά με τα κρούσματα στα ύψη να γκρινιάζω γιατί πρέπει να φορέσω μάσκα πριν μπω σε ένα μαγαζί.

Χαλαρώσαμε δυστυχώς και τώρα ξανά από την αρχή. Τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά τώρα. Και επειδή προτιμώ να κυκλοφορώ στο δρόμο, παρά να θέτω σε κίνδυνο τους γύρω μου, από το Σάββατο με μάσκα παντού για όσο χρειαστεί. Θα περάσει και αυτό. Και όταν πέσουν οι μάσκες όλοι μας ας έχουμε τα κρυμμένα χαμόγελα όλου αυτού του καιρού.

*Ραφαήλ Γκαϊδατζής

Ο τελευταίος πειρασμός του ‘Business as usual’

Ladies n’ Gentlemen καθίστε αναπαυτικά, δεθείτε προσεκτικά και ετοιμαστείτε για τον δεύτερο γύρο προσελήνωσης στην νέα πραγματικότητα του κορωνοιού. Πέρασαν καλά-καλά 8 μήνες από το πρώτο κύμα εξάπλωσης ενός ιού που ήρθε για να μείνει και να μας βασανίσει.

Από την γέννηση της στην μακρινή κίνα, μέχρι τα έκτακτα δελτία, την καραντίνα και την δειλή επιστροφή σε κανονικούς ρυθμούς ζωής, όλη αυτή η τραγική περιπέτεια επαλήθευσε συμπέρασματα αναμφισβήτητα και φόβους υπό αίρεση. Και εξηγούμαι. Από την μια επιβεβαίωσε πράγματα αυτονόητα, όπως το πόσο ανεκτίμητη είναι η προστασία της ζωής αυτής καθαυτής και ευρύτερα του δημόσιου οικοδομήματος που την περιβάλλει. Από την άλλη, βέβαια, θύμισε σε όλους εμάς τους «κακοπροαίρετους», ότι οι φόβοι σχετικά με την πολιτική εργαλειοποίηση της κατάστασης από την κυβέρνηση, ήταν τελικά ακούσιες προφητικές ερμηνείες και όχι φόβοι.

Και εξηγούμαι ακόμα περισσότερο. Το Μάρτιο η κυβέρνηση έκλεισε τα πάντα, προτού η κατάσταση στην χώρα φτάσει στο απροχώρητο. Λογικό. Και τί άλλο θα μπορούσε να κάνει; Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι συνέβαινε σε γειτονικές χώρες, όπως η Ιταλία. Και εκεί που ως λογικοί, έμφρονες άνθρωπος περιμέναμε την ακαριαία ενίσχυση του ΕΣΥ, είδαμε ανταυτού την κυβέρνηση να υποκύπτει στον «πειρασμό» της μπίζνας. Όπως υποκύπτει πάντα η εξουσία, δηλαδή. «Ήρθε ο θείος με τα δώρα», φώναξε πρόσχαρα ο κ. Πέτσας τη στιγμή που άρχισε να μοιράζει ογκώδη ποσά στους ημετέρους. Και όλοι καταλαβαίνουμε τον λόγο και τον σκοπό.

Σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη ετσι; Σε μια Ελλάδα που κανείς δεν ξέρει αν και κατά πόσο θα αντέξει την λελάπα της νέας κρίσης που την οργώνει αυτή την στιγμή. Κι όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Ή μήπως, για να το θέσω καλύτερα, θερίζει τρομολαγνεία, παραπληροφόρηση, ψέμματα και μεροληψία;

Τέλος πάντων, ας μην το θέσω καλύτερα… Και ύστερα απ΄’όλα αυτά περνάμε τώρα στο δεύτερο κύμα. Όπως φαίνεται, εξίσου σαρωτικό με το προηγούμενο. Μόνο που πλέον, όλοι αμφιβάλλουν για το κατά πόσο το φορτίο του δεύτερου κύματος θα διαχειρίσιμο βάρος στις πλάτες των μη ημετέρων της κυβέρνησης. Η οικονομία αναστενάζει ακόμα, οι θέσεις εργασίας συρρικνώνεται, τα όνειρα εξανεμίζονται και η ελπίδα για το μέλλον έχει δώσει για τα καλά τη θέση της στον προβληματισμό. Όλοι ευχόμαστε μαζί με τον τερματισμό της αυξανόμενης τάσης θανάτων, να τερματιστεί και η δυσοίωνη κατάσταση που μας περιέχει όλους. Ή τουλάχιστον τους μη ημετέρους της κυβέρνησης…

*Bαγγέλης Θεοδωράκης

Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Στα τέλη του 2019 χρειάστηκε να μεταφράσω ένα άρθρο του The Guardian, αναφερόταν σε έναν φονικό ιό που εμφανίστηκε εκείνη την περίοδο στην Ουχάν από νυχτερίδες ή παγκολίνους. Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και ο ιός δεν απέκτησε μόνο ονομασία, Covid-19 αλλά είχε αρχίσει να επηρεάζει και την καθημερινότητα μου αισθητά. Το πρώτο κρούσμα στην χώρα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη καταγράφηκε τον Φεβρουάριο. Εκείνη την ημέρα υπήρξε πανικός -χωρίς υπερβολή- είδα άτομα να κλαίνε και να παίρνουν τηλέφωνα τους δικούς τους άλλοι πάλι ήταν πιο ήρεμοι, θεωρούσαν πώς είναι ένα μόνο κρούσμα.

Μάρτιος 2020, τα κρούσματα πληθαίνουν -όχι στον σημερινό βαθμό-, η κυβέρνηση αποφασίζει να λάβει μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Για τους επόμενους μήνες μείναμε στα σπίτια μας, πολλοί απολύθηκαν ή «μπήκαν» σε αναστολή, αρκετοί βίωσαν τις ψυχικές επιπτώσεις του εγκλεισμού. Τέλη Μαΐου, η εικόνα της χώρας είναι ενθαρρυντική, αποχαιρετήσαμε τους κ. Σωτήρη Τσίοδρα και Νίκο Χαρδαλία και επιστρέψαμε σε μια καινούργια καθημερινότητα. Το καλοκαίρι επικράτησε η ξεγνοιασιά, λιγότερα κρούσματα, περισσότερη χαλάρωση. Σεπτέμβριος, και όλοι έχουμε αρχίσει να επιστρέφουμε από τις διαφορετικές διακοπές χωρίς νυχτερινά μαγαζιά, με μάσκες και αποστάσεις.

25 Οκτωβρίου 2020, η Ελλάδα πλέον έχει ξεπεράσει τα 30 χιλιάδες κρούσματα. Η καραντίνα φαίνεται να πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Και το μόνο που νιώθεις πλέον είναι αβεβαιότητα για το αύριο, το μέλλον, την ζωή σου και την ιστορία να επαναλαμβάνεται…

*Εύα Καβάζη