Οσα λένε οι άντρες μεταξύ τους… στην παραλία

Πρωινό Σαββάτου στη νέα παραλία. Η βόλτα και σήμερα αρχίζει από νωρίς. Γύρω στις 10.00 κατεβαίνουμε κι εμείς παρατηρώντας την ανθρωπογεωγραφία και ακούγοντας, θέλοντας και μη μέσα στην ησυχία, τις συζητήσεις.

Ειλικρινά δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε θέμα το τι συζητούν, ειδικά οι άνδρες, στον δημοφιλέστερο ελεύθερο χώρο της Θεσσαλονίκης αλλά, μετά την τρίτη, τέταρτη διαδοχική κουβέντα με το ίδιο ακριβώς θέμα που πήρε το αφτί μας, αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας αυτήν την εμπειρία και να μπούμε στον πειρασμό να σταματήσουμε κάποιες από τις παρέες για να μας πούνε περισσότερα.

Και το θέμα δεν είναι άλλο από τα «προβλήματα των επιχειρήσεων» στην πανδημία του Κορονοϊού. «Η πέμπτη επιστρεπτέα», ακούμε να λέει ένας ψηλός γύρω στα 35 στον φίλο του. «Το ενοίκιο του Μαρτίου», πιάνει το αφτί μας έναν άλλον να σχολιάζει στον διπλανό του. «Να δώσουν άμεσα δάνεια», σχολιάζει μια παρέα παρακάτω…

Δε θα έπρεπε να με εκπλήσσει όλο αυτό, σκέφτομαι. Στην παραλία, 10 και κάτι, πρωινό Σαββάτου κάνουν βόλτα όσοι απασχολούνται ή διευθύνουν επιχειρήσεις που παραμένουν σε αναστολή. Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι στο λιανεμπόριο που ήδη άνοιξε και στο οποίο δουλεύουν από νωρίς πυρετωδώς προσπαθώντας να καλύψουν το κενό πολλών μηνών κλεισίματος ή κάθετης πτώσης του τζίρου.

Πριν αρχίσω να ρωτάω τον κόσμο, συναντώ έναν αγαπημένο συνάδελφο δημοσιογράφο που κάνει την βόλτα του μ’ έναν φίλο του. Τους εξηγώ τι ακούω κι ότι γυρνώντας θα σταματήσω τους περαστικούς να τους ρωτήσω κάποια πράγματα παραπάνω. «Εγώ άκουγα παππούδες να λένε για συνταγές», μου αποκαλύπτει γελώντας ο Βασίλης. Ετσι είναι, αυτά έχει ο κύκλος της ζωής. Στα 35-40 σου μιλάς για τις δουλειές σου. Στα 70 ανταλλάσσεις συνταγές για κολοκυθάκια. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να κάνεις για να μην τρελαθείς με αυτά που συμβαίνουν.

Σταματώ δυο 40άρηδες. Τους εξηγώ τι άκουσα τρέχοντας στην παραλία μία ώρα πριν και τους ρωτάω αν απλώς έτυχε ή αν είναι ένας νέος «κανόνας», ένα «φαινόμενο». «Κι εμείς πριν πούμε για μπάλα αυτά λέγαμε», μου απαντάει ο Κ. και μου δείχνει τον φίλο του: «Τον συμβούλευα να αλλάξει λογιστή. Είχε όλες τις προϋποθέσεις αλλά λεφτά δεν πήρε από την περιφέρεια». «Εγώ τον συμβούλευα να αλλάξει ομάδα πριν μας διακόψεις», προσθέτει ο Ν. και γελάμε. Παίρνω κουράγιο. Σκέφτομαι πως, εντάξει, είναι λίγο απότομο να σταματάει κάποιος δυο άγνωστους στο δρόμο αλλά μάλλον το θέμα «συζητάμε για την κρίση στις δουλειές μας» έχει πάψει να είναι ταμπού. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Πιο κάτω είναι περισσότεροι περαστικοί, μεγαλύτερης ηλικίας. Προσπερνώ αλλά ξαναγυρίζω. Λέω τα ίδια και σε αυτούς, ότι δηλαδή προσπαθώ να καταλάβω αν οι άνδρες μιλάνε για τις επιχειρήσεις τους περπατώντας και προσθέτω την ατάκα του Βασίλη ότι «κάποιοι ηλικιωμένοι συζητούσαν για συνταγές μαγειρικής». Ο κύριος Παναγιώτης είναι σίγουρα ο πιο ομιλητικός από όλους: «Ψυχοθεραπεία είναι αυτή η βόλτα. Λογικό είναι να μιλάνε για τα προβλήματα στις δουλειές», διαπιστώνει. Πριν συνεχίσουν το περπάτημά τους, η παρέα συμφωνεί πως όντως ακούει τέτοιες συζητήσεις συχνά. «Περπατάνε και παραμιλάνε. Παλαιότερα άκουγες τηλεφωνικές συνομιλίες αγόρασε, πούλα, κλείσε ραντεβού και πλέον τους βλέπεις να περπατούν πιο χαλαροί και να αμπελοφιλοσοφούν. Σχεδιάζουν τι θα κάνουν όταν τελειώσει η καραντίνα», λέει ο γηραιότερος. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω ούτε το όνομα του. Με κοιτούσε σαν να έλεγε: «τώρα εσύ θα πληρωθείς γι αυτό που θα γράψεις;».

Πριν αφήσω το παραλιακό μέτωπο για να βρω το παρκαρισμένο μου αυτοκίνητο, με χαιρετάει ένας άνδρας. Κάτι μου λέει το πρόσωπο αλλά φοράει μπάφερ και δυσκολεύομαι να τον αναγνωρίσω. «Με κατάλαβες», ρωτάει. «Οχι ακριβώς», απαντώ σε μια κρίση ειλικρίνειας. Συνήθως λέω «ναι»… «Τι κάνεις, τρεξιματάκι», ρωτάω. «Πιο πολύ ψυχοθεραπεία» μου φωνάζει. Αυτό, φίλε, ξαναπές το.

Η βόλτα τελειώνει δέκα λεπτά αργότερα. Στην Δελφών πλέον ακούς τον ήχο των αυτοκινήτων και τις κόρνες τους. Βιαστικοί διανομείς σταματούν «δυο λεπτά» με αλάρμ να ξεφορτώσουν. Στα δύο αυτά λεπτά καθυστερούν τριάντα αμάξια πίσω τους. Τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Εχουν και ουρές γιατί τηρούν με ευλάβεια τον περιορισμό πελατών στο εσωτερικό τους. Ολοι φορούν μάσκα παντού. Τουλάχιστον όπου φτάνει και σαρώνει το μάτι μου. Επιστρέφω Ευκαρπία με ένα ωραίο συναίσθημα. Οι ζωντανές εικόνες από την πόλη μου δίνουν την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Η εκτίμηση ότι φοράμε μάσκες, κρατάμε αποστάσεις, τηρούμε τους περιορισμούς, με κάνει να πιστεύω ότι βήμα βήμα θα πάρουμε πίσω τη ζωή που μας ανήκει. Αρκεί και κάποιοι άλλοι να αναλάβουν τις ευθύνες του και να μη μας χρεώσουν πάλι «ατομική αυθύνη».

σ.σ.: Σκέφτομαι μήπως κάποι@ θεωρήσουν πως το άρθρο αναπαράγει στερεότυπα για τον άνδρα και την εργασία. Να με συγχωρέσετε, δεν ήταν στις προθέσεις μου ούτε στο ελάχιστο. Η απουσία γυναικών επαγγελματιών από το κείμενο προέκυψε αφενός γιατί ντράπηκα να ρωτήσω γυναίκες και φοβήθηκα μήπως τις αιφνιδιάσω, αφετέρου γιατί τα αγόρια (κάθε ηλικίας) μιλάμε πιο δυνατά κι έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα να σταματήσω δυο τρεις παρέες. Είμαι σίγουρος ότι αν ρωτούσα κορίτσια (κάθε ηλικίας) την ίδια αγωνία θα μου μετέφεραν. Τους ίδιους προβληματισμούς. Κοινώς: έχουμε λαλήσει όλοι και πατάμε 6 για να βάλουμε τις σκέψεις μας σε σειρά. Που αλλού; Στο «Θεραπευτήριο η Νέα Παραλία»…