Όσα μου έμαθε το φετινό φθινόπωρο (μέχρι τώρα)

1. Η κόπωση όλων μας είναι τεράστια. Δεν αφορά μόνο τα δυο χρόνια της πανδημίας αλλά και μια υπερδεκαετή κρίση και κυρίως τις συνθήκες ζωής σε μια χώρα με ελάχιστες υποδομές, παντελή έλλειψη σεβασμού της αξιοπρέπειας του πολίτη, διαρκούς υποβιβασμού της νοημοσύνης μας, κατσαπλιαδισμού και αληθινά δύσκολης διαβίωσης.

2. Η κόπωση οδηγεί μοιραία σε παραίτηση. Μια παραίτηση που δεν καταγράφεται σε καμία δημοσκόπηση φυσικά. Επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας ως απόρροια της αδυναμίας αντιμετώπισης του παραμικρού προβλήματος. Από μια συνδιαλλαγή με μια υπηρεσία που απαιτεί ένα φορτηγό έγγραφα μέχρι το να τα βάλεις με τον πάροχο σου του ίντερνετ που σέρνεται στο σπίτι και ας το πληρώνεις πανάκριβα.

3. Αυτό το ατέλειωτο κλίμα νοσηρότητας και ματαιότητας επηρεάζει τον ψυχισμό και τη διάθεση για ζωή. Τα περισσότερα πράγματα πια γίνονται μηχανικά ενώ η αμφισβήτηση των πάντων, από την άσκηση πολιτικής με έντιμα μέσα μέχρι τη λειτουργία της δικαιοσύνης και την αξιοκρατία στην επιλογή στελεχών είναι προφανής και διαπιστώνεται από κατατάξεις σε παγκόσμιες έρευνες και αξιολογήσεις.

4. Η πανδημία έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσουν ρόλο και μάλιστα  δυστυχώς διακριτό και καθοριστικό άνθρωποι που λόγω άγνοιας, παραπλάνησης ακόμα και φοβιών ή και αφάνειας έγιναν πρωταγωνιστές μιας αμφισβήτησης που μόνο δημιουργική δεν είναι. Καταστροφικές εμμονές μιας ισχυρής μειοψηφίας οδηγούν μια χώρα για τρίτο χειμώνα στο χαμό.

5. Οι σχέσεις δοκιμάζονται επιβαρυμένες με όλες τις παραπάνω κοπώσεις και τις εσωτερικές αντιπαλότητες που διογκώνονται και γίνονται σε πολλές περιπτώσεις δυσεπίλυτες. Ζευγάρια χωρίζουν μετά από χρόνια, άνθρωποι νεαρής ηλικίας περιορίζουν τις ερωτικές τους σχέσεις και τις συναναστροφές στην οθόνη, φιλίες χρόνων διαλύονται λόγων αιφνίδιων διαφωνιών. Και άπειροι άνθρωποι αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τις νέες τους νευρώσεις καταφεύγουν σε φάρμακα.

6. Η αίσθηση μιας εφιαλτικής ματαιότητας για τα πάντα κυριαρχεί και στερεί από το έθνος κάθε όρεξη για το παρακάτω. Διευκολύνοντας βέβαια και μια κυρίαρχη αφήγηση που καθημερινά μας λέει φωναχτά από τα καθεστωτικά μήντια ότι όλα πάνε καλά. Για ποιους;