Παιδιά για δύο μπαμπάδες

Πάνω από πενήντα χώρες συνεχίζουν και θεωρούν τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου παράνομες  ενώ σε οκτώ από αυτές η ομοφυλοφιλία μπορεί να οδηγήσει σε θανατική ποινή. 

Χώρες της Αφρικής και τις Νότιας Ασίας συνεχίζουν μια σκληρή και τιμωρητική νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Από την άλλη πλευρά στην Ευρώπη και την Αμερική  παρακολουθούμε ολοένα και περισσότερες χώρες να υιοθετούν νόμους που απαγορεύουν ρητά τις διακρίσεις με βάση την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό- ερωτικό προσανατολισμό δίνοντας μάλιστα την δυνατότητα σε ζευγάρια του ιδίου φύλου να παντρεύονται με πολιτικό γάμο και να υιοθετούν παιδιά. 

Στην ταινία “Παιδιά με δύο μπαμπάδες” που προβάλλεται διαδικτυακά στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης  παρακολουθούμε στιγμή προς στιγμή  από απόσταση αναπνοής την ιστορία ενός ζευγαριού Ισραηλινών ομοφυλόφιλων αντρών, οι οποίοι ετοιμάζονται να αποκτήσουν δίδυμα ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι μέσω μιας παρένθετης μητέρας από τις ΗΠΑ. Η ταινία ξεκινάει με την  απόφαση του ζευγαριού να αποκτήσει παιδί και την εύρεση της μητέρας,  με τον θεατή να γίνεται μάρτυρας της καθημερινότητας του ζευγαριού που φαίνεται να αλλάζει μετά την απόκτηση των παιδιών. Οικονομικά, ιατρικά, κοινωνικά και θρησκευτικά ζητήματα έρχονται στην επιφάνεια καθώς και συναισθηματικές αλλαγές στην διαδικασία της πατρότητας.

Η ταινία παρουσιάζει μια οικογένεια που για πολλούς είναι διαφορετική και μη αποδεκτή με έναν τρόπο που την κάνει ιδιαίτερα οικεία και καθημερινή χωρίς τίποτα διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη οικογένεια προσπαθώντας να περάσει την πολυδιάστατη έννοια της οικογένειας που στην σημερινή κοινωνία δεν μπορεί να οριστεί με την κλασική πυρηνική μορφή του παρελθόντος μιας και οι ανάγκες είναι πολύ διαφορετικές και οι μέχρι σήμερα αόρατες φοβισμένες φωνές άλλων μορφών οικογένειας αποκτούν δύναμη και θάρρος να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο ευτυχίας. 

Στην Ελλάδα η ομοφυλοφιλία δεν διώκεται από τον νόμο όμως η κοινωνία παραμένει σε αρκετές περιπτώσεις εχθρική και αρκετά συντηρητική στην ιδέα των ίσων δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις. Ενώ υπήρξε σημαντική πρόοδος τα τελευταία χρόνια με την ψήφιση του Νομοσχεδίου για την αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου και την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, ο πολιτικός γάμος και η υιοθεσία δεν επιτρέπονται στην Ελλάδα ενώ συνεχίζουν σε πολλές περιπτώσεις να ακούγονται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και  ανθρώπους της τέχνης υβρεολόγια κατά των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων με πιο πρόσφατη την στερεοτυπική τοποθέτηση  του δικηγόρου Αλέξη Κούγια για την ομοφυλοφιλία σε μια προσπάθεια υπεράσπισης του πελάτη του που βρίσκεται κρατούμενος με τις κατηγορίες του βιασμού και της αποπλάνησης ανηλίκων. 

Παρ όλο που το επίμαχο άρθρο 8 που προβλέπει την αναδοχή παιδιού για όσους έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης άρα και για τα ομόφυλα πέρασε στην Βουλή με 161 «ναι» και 103 «όχι»  βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλους γονείς. 

Αυτό βέβαια δεν εμπόδιζε και δεν εμποδίζει πολλά ζευγάρια στο να μεγαλώνουν παιδιά. 

Σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά  μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός προηγούμενου γάμου/ σχέσης. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο για τους τρανς γονείς που τις περισσότερες  φορές χάνουν το δικαίωμα όχι απλά της επιμέλειας του παιδιού τους αλλά ακόμα και το δικαίωμα να το επισκέπτονται. 

Στην Ελλάδα η Οργάνωση  “Οικογένειες Ουράνιο Τόξο” είναι αυτή που στηρίζει  LGBTQI+ γονείς και  LGBTQI+ που επιθυμούν να γίνουν γονείς ή θέλουν να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη γονεϊκότητα. 

Στην ταινία “Παιδιά για δύο μπαμπάδες” η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανατροπή. Τα πράγματα φαντάζουν ιδανικά για το ζευγάρι που έχει την στήριξη των συγγενών και των φίλων και που ζει σε μια κοινωνία μέσα στην οποία μπορεί να αναπτύξει να εκφράσει και να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Μιας και αναφερόμαστε σε ντοκιμαντέρ και όχι σε μυθοπλασία καταλαβαίνουμε πως η ευτυχία και η ισονομία μπορεί να μην απέχει πολύ αλλά παράλληλα μπορεί να μην είναι δεδομένη για όλους. 

Τους τελευταίους μήνες έγινε γνωστή μέσα από τα social media η ιστορία του Γιώργου και του Μιχάλη. Οι δυο τους είναι ζευγάρι από το 2015.

Πριν από περίπου δύο χρόνια, ένας άνθρωπος του στενού συγγενικού περιβάλλοντος του Γιώργου έφερε στον κόσμο ένα παιδί το οποίο δεν μπορούσε να μεγαλώσει. Το παιδί αυτό θα έπρεπε λοιπόν να μεγαλώσει μέσα σε κάποιο ίδρυμα.

Ο Μιχάλης και ο Γιώργος δεν θέλησαν να συμβεί αυτό και πήραν την απόφαση να το μεγαλώσουν αυτοί. Κατόρθωσαν  να πάρει ο Γιώργος την επιμέλεια κάτι που το επέτρεπε η συγγενική σχέση και παροτι  ο νόμος δεν δίνει στον Μιχάλη δικαιώματα στο παιδί–, κατάφεραν να καταγραφεί καθαρά στην απόφαση του δικαστηρίου ότι πρόκειται για ομόφυλο ζευγάρι και ότι θα συμβάλλουν μαζί στο μεγάλωμα του παιδιού αυτού. 

Οι ίδιοι παρουσίασαν την ιστορία τους στην εκδήλωση I’M POSITIVE που διοργανώνει τα τελευταία 3 χρόνια η Θετική Φωνή σε συνεργασία με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. 

Κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ προβάλλεται επίσης η ταινία “ Οι μητέρες της” στην οποία ένα ζευγάρι λεσβιών έρχεται αντιμέτωπο με την ομοφοβία τής ολοένα και πιο συντηρητικής ουγγρικής κοινωνίας, καθώς οι δυο γυναίκες παλεύουν να αποκτήσουν οικογένεια μέσω υιοθεσίας και να προσδιορίσουν η καθεμία τον ρόλο της στο παιχνίδι της μητρότητας. Το γυναικείο σκηνοθετικό δίδυμο Sári Haragonics και Asia Dér ακολουθεί τις δύο πρωταγωνίστριες στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν μια νεαρή κόρη Ρομά καταγωγής. 

Παρ όλες τις νίκες μένουν πολλές μάχες να δοθούν στην Ελλάδα για την ισότιμη αντιμετώπιση των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων για να νιώσουν πως ζουν σε ένα κράτος που τους υπολογίζει πραγματικά ως ισότιμους πολίτες και στα δικαιώματα και όχι μόνο στις υποχρεώσεις. 

Περισσότερα για τις Οικογένειες Ουράνιο τόξο www.rainbowfamiliesgreece.com 

Τρέιλερ ταινίας “Παδιά με δύο μπαμπάδες”