Parallaxi Μαρτίου 2022: Η πόλη και το τραύμα της – 3 έρευνες στη Θεσσαλονίκη σήμερα

Η Parallaxi Μαρτίου κυκλοφορεί παντού στην πόλη με ένα τεύχος αφιερωμένο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, ενώ παράλληλα ανοίγει τη συζήτηση γύρω από το συλλογικό τραύμα της πόλης και τη διαχείριση του. Επίσης, τρεις έρευνες στη Θεσσαλονίκη του σήμερα, για το metoo, την ανεργία, τους οροθετικούς.

Ο Γιώργος Τούλας γράφει για την αληθινή ζωή και την άνοιξη που έρχεται μέσα σε ένα γενικό σκηνικό ασφυξίας. Η μεγάλη γιορτή του ντοκιμαντέρ επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και η Parallaxi έχει για εσένα όσα πρέπει να ξέρεις. Με αφορμή την ταινία “Η πόλη και η πόλη” η Parallaxi ανοίγει τη συζήτηση για το συλλογικό τραύμα της Θεσσαλονίκης και τη διαχείριση του. Η πόλη, η λήθη και η μεταμνήμη. Μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. Ένα χρόνο από τις αποκαλύψεις της Parallaxi για το metoo στο ΑΠΘ. Έχει αλλάξει κάτι; Το δράμα των νέων εργαζόμενων στη Θεσσαλονίκη. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και γιατί να μείνουν στην πόλη; Στο παρελθόν οι οροθετικοί ένιωθαν σχεδόν εγκληματίες. Ο Μ., που διαγνώστηκε πρόσφατα οροθετικός και η Αμαλία Μανωλοπούλου, υπεύθυνη του γραφείου της Θετικής Φωνής στη Θεσσαλονίκη, μιλούν για τον HIV.

Η αληθινή ζωή

Ο ερχομός της άνοιξης συνήθως συνεπάγεται και έναν αέρα ελπίδας. Η φετινή συμπίπτει με το πιθανολογούμενο τέλος της πανδημίας, αν και ψύχραιμες επιστημονικές φωνές επισημαίνουν ότι θα ζήσουμε μαζί της για χρόνια. Υπό κανονικές συνθήκες τα δυο χρόνια της απίστευτης υγειονομικής κρίσης θα διαδέχονταν, έστω και με ειδικές συνθήκες η επιστροφή της ζωής. Όμως ένα νέο ιδιότυπο καθεστώς απειλών, οι εξελίξεις στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης, η ασύλληπτη ακρίβεια που καλπάζει και που φυσικά δεν πρόκειται να υποχωρήσει άμεσα όπως αφελώς εξαγγέλλουν διάφορα κυβερνητικά παπαγαλάκια εδώ και μήνες, η γονατισμένη αγορά, μετά την υπέρδωδεκαετή της περιπέτεια, δημιουργούν ένα σκηνικό ασφυξίας.

Ντοκιμαντέρ στη σκιά της μεταπραγματικότητας

Με την πανδημία πάντα παρούσα ο κινηματογραφικός κόσμος προσπαθεί να συμβιβαστεί με τα υπάρχοντα δεδομένα και οργανώνει το πλάνο του για το μέλλον. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο ετοιμάζεται για το #tdf24, την μεγάλη γιορτή του ντοκιμαντέρ. Μετά την εμπειρία του περασμένου Νοέμβρη, με βάση την οποία το Φεστιβάλ έδειξε έναν άλλον δρόμο διοργάνωσης, μιας υβριδικής γιορτής που ξέρει να συνδυάζει τις αποστάσεις μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας αλλά και την πραγματοποίηση της δια ζώσης σινεφίλ συνύπαρξης τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προφύλαξης στις χειμερινές αίθουσες, το 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ετοιμάζεται με τον ίδιο (υβριδικό) τρόπο να υποδεχτεί δημιουργούς από όλον τον κόσμο αλλά και τους σινεφίλ από όλη την Ελλάδα.

Η γνώση της ανυπόφορης αλήθειας

Με αφορμή την ταινία “Η πόλη και η πόλη” για τον αφανισμό των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία Χρήστου Πασσαλή και Σύλλα Τζουμέρκα, που κάνει την ελληνική της πρεμιέρα στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, η parallaxi ανοίγει τη συζήτηση για το συλλογικό τραύμα μιας πόλης και τη διαχείριση του.

Ένας χρόνος από τις αποκαλύψεις της parallaxi για το metoo στο ΑΠΘ

Ένα χρόνο μετά το ακαδημαϊκό metoo: οι συγκεντρωτικές Πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ και η παραγκωνισμένη Επιτροπή Ισότητας Φύλων Ένα ιστορικό των καταγγελιών στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.

Το δράμα των νέων εργαζόμενων στη Θεσσαλονίκη

Τι σημαίνει το να είσαι νέος εργαζόμενος στην πόλη της Θεσσαλονίκης; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις και τι σου προσφέρει η πόλη; Γιατί να μείνεις εδώ και να μην ψάξεις δουλειά σε άλλη πόλη ή στο εξωτερικό;

Στο παρελθόν οι οροθετικοί ένιωθαν σχεδόν εγκληματίες

Δεν είναι το ίδιο με το AIDS. Δε σκοτώνει. Δεν είναι υποχρεωμένοι να το πουν. Ο Μ., που διαγνώστηκε πρόσφατα οροθετικός και η Αμαλία Μανωλοπούλου, υπεύθυνη του γραφείου της Θετικής Φωνής στη Θεσσαλονίκη, μιλούν για τον HIV.

Διαβάστε online την parallaxi Μαρτίου εδώ.

[responsive-flipbook id=”Τεύχος_262_03/2022″]