«Παραμιλάς, κλαις, χαμογελάς…» – Ιστορίες «αόρατων» ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη
Η Αναστασία Χαρίση καταγράφει μέσα από το ντοκιμαντέρ της, την κατάσταση ενός φαινομένου που όλοι γνωρίζουμε στην πόλη, αλλά το παραβλέπουμε.
Ένα δικό μας κορίτσι, η Αναστασία Χαρίση, που πραγματοποίησε με επιτυχία την πρακτική της στην parallaxi, θέλησε να αποτυπώσει μέσα από ένα ντοκιμαντέρ που δημιούργησε στο πλαίσιο της διπλωματικής της εργασίας, την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης όσον αφορά το ζήτημα της αστεγίας.
Στόχος, να αποτυπώσει τη ζωή των «αόρατων» συνανθρώπων μας, που όσο εμείς μένουμε μέσα, αυτή συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί έξω, αλλά και να ενημερώσει για τις δράσεις που υπάρχουν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, αλλά και να μας παρακινήσουν να συνεισφέρουμε και εμείς στην προσπάθεια που γίνεται.
Η Αναστασία, επιχειρεί να αποδώσει μέσα από την κάμερα της, μια γενική εικόνα του φαινομένου της αστεγίας στη Θεσσαλονίκη. Μια εμπειρική έρευνα για την κατάσταση στους δρόμους της πόλης, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν δικό τους σπίτι, τις συνθήκες διαβίωσης τους κάτω από κάθε καιρική συνθήκη.
Στην Ελλάδα του 2021, η αστεγία αποτελεί ένα τεράστιο ανεπίλυτο πρόβλημα. Μια βόλτα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την σκληρή πραγματικότητα. Άνθρωποι να κοιμούνται σε παγκάκια, πεζοδρόμια, πάρκα. Μέσα σε τραγικές συνθήκες διαβίωσης. Με τις συνθήκες υγιεινής να είναι λέξεις άγνωστες.
Το ντοκιμαντέρ δίνει «φωνή» σε ομάδες στήριξης των ανθρώπων αυτών. Στο πλαίσιο αυτό, η Αναστασία, επισκέφτηκε την Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, ΑΡΣΙΣ, μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση που δραστηριοποιείται με στόχο την πρόληψη του κοινωνικού αποκλεισμού των νέων. Επίσης, έλαβε μέρος σε δράση διανομής γευμάτων σε άστεγους, που πραγματοποιήθηκε από τον κοινωνικό χώρο «Ετεροτροπία», αλλά και σε άλλες δράσεις διανομής γευμάτων, όπως αυτές της ομάδας «Γίνει η Διαφορά».
Πλάνα από τις εικόνες που επικρατούν στην πόλη, που όλοι βλέπουμε, αλλά στρέφουμε το βλέμμα αλλού, συνεντεύξεις με μέλη των παραπάνω οργανώσεων, αλλά και με συνανθρώπους μας που ζουν στο δρόμο.
Αυτά μπορεί να δει ο θεατής σε ένα ντοκιμαντέρ που πέρα από την ευαισθητοποίηση πάνω στο ζήτημα, στόχος του είναι να ενημερώσει για τις δράσεις, την προθυμία και την αλληλεγγύη απλών πολιτών προς τους ευάλωτους κοινωνικά, συνανθρώπους τους.
«Δεν θα τα κατάφερνα εάν δεν ήμουν αισιόδοξος…»
Από το ντοκιμαντέρ ξεχωρίζει μεταξύ άλλων η ιστορία του κ. Γιώργου, ενός συνανθρώπου μας ο οποίος με τη βοήθεια της ΑΡΣΙΣ, κατάφερε να ανοίξει τη δική του επιχείρηση αναπαλαίωσης επίπλων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
«Το 2011 είχα ένα ατύχημα που με έριξε στα πολύ βαθιά. Άρχισα να το παλεύω σιγά-σιγά. Με βοήθησαν από την ΑΡΣΙΣ και το πρόγραμμα Επανεκκίνηση και κατάφερα να βρω δουλειά στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα έως τότε. Δεν θα τα κατάφερνα με τόσες δυσκολίες εάν δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος» αναφέρει ο κ. Γιώργος.
Η Αναστασία εξηγεί τα βήματα που ακολούθησε προς την υλοποίηση του ντοκιμαντέρ της:
«Αρχικά, ήρθα σε επαφή με την κυρία Νανά Μιχαλοπούλου, ψυχολόγο και συντονίστρια της ΑΡΣΙΣ. Επίσης, συναντήθηκα με την ομάδα της Ετεροτροπίας την οποία είχα την ευκαιρία να ακολουθήσω τραβώντας πλάνα σε μια δράση της, μιλώντας με την Γεωργία Κουτσογιάννη. Παράλληλα, επικοινώνησα και με την ομάδα Γίνε η Διαφορά και συγκεκριμένα με το μέλος της, Κωνσταντίνο Σκέντο».
Η ίδια αναφέρεται και στην εμπειρία της από όλη τη διαδικασία:
«Είχα την τύχη μέσω της επαφής μου με αυτούς τους ανθρώπους να εισπράξω πολλά συναισθήματα και κυρίως συγκίνηση για όλη την προσπάθεια που καταβάλλουν προκειμένου να στηρίξουν τις συνθήκες διαβίωσης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων της πόλης.
Ήταν δύσκολη η συναισθηματική φόρτιση με την οποία ήρθα αντιμέτωπη. Οι άνθρωποι αυτοί μου άνοιξαν την καρδιά τους, μου μετέφεραν τα συναισθήματα τους, τις εμπειρίες τους, τους εφιάλτες τους, που ζουν ως άστεγοι. Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτά που θα άκουγα. Προσπάθησα και εγώ από την πλευρά μου να κάνω ότι μπορώ».
«Δεν αντέχει το μυαλό σου…»
Η κυρία Φρειδερίκη, μένει 7 χρόνια στους δρόμους της πόλης και συγκλονίζει με τα λεγόμενα της:
«Μεγάλο βάσανο. Φαγητό έχουμε από το συσσίτιο. Αλλά υπάρχει το κρύο, η ζέστη. Ταλαιπωρία. Ο κόσμος δε δίνει λεφτά. Πολλοί άστεγοι έχουν πεθάνει. Κρύο και στεναχώρια. Δεν αντέχει το μυαλό σου. Παραμιλάς, φωνάζεις. Κλαις. Αλλά χαμογελάς κιόλας».
«Δεν ζητούσα ούτε δανεικά…»
Για τον κ. Χάρη, οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης έγιναν το νέο του σπίτι τον τελευταίο χρόνο.
«Πώς είναι να μένεις στο δρόμο; Εγώ, ένας άνθρωπος ντροπαλός, που δεν ζητούσα ούτε δανεικά από ανθρώπους που γνώριζα χρόνια. Και τώρα βγαίνω στο δρόμο και ζητάω από όποιον βρω μπροστά. Το λέω και ανατριχιάζω. Ποιος να με βοηθήσει; Μια αδελφή έχω και αυτή με οικονομικά προβλήματα. Γυρίζω να μαζέψω λίγα ευρώ. Να έχω τα απαραίτητα. Δεν μιλάμε για πολυτέλειες, ρουχισμό. Μου λείπει τόσο πολύ να κάνω ένα μπάνιο».
Αχτίδα αισιοδοξίας το γεγονός ότι η πανδημία έβγαλε στην επιφάνεια έναν άλλον χαρακτήρα πολλών από εμάς. Πιο ανθρώπινο. Το πείσμα των νέων που έσπευσαν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη. Να τους κάνει να μην αισθάνονται μόνοι.
«Το συμπέρασμα είναι ότι παρά τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας και τη σύγχυση που προκάλεσε στην καθημερινότητα μας, οι δράσεις συνεχίστηκαν, ενώ περισσότερος κόσμος ευαισθητοποιήθηκε και θέλησε να προσφέρει στους άστεγους μια χείρα βοηθείας. Και αυτό είναι το σημαντικότερο» καταλήγει η δημιουργός του ντοκιμαντέρ, Αναστασία Χαρίση.
Δείτε στο παρακάτω link το ντοκιμαντέρ.
