Ο Παύλος Βουζουλίδης περιγράφει συγκλονιστικά όσα έζησε ως ασθενής

Λέξεις: Παύλος Βουζουλίδης

Δύο μήνες κλείνουν σήμερα από την ημέρα που εισήχθην επειγόντως σε κλινική. Ακολούθησε χειρουργείο, το οποίο με οδήγησε σε διασωλήνωση και καταστολή στη ΜΕΘ, λόγω σήψης και ένα δεύτερο χειρουργείο, για να αντιμετωπιστεί αυτή η επιπλοκή. Οι πόνοι ισχυροί, τα παυσίπονα επίσης. Έτσι μου είπαν, καθώς από όλα αυτά εγώ δεν έχω καμία μνήμη. Είτε τα ισχυρά παυσίπονα, είτε η ασυνείδητη απώθηση, έσβησαν τις αναμνήσεις. Με θυμάμαι στο δωμάτιο πια, μετά τη ΜΕΘ, να εντοπίζω τα τεκμήρια της περιπέτειας στο σώμα μου, χωρίς να νιώθω τίποτα, χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι, χωρίς να μπορώ να κουνήσω τίποτα πέρα από τα δάχτυλα του αριστερού χεριού, λόγω σοβαρής μυϊκής ατροφίας και απώλειας βάρους, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καθαρά, ζώντας περισσότερο στον κόσμο των παραισθήσεων, παρά της πραγματικότητας. Πίστευα πως ζούσα μία φάρσα, που έπρεπε να ξεσκεπάσω και όταν κατάλαβα ότι δε μπορώ να αφαιρέσω τα «ψεύτικα» ράμματα στην κοιλιά μου, το πρώτο που σκέφτηκα δεν ήταν ότι είναι αληθινά, αλλά ότι τα έκαναν πολύ πειστικά. Ήμουν σε απώλεια συνείδησης, εαυτού, λογικής.

Οι πιθανότητες επιβίωσης δεν ήταν με το μέρος μου. Η ζωή φάνηκε όμως πως ήταν. Βίωσα τις δύο βδομάδες καταστολής σα μία σειρά διαδοχικών εφιαλτών, απορώντας γιατί δε μπορώ να ξυπνήσω, εφόσον τελικά κατάλαβα πως ονειρεύομαι. Απογοητευμένος, άρχισα να φεύγω. Ταξίδεψα στο τούνελ, πέρασα στο φως, συνάντησα τους γονείς μου, ανεξήγητα σύμβολα, άλλους ουρανούς και παράλληλα, όπως έμαθα, οι σφυγμοί μου διαρκώς έπεφταν. Λόγια αγάπης του αδελφού μου, που μου ψυθίρισε στο αυτί, όταν κλήθηκε στη ΜΕΘ εκείνες τις κρίσιμες στιγμές (ή ώρες;) με επανέφεραν στους εφιάλτες μεν, στη ζωή δε.

Στο θάλαμο πια, μετά τη ΜΕΘ, σιγά σιγά άρχισε να σχηματίζεται η πραγματικότητα από τις πληροφορίες που μου έδιναν, μια και, ακόμη και σήμερα, φαίνεται πως έχουν μόνιμα διαγραφεί από τη μνήμη μου. Δυσπιστούσα, μέχρι που την αποδέχτηκα.

Οι πρώτες σκέψεις που έκανα, καθώς ανακτούσα τη συγκρότησή μου, είναι αν θα μπορούσα να εργαστώ ξανά, καθώς ένιωθα, πως κάθε μου δεξιότητα με είχε εγκαταλείψει. Καθώς αυτό προοδευτικά διαψευδόταν, συνειδητοποίησα ή μάλλον θυμήθηκα, πως όταν πονάς, εκπαιδεύεσαι να συμπονάς, όταν πάσχεις, εκπαιδεύεσαι να συμπάσχεις, όταν θλίβεσαι, εκπαιδεύεσαι να ενσυναισθάνεσαι. Ξέρω, και εμπειρικά, πως οι μεγάλες δοκιμασίες διευρύνουν τη συνειδητότητά σου. Αυτές είναι ίσως και το αντίτιμο αυτής της πολύτιμης εξέλιξης.

Δε φοβάμαι το θάνατο. Δεν έχει νόημα να φοβόμαστε τα αναπόφευκτα. Αν δε συμμαχήσουμε, δεν ειρηνεύσουμε με το πεπρωμένο, τότε αυτό σκιάζει τη ζωή μας. Φοβούμενοι το μέλλον, καταλήγουμε να αγωνιούμε για το παρόν, καθώς αυτό μοιραία μας οδηγεί στο μέλλον.

Η δοκιμασία μου άλλαξε το σχεσιακό μου χάρτη. Τεκτονικές πλάκες μετακινήθηκαν, ήπειροι μετατοπίστηκαν και μια νέα γη σχηματίζεται. Ένιωσα θέρμη από ανθρώπους που ήρθαν κοντά με αγάπη και ψύχος από άλλους που η συναισθηματική τους θερμοκρασία δεν το επέτρεψε. Ας είναι όλοι καλά!

Βρίσκομαι ακόμη σε προσπάθεια μυϊκής αποκατάστασης. Πλέον μπορώ και περπατώ ξανά. Ξαναβρήκα τις νοητικές μου λειτουργίες, ίσως και ενισχυμένες, ξαναβρήκα τη συναισθηματική μου αντίληψη, ίσως και εμπλουτισμένη, και ανυπομονώ να επιστρέψω σε αυτό που έχω ταχθεί να κάνω: να βοηθώ τους άλλους. Δεν αργεί η στιγμή.

Το δώρο της ζωής μού ξαναδόθηκε. Δεν έχω παρά να το τιμήσω με χαρά. Ευγνώμων για τον Stefanos lazaridis, που με φρόντισε υπερβαίνοντας εαυτόν, αλλά και για όλο το προσωπικό της κλινικής και του κέντρου αποκατάστασης.

*Ο Παύλος Βουζουλίδης είναι σύμβουλος Ανθρωπίνων Συστημάτων