Περάσαμε μία μέρα με τρεις διανομείς φαγητού

Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δίκυκλα όλη μέρα, εκείνοι που συναντούμε στην πόρτα του σπιτιού μας, αυτοί που βρίσκονται πάντα εκεί όταν εμείς δεν προλάβαμε να μαγειρέψουμε, ή θέλαμε να απολαύσουμε φαγητό από το αγαπημένο μας εστιατόριο.

Εκείνοι που διατρέχουν τον κίνδυνο σε όλη την διάρκεια του 8ώρου, εκείνοι που έχουν θρηνήσει αρκετούς συναδέλφους τους, εκείνοι που στην πανδημία ηχούσαν με την μηχανή τους σε όλη την άδεια πόλη, εκείνοι που πολλές φορές ξεχνούμε και δεν αφήνουμε φιλοδώρημα, εκείνοι που σου λένε ευχαριστώ επειδή τους άφησες έστω και 50 λεπτά. Οι ντελιβεράδες.

Η παρέα μου λέει πως, οι διανομείς φαγητού, είναι οι μόνοι άνθρωποι που μας βλέπουν σε μία ευάλωτη τόσο εξωτερικά όσο και συναισθηματικά στιγμή μας, και φυσικά ισχύει. Είναι οι μόνοι άγνωστοι που τους ανοίγουμε το σπίτι μας, και βρισκόμαστε απέναντι τους με τις πιτζάμες. Είναι οι μόνοι άγνωστοι που ενώ δεν τους ξέρουμε ουδόλως, τους νοιαζόμαστε και τους αποφεύγουμε τις ημέρες με τα καιρικά φαινόμενα. Είναι σαν να είναι δικοί μας αλλά παραμένουν άγνωστοι.

“Πέρασα” μία μέρα με τρεις από αυτούς, ανάμεσα τους μία γυναίκα στην ηλικία μου στην οποία και θα βγάλω το καπέλο. 

Η Μ. ξεκίνησε να εργάζεται το περασμένο καλοκαίρι στον κλάδο της μεταφοράς φαγητού, σε μαγαζί οικογενειακού της φίλου, στην αρχή με ημιαπασχόληση, στην πορεία παρέμεινε μόνιμα καθώς όπως μου είπε της άρεσε η δουλειά. 

“Η πιο κουραστική φάση στην διάρκεια της ημέρας είναι όταν έρχονται συνεχόμενες παραγγελίες ,η μια μετά την άλλη, εκείνες τις στιγμές πραγματικά δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Σε αυτή τη φάση αντιμετωπίζουμε και πρόβλημα με τα ρέστα, υπάρχουν ορισμένοι που δεν μας ενημερώνουν πως έχουν 50ρικο για μία παραγγελία των τριών ευρώ οπότε εγώ αναγκάζομαι να παραδίδω την παραγγελία και να επιστρέφω στο μαγαζί για να βρω ρέστα και να ξαναπηγαίνω στον πελάτη. Αυτό που με στεναχωρεί και ταυτόχρονα με εξοργίζει είναι η αγένεια, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν μας σέβονται, μιλάνε περίεργα και υποτιμητικά. Ωστόσο , υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι φιλότιμοι και γενναιόδωροι οι οποίοι με το χαμόγελο σου μιλάνε γλυκά και σου φτιάχνουν όλη την ημέρα.”

Η Μ. αφηγείται το ατύχημα που είχε η ίδια στην διάρκεια της επαγγελματικής της πορείας.

“Είχα πράσινο και ένα αμάξι έστριψε αριστερά ενώ είχα προτεραιότητα με αποτέλεσμα να πέσω πάνω και να καταστραφεί το μηχανάκι ευτυχώς, σωματικά δεν έπαθα τίποτα . Δεν φοβάμαι διότι γνωρίζω πως ο κίνδυνος με τις δυο ρόδες υπάρχει, κάποια στιγμή, θες δεν θες θα πέσεις .. είτε άσχημα είτε χαλαρά.. Επιπλέον, μια ακόμα φορά με χτύπησε ένα αμάξι επειδή δεν με είδε και με έριξε κάτω. Πάλι δεν φοβήθηκα . Ο δρόμος τα έχει αυτά.”

Όσον αφορά τους γενικότερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο κλάδος των ντελιβεράδων, η Μ. αναφέρει: “Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος να σου επιτεθεί με την πρόθεση του να σου κλέψει το ταμείο, είσαι εκτεθειμένος στον δρόμο και άρα διακινδυνεύεις την ζωή σου. Οι αντίξοες καιρικές συνθήκες ..είτε καλοκαίρι είτε χειμώνας, είναι ανυπόφορες, βρισκόμαστε κάτω από το πέπλο του κρύου ή της ζέστης. Εάν βρέχει βάζω τα αδιάβροχα, τις μπότες μου και κλειστό κράνος και πηγαίνω ήρεμα ώστε να μην συμβεί καμία στραβή. Φοράω και ακουστικά για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα και να μην με παίρνει από κάτω που βρέχομαι . Όταν είχε καύσωνα το καλοκαίρι ήμουν λίγο πιο ήρεμη και ακολουθούσα σκιά. Φορούσα καπέλο, αντιηλιακό και προσπαθούσα να πίνω πολύ νερό διότι πάθαινα αφυδάτωση. Είναι ελάχιστες οι μέρες που μπορώ να πω α, σήμερα είναι κατάλληλη μέρα για δουλειά.”

Η αγαπημένη ανάμνηση της Μ. μέχρι σήμερα σχετίζεται με μία ηλικιωμένη: “Tην θυμάμαι ακόμη, ήταν μια γλυκιά μεγάλη κυρία. Πήγα τους καφέδες και της λέω ορίστε στην υγεία σας και με πληρώνει , μου αφήνει τιπς και λέω σας ευχαριστώ πολύ να στε καλά και μου λέει εσύ να είσαι καλά , για να μπορείς να μας φέρνεις κάθε μέρα τους καφέδες μας αλλιώς από που θα τους πίνουμε; Συγκινήθηκα. Θέλω να πω, πως οι πακετάδες θα έπρεπε να είμαστε δηλωμένοι με βαρέα ανθυγιεινά ένσημα , να παίρνουμε δώρα , επιδόματα , άδειες διότι αυτά δεν ισχύουν για εμάς.”

Ο Π. ξεκίνησε να εργάζεται στον κλάδο φέτος το καλοκαίρι με σκοπό να μείνει κοντά στους δικούς του ανθρώπους αντί να επιλέξει την σεζόν. Όπως λέει ο ίδιος πριν ξεκινήσει τις διαδρομές υπάρχει μία διαδικασία.

“Υπάρχει μια μικρή διαδικασία προτού ξεκινήσει η βάρδια. Προετοιμάζεις το κουτί το οποίο είσαι υπεύθυνος να δέσεις στο μηχανάκι και μετά ξεκινάς να μεταφέρεις τις παραγγελίες ακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το μαγαζί. Οι κίνδυνοι πίσω από τη δουλειά του διανομέα είναι πολλοί. Αρχικά το κομμάτι του δρόμου από μόνο του, αυξάνει τις πιθανότητες ενός ατυχήματος. Συνήθως οι παραγγελίες παραδίδονται στην πόρτα ενός πελάτη. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως στις μέρες μας είναι επικίνδυνο να σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του ένας άγνωστος. Επίσης η λάθος στάση του σώματος κατά τη διάρκεια της δουλειάς , μπορεί σε βάθος χρόνου να δημιουργήσει πολλά προβλήματα.”

Όπως λέει ο Π. οι δικοί του άνθρωποι σχετικά με την δουλειά που κάνει του φοβούνται και αγχώνονται αρκετά.

“Όλοι όσοι έχουν στον κύκλο τους κάποιον ο οποίος δουλεύει ως διανομέας , φοβούνται και αγχώνονται με την ιδέα ενός ατυχήματος. Συγκεκριμένα η οικογένεια μου και εκείνοι που με γνωρίζουν καλά, με εμπιστεύονται και πάνω από όλα σέβονται την επιλογή μου να συνεχίσω να εργάζομαι σε αυτόν τον κλάδο. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας ώστε να αλλάξει ο τρόπος κατά τον οποίο εργάζεται κάποιος στον κλάδο μας. Είτε μιλάμε για κρύο είτε για καύσωνα πρέπει να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος με ρούχα και αξεσουάρ. Είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια της δουλειάς μας και όταν τα συναντάς γίνεσαι αυτομάτως πιο προσεκτικός. Στην καλή των περιπτώσεων, εάν υπάρχει κατανόηση από το μαγαζί, απέναντι στις ακραίες και κακές συνθήκες εργασίες, σταματάς αν όχι συνεχίζεις απέναντι στο άγνωστο και στην κακουχία.”

Ο Π. διηγείται το περιστατικό που τον έκανε να δει την όψη του επαγγέλματος του με άλλο μάτι.

“Πριν αρκετό καιρό είχα παραδώσει μια παραγγελία σε έναν κύριο μεγάλης ηλικίας ο οποίος ήταν γνωστός πελάτης στο μαγαζί. Αφού του παρέδωσα το φαγητό μου έκανε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την ηλικία μου, τα όνειρα μου και για το πως νιώθουν οι άνθρωποι μου που εργάζομαι ως διανομέας. Αφού του απάντησα βιαστικά με διέκοψε λέγοντας  μου «σε θαυμάζω αγόρι μου» και μου έδωσε κάποια χρήματα παραπάνω ως φιλοδώρημα. Φεύγοντας είδα μια άλλη όψη αυτού του επαγγέλματος μέσα από τον σεβασμό και την αντιμετώπιση που είχε ο κύριος απέναντι σε κάποιον ο οποίος του πηγαίνει το φαγητό στην πόρτα του σπιτιού του. Σε όλες τις δουλειές η λέξη «ψυχολογία» είναι το κλειδί. Πιστεύω πως σε ένα υγειές περιβάλλον με καλές σχέσεις ανάμεσα σε εργαζομένους και αφεντικό, η δουλειά μπορεί να είναι πιο ευχάριστη και ταυτόχρονα πιο αποδοτική. Εάν κάτι θα άλλαζα όχι μόνο σε αυτό το επάγγελμα αλλά γενικότερα θα ήταν τα κομμάτια του σεβασμού , της ισότητας και της δικαιοσύνης στους χώρους εργασίας.”

Ο Ν. εργάζεται στον κλάδο των διανομέων από τον Φεβρουάριο του 2006.

“Ξυπνάω 6 η ώρα και 7 ξεκινάω το ντελίβερι. Πάω πιο νωρίς συμμαζεύω τον χώρο μου ετοιμάζω και καθαρίζω τις τσάντες μου, δημιουργώ το ταμείο μου και και μέχρι να έρθει η πρώτη παραγγελία βοηθάω στο μαγαζί μέσα ή έξω στο σαλόνι.”

Αναφορικά με τα ατυχήματα του ο Ν. τονίζει τους κίνδυνους στον συγκεκριμένο κλάδο.

“Είχα 3 φορές μετωπική σύγκρουση με αυτοκίνητο και στις 3 περιπτώσεις δεν έφταιγα εγώ. Ευτυχώς έχω καλά αντανακλαστικά και ξέρω να πέφτω οπότε μόνο την για φορά είχα χτυπήματα. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε λοιπόν είναι αμέτρητοι. Κάθε μέρα γλιτώνουμε δεκάδε τρακαρίσματα στον δρόμο, κανείς δεν σέβεται στα μηχανάκια, έτσι αισθάνομαι κάθε μέρα έρχομαι αντιμέτωπος με το αναπάντεχο.”

Οι δικοί του άνθρωποι τον παρακαλούν να βρει μία άλλη δουλειά ώστε να μην είναι συνέχεια στους αντιμέτωπος με όποιον ενδεχόμενο κίνδυνο.

“Όσον αφορά τις αντίξοες συνθήκες, εγώ έχω μαζί μου μια τσάντα και εκεί έχω μέσα τα πάντα. Ισοθερμικά, γαλότσες, αδιάβροχα και απλά κάνω υπομονή. Όταν κάνει κατακλυσμό και οι δρόμοι πλημμυρίζουν δεν σε σώζει τίποτα από όλα αυτά που έχεις στην τσάντα. Όλα τα αυτοκίνητα σε κάνουν μούσκεμα σε κάθε σημείο του σώματος σου. Τις ημέρες που βρέχει το τηλέφωνο δεν σταματάει και συνήθως υπάρχει ειρωνεία στην παράδοση της παραγγελίας. Ανοίγουν και ρωτάνε αχ…. Βρέχει??? Εκεί κάνω κι άλλο υπομονή, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αν ο κόσμος δεν σταματήσει να παραγγέλνει όταν βρέχει εμείς θα είμαστε εκτεθειμένοι στον μόνιμο κίνδυνο. Και εδώ αξίζει να πω πως το κάθε αφεντικό οφείλει να τηρεί σωστά όλα τα δικαιώματα του ντελιβερά με ευλάβεια, και κυρίως να αρχίζουν να μας σέβονται όλοι.”