Ο πιο στοιχειωμένος αποχαιρετισμός στο σινεμά

Υπάρχουν κάποιες σκηνές στο σινεμά που το πέρασμα του χρόνου όχι μόνο δεν τις κάνει να δείχνουν πια ξεπερασμένες, γερασμένες, αλλά η πατίνα που περνά από πάνω τους τις κάνει αθάνατες. Μνημειώδεις. Εμβληματικές. Τέτοια είναι αυτή η κορυφαία κατά τη γνώμη μου σκηνή κινηματογραφικού αποχωρισμού στα ”Απομεινάρια μιας μέρας”. 

Ο μέγας εικονογράφος των ανθρώπινων σχέσεων, ο Τζέιιμς Άιβορι παίρνει στα χέρια του ένα υλικό κλασικό και συνάμα απόλυτα γοητευτικό. Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγκτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον «μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν» Λόρδο Ντάρλινγκτον. Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της «μεγαλοσύνης» του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.

Μια από τις σημαντικότερες επικλήσεις σε χαμένα όνειρα, χαμένους έρωτες όσα δεν τολμήσαμε γίνεται ο καμβάς για να γυριστούν τα ”Απομεινάρια μιας μέρας”

Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;

Σε μια ταινία-κομψοτέχνημα ο Άιβορι θα στήσει μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές αποχαιρετισμού που είδες ποτέ στο σινεμά.

Πίσω από γωνίες, χαμένος στις σκιές ο πόνος παραφυλά διαρκώς. Το ανεκπλήρωτο γίνεται ο ιστός της αράχνης που θα καταπιεί τα θέλω των ηρώων.

Όσα με μαεστρία στήνονται αργά, τελετουργικά και μεθοδικά σε όλη την ταινία θα κορυφωθούν, με την πιο καθηλωτική στιγμή αποχαιρετισμού που βιώσαμε ποτέ στην τέχνη.

Σε μια υγρή από τη βροχή σκηνή, στη στάση του τραμ, καθώς περιμένουν, ο Χόπκινς και η Τόμσον, ανταλλάσσουν ευγενικά και συγκρατημένα ένα αντίο.

«Ήταν πολύ καλό που σας είδα» και «Παρακαλώ φροντίστε τον εαυτό σας» ακούγονται από τα στόματα τους. Το λεωφορείο πλησιάζει, η κάμερα στέκεται στα χέρια τους που ακουμπούν και στη συνέχεια χωρίζουν για πάντα. Η εικόνα παγώνει στο πρόσωπο της καθώς το λεωφορείο τραβάει προς στη λήθη.

H απόλυτη  τραγωδία της άρνησης των συναισθημάτων, ο βουβός θρήνος της ευκαιρίας που δεν θα έρθει ποτέ ξανά.

Παρακολουθήστε αυτά τα μοναδικά δύο λεπτά τεράστιου κινηματογράφου. Η βροχή πέφτει δυνατή. Εκείνη τον φωνάζει στη στάση να μη βραχεί. Μιλούν πάντα στον πληθυντικό. Πάντα με τα επίθετα και την προσφώνηση κύριος και κυρία. Ακολουθούν δυο τρία τυπικά λόγια έγνοιας. Πίσω τους κρύβονται ποταμοί αγάπης που ποτέ δεν ομολογήθηκε. Το λεωφορείο φαίνεται στη στροφή. Η άφιξη του λειτουργεί σαν σωτήρια λέμβος μπροστά στο ανείπωτο δράμα. Το αντίο ακούγεται μαζί με το καμπανάκι του οδηγού. Ακολουθεί το να προσέχετε.

Τα χέρια λύνονται. Το όχημα ξεκινά. Η κ. Κέντον δακρύζει καθώς το αστικό απομακρύνεται. Το ίδιο κάνει και ο κ. Στήβενς καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο του. Η μουσική του Richard Robbins υποβάλλει το συναίσθημα.

Το υγρό τοπίο καταπίνει τα πάντα. Μια βουβή τελετουργία αποχωρισμού έχει ολοκληρωθεί.