Η πόλη του κόκκινου
ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ δεν κάναμε τίποτα διαφορετικό από ΑΥΤΟΥΣ ΕΚΕΙ
Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος
«Η Θεσσαλονίκη στο κόκκινο». «Κρίσιμες ώρες».
Ζώντας στην πόλη αυτή και κινούμενος καθημερινά για τις ανάγκες της δουλειάς μου αλλά και της οικογένειας, μπορώ να σας πω, αυτό ήδη γνωρίζετε, ότι δηλαδή η κατάσταση της κυκλοφορίας έχει ελάχιστη σχέση με αυτή του προηγούμενου lockdown.
Σε ό,τι αφορά τους μασκοφόρους, τα πράγματα είναι περίπου όπως ήταν και πριν την αυστηροποίηση των μέτρων. Αυτοί που φορούσαν μάσκες, φοράνε και σήμερα. Αυτοί που δεν φορούσαν ή τις φορούσαν «για τον φόβο του αστυνόμου» εξακολουθούν ή άρχισαν να τις φορούν εξωρούθουνα ή σε πιγούνια.
Μικρές μετακινήσεις από τους ανήκοντες στην δεύτερη κατηγορία, προς την πρώτη υπήρξαν μόνο εφόσον ο φίλος, ο αδελφός, κάποιος που ξέρουν προσωπικά τέλος πάντων, απεδήμησε εις Κύριον, νικημένος από τον ιό. Ακόμα και εκεί, όμως, θα ακούσεις ότι «άργησε να πάει στο νοσοκομείο», «είχε πίεση – χοληστερίνη – καρδιά – ήταν χοντρός». Θα σου τα πουν αυτά, προσπαθώντας να στερεώσουν την πάνινη μάσκα, που είτε είναι μικρή για τη μοσχαροκεφαλή τους είτε έχει ξεχειλώσει και είναι αδύνατο να κρατηθεί στη θέση της. Καθημερινά δέχομαι κλήσεις από φίλους, συγγενείς, πελάτες που βρίσκονται σε όλη την Ελλάδα. «Να προσέχετε ΕΚΕΙ στη Θεσσαλονίκη». «Πώς ξέφυγε η κατάσταση βρε παιδί μου ΕΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ».
Ειλικρινά νιώθω ότι ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ δεν κάναμε τίποτα διαφορετικό από ΑΥΤΟΥΣ ΕΚΕΙ. Είμαι σίγουρος ότι και εκεί είχαν τους αρνητές, τους «ανέμελους», τους «άμασκους», τους «εξωρούθουνους», τους «πιγουνάτους». Ίσως εδώ να βοήθησε, το γεγονός ότι ζούμε σε μια πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων η οποία δεν έχει αστικές συγκοινωνίες. Όσοι δεν μπορούν να το αποφύγουν αναγκάζονται να στοιβάζονται μέσα σε άθλια λεωφορεία για να πάνε στη δουλειά τους. Η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να διαλύσει έναν κακό οργανισμό και να τον κάνει ακόμα χειρότερο. Η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει να δείξει οποιαδήποτε βελτίωση στο συγκεκριμένο θέμα και οι πολίτες παίζουν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, σε κάθε διαδρομή.
Σε όλα αυτά, πρόσθεσε τους τύπους που έκαναν πάρτι σε μπαρ και πλατείες, αυτούς που δεν το πήγαινε η καρδιά τους να μην πάνε να προσκυνήσουν στον Άγιο Δημήτριο, την ανεύθυνη στάση σημαντικού μέρους του κλήρου, τους «αγωνιστές» με τις πορείες και τις συγκεντρώσεις και φυσικά τους «τον Μήτσο τον ξέρουμε είναι καλά, γιατί να φοράμε μάσκα όταν είμαστε μαζί» για να καταλάβεις πώς φτάσαμε να αναζητούμε κλίνες ΜΕΘ και να αναρωτιόμαστε ποιος θα είναι ο επόμενος για τον οποίο θα ακούσουμε «τα ευχάριστα». Δεν υπάρχει πλέον λόγος να φωνάζουμε. Ο ηλίθιος που κυκλοφορεί χωρίς μάσκα ή με μάσκα στο πιγούνι ή με τη μύτη έξω θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να βρεθεί ο ίδιος σε κρεβάτι νοσοκομείου. Αν τη γλιτώσει μπορεί να επανέλθει και με νέα θεωρία ότι «μια γριπούλα είναι και τζάμπα μας έκλεισε μέσα ο Κούλης που προσπαθεί να μας ελέγξει γιατί έτσι έκανε πάντα η δεξιά». Δεν πείθεται με τίποτα να συνεργαστεί, γιατί τόσο φτάνει το μυαλό του.
Τι κάνουμε λοιπόν; Φοράμε τη σωστή μάσκα, σωστά και συνειδητά. Αποφεύγουμε όσο γίνεται τις μετακινήσεις. Αποφεύγουμε τα μέρη με συνωστισμό. Ένας τρόπος είναι να αλλάξουμε το πρόγραμμα μας. Το σούπερ μάρκετ τα ίδια πράγματα έχει το Σάββατο το μεσημέρι και την Πέμπτη το απόγευμα. Πήγαινε την Πέμπτη το απόγευμα που είναι άδειο. Η βόλτα στην παραλία είναι υπέροχη αλλά εξίσου υπέροχη είναι και σε πολλά άλλα μέρη που δεν μαζεύουν τόσο κόσμο. Ας πάρουμε προμήθειες για περισσότερες μέρες έτσι ώστε να αποφεύγουμε τα πολλά πέρα δώθε στα μαγαζιά, ακόμα και αν αυτά είναι μια ευκαιρία για βόλτα. Βοηθούμε όποιον έχει ανάγκη. Ρωτάμε και τον γείτονα, τον παππού, τη γιαγιά που καλό είναι να μην πολυβγαίνει από το σπίτι, αν μπορούμε να ψωνίσουμε μερικά πράγματα και για εκείνον. Αποφεύγουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα χρησιμοποιούμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή. Όταν το κάνουμε λαμβάνουμε όλα τα απαραίτητα μέσα προστασίας.
Τελευταίο και πιο δυσάρεστο. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που συναντάμε ως δυνητικά μολυσμένους. Ο καθένας από εμάς έχει έναν «κύκλο εμπιστοσύνης» από ανθρώπους με τους οποίους «δεν προσέχει». Οποιοσδήποτε σπάσει αυτόν το κύκλο αυτομάτως δημιουργεί συνθήκες μόλυνσης. Το ξέρω ότι αυτό που γράφω είναι απαίσιο αλλά φοβάμαι ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι ρεαλιστικό. Κατά τα φαινόμενα, με την έλευση των εμβολίων, ο χρόνος που θα απαιτηθεί να συνεχίσουμε να λαμβάνουμε αυτά τα μέτρα είναι λίγος. Ας κάνουμε ό,τι μπορεί ο καθένας από εμάς για να μας βρει η επόμενη μέρα, όλους μαζί. Είχα δεν είχα το έγραψα πάλι στο σεντόνι. Ευχαριστώ που έφτασες μέχρι το τέλος.
