Η πολιτική αποδοχή μιας φρικαλέας δολοφονίας-Το τραγικό και ο τρόμος

Η πολιτική αποδοχή μιας φρικαλέας δολοφονίας

Ο πρωθυπουργός της χώρας βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη από το πρωί και συνεχίζει την προγραμματισμένη περιοδεία του, στην οποία κανένας από το περιβάλλον του (και ασφαλώς ούτε ο ίδιος) δεν θεώρησε αναγκαίο να συμπεριλάβει ως σταθμό (αν και θα έπρεπε να γίνει ο αποκλειστικός προορισμός υπό το βάρος των συνθηκών) την Αστυνομική Διεύθυνση, ώστε να ενημερωθεί ο επικεφαλής της κυβέρνησης σχετικά με την έρευνα για να εντοπιστούν οι δράστες της αδιανόητης δολοφονίας του δεκαεννιάχρονου. Η «επίβλεψη των εργασιών» στο στρατόπεδο Παύλου Μελά προκρίθηκε ως πολιτικό μήνυμα έναντι της «επίβλεψης» της αστυνομικής έρευνας.

Ο δήμαρχος της ίδιας πόλης, που δεν είχε και κάποια περιοδεία να διακόψει, περιορίζεται να αναγνωρίσει «ήττα της πόλης και του οπαδικού κινήματος», λες και ανακοινώνει το αποτέλεσμα κάποιου αγώνα που διεξαγόταν επισήμως αλλά εν αγνοία μας. Πολιτικά, η δολοφονία αυτή, που για τη Θεσσαλονίκη αποτυπώνει το σημείο μηδέν, έχει ήδη περάσει στη σφαίρα του αποδεκτού και του “business as usual” από την κεντρική και την τοπική εξουσία. Προτού καν στεγνώσει το αίμα του παιδιού στο πεζοδρόμιο.

Το τραγικό και ο τρόμος

Μια μέρα μετά την δολοφονία του δεκαεννιάχρονου Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, η ουσιώδης αδράνεια κάθε εκδοχής της πολιτικής εξουσίας στην πόλη δείχνει την απόλυτη αδυναμία της να αντιληφθεί την έννοια του τραγικού ως κάτι που τους αφορά, όσο κραυγαλέα και αν αυτό εκδηλώνεται.

Δημοτικό Συμβούλιο (στο σύνολό του, διαπαραταξιακά, ένας προς ένας κάθε δημοτικός σύμβουλος μοιράζεται την ευθύνη γι’ αυτό), Υφυπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, Γραφείο Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι βουλευτές, δεν προτείνουν/αναλαμβάνουν/απαιτούν κάποια άμεση, συγκεκριμένη και δραστική πρωτοβουλία ως αντίδραση σε ό,τι έγινε, αλλά συμμετέχουν γραφειοκρατικά στην συνήθη τελετουργία που κατά κανόνα επικυρώνει με την αδιανόητη δυσαναλογία της την κυριαρχία του τρόμου: tweets, καταθέσεις ανθέων, αναρτήσεις στο FB αντί έμπρακτες αντιδράσεις μεγάλης (δηλαδή: αναλογικής προς το γεγονός) κλίμακας και έντασης.

Εν ολίγοις, στα μάτια τους το γεγονός δεν φτάνει ως ουσιωδώς τραγικό με όλα τα σκοτεινά χάσματα της εξουσίας τους που φωτίζει η τραγικότητά του, αλλά ως κάτι στερεοτυπικά λυπηρό, που τους αφορά ως μια στιγμιαία εμπειρία συμπάθειας — πώς συλλυπείσαι έναν γνωστό σου στον δρόμο που σου λέει, “Έχασα τον πατέρα μου”, κι ύστερα συνεχίζεις τις δουλειές σου.

Η θεσμική εξουσία στην πόλη κάνει χώρο στον τρόμο.

Διαβάστε επίσης: