O πολιτισμός της εστίασης

Λέξεις: Βίκη Φραγκούδη

-Τι δουλειά κάνεις; -Είμαι ηθοποιός! -Α, ναι; Και σε ποιο μπαρ δουλεύεις;

Δανείζομαι την στιχομυθία από γνωστή τηλεοπτική σειρά των τελών του 1990, γιατί δυστυχώς είκοσι και χρόνια μετά η κατάσταση είναι ίδια. Αν όχι χειρότερη.

Προσωπικά, ανήκω στους ανθρώπους (τυχερούς ή άτυχους, η επιλογή δική σας) που σπούδασα αυτό που ήθελα από μικρό παιδί. Καλλιτεχνικό επάγγελμα, θα μου πεις ορθά, δεν έχει προοπτικές στην Ελλάδα, θα μου πεις ακόμα πιο σωστά.

Έχοντας το γνώθι σαυτόν, αποφάσισα να κάνω και παράλληλες δουλειές σε άσχετα επαγγέλματα για να μπορέσω να επιβιώσω, σαν κάθε νέος άνθρωπος που έχει όνειρα για ανεξαρτησία, αυτονομία και την περηφάνεια του πάνω από ολα. Κατάφερα να σχηματίσω πέντε σελίδες βιογραφικό σε παρεμφερή επαγγέλματα που πάντα όμως βρίσκοταν κάτω από την ίδια ομπρέλα: την εστίαση. Σερβιτόρα, Μπουφέ, Ποτηριέρης-Ταμπλιέρης (ναι, μην γελάς, υπάρχει τέτοια ειδικότητα!) κρύα και ζεστή κουζίνα, πρωινό σε ξενοδοχείο, παραγωγή καφέ και μπαρ, εποχιακός υπάλληλος, είναι μόνο μερικά από τα πόστα που καλείται να γνωρίζει ο μέσος φοιτητής στην Ελλάδα.

Στα τόσα χρόνια άμεσης επαφής με το επάγγελμα, έχω γνωρίσει ανθρώπους όλων των λογιών, καλοπληρωτές και μη, με επίγνωση ή μη, με χιούμορ ή και όχι. Μια ευρύτατη γκάμα ανθρώπων και χαρακτήρων ωστόσο, καθώς και σε απλά μαθηματικά να το δεις, η εστίαση παραμένει μαζί με τον τουρισμό η βιομηχανία της Ελλάδας. Η τουλάχιστον έτσι ίσχυε μέχρι σήμερα, καθώς όπως αναφέρει η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, συναντάμε μείωση της τάξης του 94.3% και 59% στον τουρισμό και την εστίαση αντίστοιχα, σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του 2019.

Στην Covid-19 εποχή, η εστίαση αναγκάστηκε να μαζέψει τα κομμάτια της και να αναστείλει την λειτουργία της για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Να πακετάρει καρέκλες και τραπέζια, καφέδες και ροφήματα, τρόφιμα και ποτά και να κατεβάσει ρολά. Το γεγονός αυτό δυστυχώς αφορά κάτι παραπάνω από το που θα φάω χαρούμενη το σουβλάκι με την παρέα μου. Αφορά, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, το 78.8% των επιχειρήσεων εστίασης που ήταν σε αναστολή και θα εξακολουθήσουν να είναι. Και αν θέλουμε να το δούμε και πρακτικά, αφορά σερβιτόρους, μάγειρες, ταμίες, μουσικούς, λαντζιέρες, προμηθευτές κρέατος, ψαριών, μπακαλικής, ιχθυοπώλες και ψαράδες, κάβες, κτηνοτρόφους και ένα σωρό λοιπά επαγέλλματα που κινούν την εστίαση. Αλλά ακόμα περισσότερο, αφορά εμάς, ανθρώπους που δουλεύουμε σε αυτά τα μαγαζιά και βλέπουμε ό ένας τον άλλον να παραμένει σε ένα άδειο απο κόσμο αλλά γεμάτο από απόγνωση μαγαζί…

Και ναι, θα το δεχτώ αν το μέτρο παρθεί σοβαρά και με υπευθυνότητα σε όλους τους τομείς. Γιατί όσα μαγαζιά επισκέφθηκα αυτούς τους μήνες τηρούσαν ευλαβικά τα μέτρα, τις αποστάσεις και όλα τα απαιτούμενα για να παραμείνουν ανοιχτά -δεν είδα κανέναν θαμώνα ή πελάτη, να πίνει κρασί από το ίδιο ποτήρι ή να τρώει γλυκό από το ίδιο κουτάλι- σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων τους αλλά και την οικονομική ευρωστία των εργαζομένων τους, οι οποίο βρίσκονται -και πάλι- εκτεθειμένοι στις διαθέσεις του εκάστοτε υπουργείου.