Πόσες νίκες χωρά ένας Οκτώβρης;

Η εβδομάδα που ξεκίνησε και τέλειωσε Τετάρτη. Η εβδομάδα της καταδίκης και της δικαίωσης. Η εβδομάδα που τα λόγια πάντα θα την αδικούν και μόνο τα χέρια θα μπορούν να την αφηγηθούν όπως της πρέπει. Χέρια που τρέμουν, χέρια που σκουπίζουν μάτια με την ανάστροφη, που σφίγγουν σε γροθιά υψωμένη και σπάνε μια γωνία του ουρανού, χέρια που ανατριχιάζουν κάθε που ακούν το «Γιε μου, τα κατάφερες!».

Κανένας όμως μήνας δεν τελειώνει την έβδομή του μέρα, πόσο μάλλον ένας μήνας αντιφασιστικός. Στις 21 Οκτωβρίου αναμένεται να διεξαχθεί η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Κατηγορούμενοι δύο καταστηματάρχες, τέσσερις αστυνομικοί και όλος ο νεκρωτικός ιστός της κοινωνίας μας. Της κοινωνίας εκείνης που δεν ανέχεται «αδερφές», που αγαπάει τα κουμπούρια κι έχει συχνά πυκνά ονειρώξεις με τις έννοιες της οπλοκατοχής και της ιδιοκτησίας.

Πέραν της δικαίωσης στη μνήμη της Zackie και της αποκατάστασης της αλήθειας (μιας αλήθειας που κλοτσοπατήθηκε συντονισμένα κι ανελέητα ακριβώς όπως το θύμα) πόσο κοινωνικά σημαντική είναι αυτή η δίκη-δικαίωση; Πόσο καθοριστική μπορεί να είναι γενικότερα μια καταδίκη ή μια ατιμωρησία σ’ έναν κόσμο που, βάσει στοιχείων, δολοφονεί καθημερινά τουλάχιστον έναν τρανς άνθρωπο; Ποια η σημασία της σε μια χώρα όπου βουλευτής-τηλεπλασιέ σε παραλήρημα αντιτσιγγανισμού και προγονοπληξίας καλεί ηδονικά τους πολίτες να πάρουν τα όπλα και να ρίξουν στο ψαχνό; Στην ίδια χώρα που όλο και περισσότερο στενάζει από τα περιστατικά αστυνομικής βίας, στη χώρα που η αστυνομία χλευάζει πολίτες αντί να τους προστατεύει και ρίχνει προκαταβολικά τα χημικά της, πόσο σημαντική είναι η απονομή δικαιοσύνης σε μια υπόθεση με κατηγορούμενους αστυνομικούς και με προσπάθεια συγκάλυψής τους από συναδέλφους;

Η κοινωνική δικαίωση από την καταδίκη της χρυσής αυγής δε μας ξεδίψασε, αντιθέτως· η ιαματική δροσιά της τόνισε περισσότερο τη δίψα μας για έναν ελεύθερο κόσμο. Εκτός από τους ναζί και τον γυναικοκτόνο-βιαστή της Σούζαν Ίτον, αυτός ο Οκτώβρης μας χρωστάει και τους δολοφόνους του Ζακ στη φυλακή. Για να μοιάζουν όλες οι μέρες του μ’ εκείνη την Τετάρτη που δεν έμοιαζε με καμία άλλη.