Πόσο έχει αλλάξει η ζωή φέτος – Οι συντάκτες μας γράφουν

Όλοι μας αναπολούμε τις ξέγνοιαστες στιγμές που ζούσαμε μέχρι τον περασμένο Μάρτιο, όταν μπήκαμε σε μία πρωτόγνωρη διαδικασία να πρέπει να είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, μακριά από τις δουλειές μας, τις καθημερινές μας συνήθειες, την οικογένεια μας και φίλους μας. Εάν κάποιος μου έλεγε την 1η Ιανουαρίου τι θα ζούσαμε το 2020 θα τον ρωτούσα εάν πρόκειται για κάποιου είδους ταινία επιστημονικής φαντασίας στα προσεχώς του κινηματογράφου ή του Netflix.

Λόγω δουλειάς ενημερωνόμουν καθημερινά για το τι συμβαίνει στην Ιταλία, όμως ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτό το πράγμα όχι απλώς θα μας χτυπούσε την πόρτα, αλλά θα μας οδηγούσε σε αχαρτογράφητα νερά και μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Και όχι μόνο εμάς, αλλά παγκοσμίως.

Επομένως στο ερώτημα τι άλλαξε από την περασμένη χρονιά στη φετινή, η απάντηση είναι απλή. Τα πάντα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Καθημερινότητα, ταξίδια, επαγγελματικές υποχρεώσεις, γεμάτοι αθλητικοί χώροι, κινηματογράφοι, θέατρα, συναυλιακοί χώροι, μπορεί να μοιάζουν ρουτίνα, αλλά μία ρουτίνα που προσωπικά μου έχει λείψει. Όποια πλάνα και αν κάνεις πλέον πρέπει να συνυπολογίσεις και έναν άγνωστο «χ». Ελπίζοντας, ότι θα βρεθεί άμεσα λύση στην εξίσωση και δε θα φτάσουμε στο «κάθε πέρσι και καλύτερα».

*Ραφαήλ Γκαϊδατζής 

Δεν είναι η χρήση της μάσκας, είναι κάτι πέρα από αυτήν!

Πρόσφατα, ανάμεσα στο σωρό αρμόδιων και ειδικών που μιλούν αδιάλειπτα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια για τον φονικό ιό, έμεινα μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω να ακούω την τοποθέτηση της Άννας Κανδαράκη. Η κλινική ψυχολόγος σημείωνε ότι «τη συγκεκριμένη περίοδο, μαζί με την οργανική μας υγεία δοκιμάζεται και η ψυχική», καθώς και ότι «μέσα από τις καινούριες συνθήκες ενισχύονται οι ψυχικές δυσκολίες». Η ίδια είχε αποτυπώσει μέσα σε λίγες μόνο φράσεις και χωρίς συναισθηματισμούς την πιο ουσιαστική αλλαγή που βιώσαμε και βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο:

H Covid 19 έφερε το 2020 μέτρα που ένα έτος πριν (ή και περισσότερα) θύμιζαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όμως το πιο σημαντικό είναι ότι τα μέτρα αυτά ξύπνησαν μέσα μας τα πιο δυσάρεστα συναισθήματα και έδωσαν μια γερή κλωτσιά στην ψυχική μας υγεία. Ναι. Αν με ρωτούσες ξανά θα σου έλεγα πως το 2020, αυτό που άλλαξε στη ζωή μας δεν είναι τόσο η χρήση μιας αναθεματισμένης μάσκας, όσο η κυριαρχία στο νου συναισθημάτων, με πρώτο και κύριο τον φόβο. Φόβος αλλιώτικος, κύριοι, με πολλαπλές εκφάνσεις: Φόβος θανάτου για τον εαυτό μας, αλλά και φόβος θανάτου για το πιο στενό μας πρόσωπο, συγγενικό και μη. Περισσότερο φρικιαστικός και υπαρκτός από ποτέ, δε, ο φόβος του άλλου, εκείνου που στέκει δίπλα σου, μα που κοιτάς με αμφιβολία μήπως και ξεπεράσει το όριο του 1.5 μέτρου. Τούτος ο φόβος αποτελεί κατ’ εμέ τον πιο επικίνδυνο όλων. Και αυτό, γιατί εξαιτίας του η καχυποψία καταλαμβάνει και θολώνει το μυαλό, παίρνει μακριά τα σώματα και τα αποξενώνει.

Κλείνω κατά τα πρότυπα με μία θετική διαπίστωση που ελαφραίνει σε έναν βαθμό την ψυχή και βοηθά ιδιαιτέρως στην αποφόρτιση από τις μαύρες σκέψεις. Από όσα συναισθήματα μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος, ο φόβος δεν είναι το χειρότερο. Διότι ο φόβος δεν συνεπάγεται το τέλμα. Στο τέλμα οδηγεί η απελπισία και όσο αυτή μένει μακριά μας, υπάρχει ακόμα ελπίδα για μια καλύτερη επόμενη χρονιά. Venceremos!

*Στέλλα Παϊσανίδη 

Ευτυχώς δεν υπάρχουν προφήτες

«Πόσο γλυκιά είναι η ζωή, μα πόσες πίκρες έχει», έλεγε ο θυμόσοφος λαός. Ποιος να το έβλεπε, ειλικρινά, ένα χρόνο πριν, ότι μέσα σε 8 μήνες θα κολυμπούσαμε στα αχαρτογράφητα ύδατα μιας πανδημίας, θα βρισκόμασταν μεταξύ καραντίνας και περιορισμένης ελευθερίας και θα μοχθούσαμε πνευματικά για να φανταστούμε αισιόδοξα το μέλλον. Όποιος και να το έβλεπε, τρελός θα ήταν. Ή ακόμα χειρότερα προφήτης.

Ευτυχώς, όμως, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους προφήτες. Ειδάλλως ποιος θα άντεχε να περιμένει ένα τόσο βαρύ φορτίο για τη ζωή του, χωρίς να εκδηλώσει καταθλιπτικά επεισόδια; Τελικά απ’ ότι φαίνεται τα προβλήματα δεν ξεπερνιούνται με την αλλαγή του χρόνου. Παγιώνονται μέσα στο πέρασμα του. Και η τελευταία δεκαετία, ευρύτερα, εμπεριέχει πάμπολλες τέτοιες δυσάρεστες συγκινήσεις.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουνε. Αυτό είναι μια αλήθεια. Τον τελευταίο χρόνο, όμως, ο κόσμος γύρω μας άλλαξε πραγματικά. Και η ανθρώπινη φύση βρέθηκε στο επίκεντρο των συνεπειών αυτής της αλλαγής. Ο πλανήτης συντηρητικοποιείται διαρκώς, οπισθοδρομεί. Οι κοινωνίες γίνονται εσωστρεφείς, πληγώνονται από την εξουσία και ξεσπούν για τις αδυναμίες τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις μεταλλάσσονται.

Και η πανδημία ήρθε να βάλει ερωτηματικό στην διατήρηση και την εξέλιξη τους μέχρι νεωτέρας, τονίζοντας ταυτόχρονα την αξίας τους. Προφανώς οι ανθρώπινες σχέσεις δεν εξαρτώνται, ούτε σμιλεύονται μέσω στης διασκέδασης. Για να το πω πιο απλά, δεν μας καίει μόνο το κλείσιμο των μπαρ. Είναι και αυτό ένα κομμάτι σημαντικό, αλλά το μεγάλο πλήγμα είναι η βαθιά συνειδητοποίηση ότι πλέον η διαδικτυακή επαφή, επικοινωνία, συναναστροφή ακροβατεί ανάμεσα στην σωτήρια λύση (απέναντι στην «εποχή των αποστάσεων» που αναβλύζει) και την ζοφερή κανονικότητα που απειλεί να εδραιωθεί στο DNA της κοινωνίας.

Τα απλά πράγματα, ή καλύτερα η απουσία τους κάνει την κατάσταση υπερβολικά δύσπεπτη. Άλλο πράγμα να τσακώνεσαι με τους φίλους σου πάνω από ένα μεσημεριανό τραπέζι στο κέντρο της πόλης, άλλο πράγμα να φιλτράρεις τις αντιδράσεις της κοπέλας που φλερτάρεις για πρώτη φορά και άλλο να κάνεις γκριμάτσες πίσω από την φωτεινή αλλά νεκρή οθόνη του κινητού, έτσι δεν είναι; Το μέλλον στο εξής θα λαμβάνει δυσοίωνη ερμηνεία από τους περισσότερους. Είτε αυτό αφορά την ψυχή μας, είτε την σκέψη μας, είτε την τσέπη μας. Λογικό είναι σε μια τόσο πρωτόγνωρη κατάσταση, σε μια καταιγίδα με διάρκεια, οι προβλέψεις να είναι αρνητικές. Αν πάντως αυτά που έπονται είναι χειρότερα από τους «λιμούς και τους καταποντισμούς» του σήμερα, τότε ευτυχώς δεν υπάρχουν προφήτες, γιατί πραγματικά κανείς δεν θα άντεχε να τους ακούσει.

*Βαγγέλης Θεοδωράκης

«Όσα φέρνει ο κοροναϊός δεν τα φέρνει ο χρόνος»

«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» αναφέρει το γνωστό ρητό. Στην δική μας περίπτωση «Όσα φέρνει ο κοροναϊός δεν τα φέρνει ο χρόνος». Πότε δεν πίστεψα ότι το 2020 θα έχει αυτή την εξέλιξη. Χιλιάδες καθημερινά επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ελλάδα, μάσκα και αντισηπτικό απαραίτητα αξεσουάρ για μια έξοδο, καραντίνα και καθολικό lockdown και ένας μόνιμος φόβος να σε παραμονεύει.

Την πρώτη ημέρα της χρονιάς βρέθηκα να ετοιμάζω την λίστα με τους στόχους, ταξίδια, πτυχία, ολοκλήρωση πρακτικής και πολλά ακόμα ήταν μέσα στα σχέδια. Λίγους μήνες αργότερα όλα μπήκαν σε παύση… Μια νέα καθημερινότητα είχε «ξημερώσει». Μια που ο covid κυριαρχούσε. Καθημερινές ενημερώσεις, άδειοι δρόμοι, εικόνες που στο εξωτερικό ανοίγουν νέους τάφους κατέκλυσαν τα Μ.Μ.Ε.

Αν μπορούσα να ταξιδέψω στον χρόνο και να επισκεφτώ τον 20χρονο εαυτό μου στο 2019, -εκτός από το να αγοράσει μετοχές στη zoom- θα του έλεγα να προετοιμαστεί για την πιο περίεργη χρονιά της ζωής του.

*Εύα Καβάζη

Ο ιός μπορεί να φύγει, ο φόβος όμως;

Αν κάποιος μου έλεγε τον περασμένο Νοέμβριο, πως θα χρειαζόταν να μπούμε σε καραντίνα δύο μήνες και να αποχωριστούμε αγαπημένα μας πρόσωπα και συνήθειες, απλά θα γελούσα. Τον περασμένο Νοέμβριο μόλις είχα ξεκινήσει τον τελευταίο χρόνο της σχολής μου. Ήμουν γεμάτος όνειρα και σχέδια για την χρονιά που ερχόταν. Όμως, όσα είχα στο νου μου ξαφνικά κατέρρευσαν. Δυστυχώς, μέσα στο σπίτι λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις. Και σίγουρα να βλέπω ταινίες, να κάνω γυμναστική και να ασχολούμαι με την κηπουρική δεν ήταν στα άμεσα σχέδια μου. Παρ’ όλα αυτά οι μέρες κύλησαν ομαλά. Δεν ήμουν από εκείνους που γκρίνιαζαν για το κάθε τι ή δεν άντεχαν άλλο.

Έναν χρόνο μετά, όλα στη ζωή μου είναι διαφορετικά. Η μάσκα έγινε μόνιμο μας αξεσουάρ. Πλέον φοβάμαι να κάνω χειραψίες με κόσμο που δεν γνωρίζω. Αποφεύγω να βρίσκομαι σε χώρους με συνωστισμό. Αν έχω να επιλέξω έξοδο σε σπίτι ή σε μαγαζί, τότε σίγουρα θα επιλέξω το πρώτο. Και αναρωτιέμαι: ο ιός λογικά κάποια στιγμή θα «φύγει», αυτή η αμφιβολία θα εξαφανιστεί ποτέ;

Πλέον δεν μπορώ να κάνω όνειρα για ταξίδια, χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Φαντάζομαι προορισμούς μόνο μέσα από video στο Youtube. Για κάθε μου απόφαση πρέπει να σκεφτώ διπλά αν υπάρχει έστω μία περίπτωση να θέσω την υγεία μου ή των δικών μου σε κίνδυνο. Έγινα καχύποπτος, ενώ ένα χρόνο πριν δεν θα σκεφτόμουν ποτέ το ενδεχόμενο κάποιος άρρωστος να με κολλήσει. Όλα αυτά με προβληματίζουν, όμως, όταν κάνω τέτοιες σκέψεις προσπαθώ να ηρεμήσω και να αναλογιστώ πως εφόσον υπάρχει υγεία, όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν.

*Νίκος Γκάγιας

Το άγγιγμα, η πανδημία και το κουράγιο…

Οι τελευταίοι έξι μήνες είναι ένα φρικτό ταξίδι δίχως τέλος. Οι ειδήσεις δεν προλαβαίνουν να σωπάσουν, το άγχος δεν προφταίνει να αποβληθεί, ο φόβος έχει πια γίνει κυρίαρχο συναίσθημα. Αν με ρωτούσες τι θα άλλαζα τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου θα σου απαντούσα τίποτα μα τώρα που μάθαμε να ζούμε δίχως άγγιγμα θα σου απαντούσα την λέξη δεδομένο. Nα ας πούμε τα τελευταία 3 χρόνια τον Νοέμβρη 10 μέρες είμαι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και αυτό το θεωρούσα δεδομένο, δεδομένο ό,τι θα παρακολουθήσω τουλάχιστον 50 ταινίες με τους φεστιβαλικούς μου φίλος και μετά θα λιώσω στα πάρτι.  Φέτος όμως;

Καλό το Netflix μα πως μπορεί να αντικατασταθεί με την μεγάλη οθόνη των κινηματογράφων και την ζωντάνια των ηθοποιών επί σκηνής. Καλό το YouTube μα δεν σου χαρίζει την εκτόνωση μιας συναυλίας. Και άντε αυτά έχουν πια αλλάξει, γίνανε όλα ψηφοποιημένα, μα ποιος θα μου δώσει εμένα το άγγιγμα της γιαγιάς μου που έχω να ανταμώσω μαζί της 2 μήνες, όταν ο χρόνος πια είναι λίγος και εμείς χάνουμε στιγμές. Ποιος θα σου χαρίσει ένα ατέλειωτω ηλιοβασίλεμα στα ξύλινα της παραλίας χωρίς να φοβάσαι για το ποιος είναι δίπλα σου και τι μπορεί να κουβαλά, ποιος θα δώσει μιαν ανάσα στις έρμες επιχειρήσεις που πλήττονται δισβάσταχτα τους τελευταίους μήνες…

Ας μη ξεγελιόμαστε, η ζωή μας άλλαξε, έγινε ένας τεράστιος δρόμος εμποδίων χωρίς καμία παύση γαλήνης. Το μόνο που έμεινε από την ισορροπία είναι ένα κουράγιο το οποίο δίνεις καθημερινά μέσω μιας οθόνης σε εκείνους που αγαπάς και τους βλέπεις χαμμένους και αντιμέτωπους με ένα μόνιμα αβέβαιο αύριο.

*Μυρτώ Τούλα