Που να βρίσκονται άραγε σήμερα αυτά τα όμορφα παιδιά με το παιδί τους;

Μάιος 2015, Εύζωνοι Κιλκίς. Εδώ και μερικούς μήνες χιλιάδες πρόσφυγες φτάνουν κατά κύματα κυρίως στο νησί της Λέσβου. Στη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη επικρατεί ησυχία, αφού το «πρόβλημα» είναι ακόμη μακριά. Προς το παρόν φυσικά, αφού όπως λέει και η παροιμία: «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, ετοιμάσου και για το δικό σου…»

Το επόμενο διάστημα θα αποδειχθεί πως η Ελληνική πολιτεία αλλά και η κοινωνία της, είναι πλήρως αδιάφορες, ανέτοιμες και εντελώς ανίκανες ώστε να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση. Η οποία πλησιάζει σαν τυφώνας αλλά όλοι υποτιμούν…

Η φίλη Μαρία Μουζούρη από τη Γουμένισσα, μου τηλεφωνεί και με πληροφορεί πως δίπλα στο τελωνείο των Ευζώνων, οι πρώτες δεκάδες προσφύγων ( των αληθινών από τη Συρία για να μην ξεχνιόμαστε), έχουν «εγκλωβιστεί» ακριβώς πάνω στη συνοριακή γραμμή απέναντι από τη Γευγελή.

Τις προηγούμενες ημέρες, οι πιο τυχεροί έπιασαν απροετοίμαστους τους Σκοπιανούς αστυνομικούς και πέρασαν ήδη τα σύνορα με τελικό προορισμό την κεντρική Ευρώπη.

Οι πρώτοι αλληλέγγυοι εθελοντές είναι απλοί άνθρωποι αλλά και οπαδοί ομάδας…

Η Μαρία με ενημερώνει πως μια ομάδα απλών ανθρώπων από τις κοντινές κωμοπόλεις Πολύκαστρο, Αξιούπολη, Γουμένισσα, αλλά και μικρότερα χωριά, πήραν την πρωτοβουλία με σκοπό να βοηθήσουν τους διερχόμενους πρόσφυγες. Όλοι τους λειτουργούν ανιδιοτελώς, εντελώς αγνά και με αγάπη στον ξεριζωμένο από πόλεμο που πέρασε από τον τόπο τους.

Μέχρι τότε κανείς από αυτούς δε γνωρίζει τη μεγάλη μπίζνα που θα παιχθεί τα επόμενα χρόνια, με τη διαχείριση εκατομμύριων ευρώ στο όνομα της αλληλεγγύης σε διωγμένους…

Η Μαρία ζητά να μαζέψουμε ότι τρόφιμα και ρούχα έχουμε και να ξεκινήσουμε άμεσα από το Κιλκίς ώστε να βοηθήσουμε κι εμείς. Χωρίς σκέψη, μέσα σε λίγη ώρα έχουμε μαζευτεί 3-4 αυτοκίνητα γεμάτα με είδη πρώτης ανάγκης.

Φτάνοντας, βλέπουμε εικόνες άκρως συγκινητικές. Ντόπιοι άντρες και γυναίκες, μοιράζουν φαγητό και ρούχα σε οικογένειες Σύριων προσφύγων. Επικρατεί μια παράξενη ηρεμία, χωρίς φωνές και ένταση. Μικρά μωράκια παίζουν ανέμελα, ενώ στα μάτια των μεγάλων βλέπεις βλέμματα πικραμένα, αλλά και με ευγνωμοσύνη στη συμπεριφορά των Ελλήνων.

Με έκπληξη διαπιστώνουμε πως ανάμεσα στους εθελοντές είναι οι οργανωμένοι οπαδοί του Ηρακλή! Νεαρά παιδιά που αβασάνιστα θα χαρακτηρίζαμε εμείς οι δήθεν τίμιοι και ηθικοί ως «χούλιγκανς» ή ανεγκέφαλους, τα βλέπαμε να συμπαραστέκονται με τεράστια αγάπη σε πονεμένες ψυχές…

Τι μας είχε πει τότε ο συντονιστής της προσπάθειας…

Βρίσκουμε το συντονιστή της πρωτοβουλίας Βασίλη Τσαρτσάνη ο οποίος μας δηλώνει: « Δεν είναι η πρώτη μας προσπάθεια, αλλά εδώ και οκτώ μήνες παλεύουμε μόνοι, χωρίς καμιά κρατική βοήθεια ή έστω με την παρουσία κάποιας ΜΚΟ, για να ανακουφίσουμε συνανθρώπους μας που ζουν το δράμα της προσφυγιάς. Δεν ανήκουμε πουθενά κομματικά, είμαστε εθελοντές και καταφέραμε να σιτίζουμε αυτούς τους ανθρώπους 2-3 φορές την εβδομάδα.

Φέραμε γιατρούς από το Κέντρο Υγείας Πολυκάστρου, αλλά και από το νοσοκομείο Αγ. Παύλος της Θεσσαλονίκης, με ιδιαίτερη μνεία στο γιατρό Χουσείν Μπαλτατζή, όπου κάθε Κυριακή παρείχαμε υγειονομικές υπηρεσίες.

Στην περιοχή μας συντελείται ένα έγκλημα, ενώ τον τελευταίο καιρό η κατάσταση διαφοροποιείται προς το χειρότερο και θα πρέπει η Πολιτεία να μην κάνει τα λάθη του παρελθόντος» ενώ συμπλήρωσε:

«Οι Σύριοι με το πέρασμά τους στην ΠΓΔΜ αντιμετωπίζουν πολλούς κινδύνους, ενώ αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι η διαδικασία των fast track με τα διαβατήριά τους για να φεύγουν άμεσα από τη χώρα. Πρέπει η να προστατευθούν, αφού δεν υπάρχει κανένα έλεος ούτε προς τα παιδιά τους, ενώ καθημερινά βιώνουν τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.»

Μια καντίνα μέσα στα χωράφια!

Αφήνουμε το αρχικό σημείο συνάντησης που ήταν σε ξενοδοχείο-βενζινάδικο δίπλα στο συνοριακό σταθμό Ευζώνων και συνεχίζουμε σε αγροτική περιοχή-πέρασμα ακριβώς πάνω στα σύνορα, ώστε να δώσουμε επιπλέον βοήθεια.

Στη διαδρομή μας συναντάμε συνεχώς οργανωμένες ομάδες 15-20 ατόμων, ενώ η αποθέωση είναι μια καντίνα μέσα στα χωράφια για να εξυπηρετηθούν οι διερχόμενοι πρόσφυγες!

Που να βρίσκονται άραγε σήμερα αυτά τα όμορφα παιδιά με το παιδί τους…;

Ανάμεσα στο πλήθος διακρίνουμε ένα όμορφο ζευγαράκι που είναι δεν είναι 18 ετών! Η κοπελίτσα κρατά στην αγκαλιά της το νεογέννητο μωρό της. Μικρά παιδιά που έγιναν ήδη γονείς. Χωρίς πατρίδα, χωρίς σπίτι, σε μια διαδρομή άγνωστη, δύσκολη και μακρινή.

Μας κοιτούν και χαμογελούν…Μόλις σκοτεινιάσει θα προχωρήσουν με την ελπίδα να βρεθούν κάποια στιγμή στην κεντρική Ευρώπη. Με το μωρό στην αγκαλιά…

Εύζωνοι Μάιος 2015. Έξι χρόνια μετά που να βρίσκονται άραγε αυτά τα παιδιά;

Photo credits: Πάνος Γεωργιάδης