Προσέχετε τα ζωάκια
Ας βγάλουμε όλοι λίγο νερό έξω από τις πόρτες μας, αν μας περισσεύει κάτι, ας το αφήσουμε σε ένα αλουμινόχαρτο.
Προσέχετε τα ζωάκια
Λέξεις: Μαριαλένα Κογκίδη
Αυτές τις μέρες έχουμε συζητήσει τα πάντα, έχει εξαντληθεί -σε βαθμό γελοιότητας και αηδίας- κάθε ζήτημα που ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τον κορονοϊό: Η δημόσια υγεία και οι ελλείψεις, η δημόσια παιδεία και οι παραλείψεις, οι μισθοί, η φύση που μας εκδικείται, οι ατίθασοι ηλικιωμένοι, γενικώς οι ατίθασοι και ούτω καθεξής.
Τι γίνεται όμως με τα ζωάκια; Ο άπλετος ελεύθερος χρόνος που πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δική μου καθημερινότητα, όπως άλλωστε και στην καθημερινότητα των περισσότερων συνανθρώπων, μού θύμισε τον Χούπερ, τον επί 12 χρόνια σκυλάκο μας, που δυστυχώς «έφυγε» πριν από δύο χρόνια. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα περνούσα τις ώρες μου μαζί του, κάνοντάς τον να κουνάει λίγο περισσότερο την ουρά από το συνηθισμένο. Αισθάνομαι τύψεις για όλα όσα δεν έκανα μαζί του, για τα όσα παραπάνω θα μπορούσα να είχα κάνει, όπως ενδεχομένως θα συνέβαινε σε μια τέτοια συγκυρία, που η δικαιολογία «δεν έχω χρόνο» δεν θα υφίστατο. Έχω ωστόσο, τη βεβαιότητα ότι από τότε που τον αγοράσαμε οικογενειακώς – από το Χριστουγεννιάτικο bazaar του σχολείου μου στη συμβολική τιμή των 30 ευρώ- η ζωή του άλλαξε ρότα και σε αντίθεση με το να κατέληγε αδεσποτάκι, έζησε μια πιο γεμάτη -από αγάπη, ζέστη και φαγητό- ζωή.
Αυτή η βεβαιότητα όμως, δεν μπορεί να αποβάλλει τις όποιες σκέψεις γύρω από το τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά, ώστε να «έφευγε» ακόμα πιο ευτυχισμένος. Πλέον δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτό που είναι εφικτό να γίνει, είναι να κοιτάξουμε λίγο παραπάνω σε αυτή την κρίση και τα ζώα που βρίσκονται τριγύρω μας. Ίσως να μην είναι μέσα στο σπίτι μας, αλλά συχνάζουν στις γειτονιές μας, κοιμούνται κάτω από τα αμάξια μας, φυλάγονται στις αυλές μας όταν βρέχει.
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και περπατώντας για λίγο στο τετράγωνο αργά το βράδυ, έχω την αίσθηση ότι αυτά τα ζώα, τα αδέσποτα, αυξήθηκαν. Ενδεχομένως να μου κάνει απλώς μεγαλύτερη αίσθηση η παρουσία τους, επειδή απουσιάζουν οι άνθρωποι. Δεν παύουν ωστόσο, να είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα κατοικίδια τους, υποκύπτοντας στην κινδυνολογία ότι μπορεί να κολλήσουν ή επειδή αποφάσισαν πως δεν θέλουν να τα φροντίζουν. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω την πράξη της εγκατάλειψης ούτε τον δράστη αυτής. Είναι κάτι πέρα από τη λογική και το συναίσθημά μου.
Είτε αυξήθηκα είτε όχι, νιώθω την ανάγκη παρόλα αυτά, για μια ακόμα υποσημείωση μέσα στα χιλιάδες που διαβάζουμε και ακούμε αυτές τις μέρες. Ας βγάλουμε όλοι λίγο νερό έξω από τις πόρτες μας, αν μας περισσεύει κάτι, ας το αφήσουμε σε ένα αλουμινόχαρτο. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δρόμο και στενό. Στην τελική, ας δώσουμε και ένα χάδι στη γάτα ή τον σκύλο, για τους οποίους αδιαφορούσαμε κάποτε. Είναι χρέος. Είναι ψυχές και μάλιστα πολύ πιο αγνές και άδολες από τις δικές μας.
