Πρόσωπα… αλλιώς: Αλέξανδρος Πλωμαρίτης
Απαντά στο ερωτηματολόγιο Στανισλάφσκι.
Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Είμαι δεν είμαι αλλά μπορεί και να είμαι. Είμαι ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, πριν ήμουν ο Αλέκος. Πάντως τώρα δεν είμαι ίδιος με χτες. Αγαπώ τα ίδια πράγματα καθώς αυτά αλλάζουν, όπως αλλάζω, δεν αλλάζω και εγώ. Για να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου, πρέπει να είσαι σε μια συνεχή κίνηση, να αγαπάς να τρέχεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι στα καπάκια. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα.
Το 2015 ο Ulay παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη τη περφόρμανς Code Of Conduct, στη διάρκεια της οποίας επιτρέπει στο κοινό να τον ρωτήσει οτιδήποτε και αυτός με τη σειρά του απαντάει στο καθένα ξεχωριστά. Οι ερωτήσεις πολλές και διάφορες, μέχρι που πέφτει η εξής: “Ποιος είσαι…”. Τελειώνοντας με τη περφόρμανς πάμε για ρακες και μου λέει: “Εσύ δε με θα ρωτήσεις τίποτα”, “Οκ”, απαντάω. “Η ερώτηση μου είναι: Να ζεις ή να αντιστέκεσαι;” “Να αντιστέκεσαι”, μου απαντάει. Και συνεχίζει: “Εάν ξέρεις ποιος είσαι και από τι είσαι φτιαγμένος, τότε δεν έχεις παρά να τρέξεις να γευτείς τη ζωή”.
-Που είσαι;
Είμαι στο σπίτι μου επί της Αγίου Δημητρίου σε ένα στενό. Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό, μόλις που με χωράει. Έχω αλλάξει κοντά στα δέκα σπίτια τα δεκατρία χρόνια που ζώ στη Θεσσαλονίκη. Δεν έκανα σπίτι μου κανένα από αυτά. Ήξερα ότι επρόκειτο για σπίτια με ημερομηνία λήξης. Αν και γούσταρα πολύ ένα που βρισκότανε επί της Μπακατσέλου με Φιλίππου γωνία. Μέναμε αντικριστά με το Θανάση Σταθόπουλο τότε. Βγάζαμε φωτογραφίες συνέχεια παρέα εκείνο το διάστημα. Όμορφες, γεμάτες ημέρες από δημιουργία και παρέες διάφορες και πολλές. Σπίτι σου είναι εκεί που μπορείς να αγαπάς, εκεί όπου αισθάνεσαι ασφάλεια. Ευτυχώς έχω ένα τέτοιο σπίτι.
-Τι κάνεις;
Είμαι απογοητευμένος με το ανθρώπινο είδος. Ο άνθρωπος είναι ένα αχόρταγο ον. Καταβροχθίζει ότι βρει στο πέρασμα του σαν μια τεράστια μηχανή που τρώει, σπάει, μασάει, καταπίνει και συνεχίζει να τρώει χωρίς σταματημό. Ζούμε σε μια σάπια εποχή όπου τρως και αντικρίζεις τη βία και την ομορφιά με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Δεν προλαβαίνουμε να επεξεργαστούμε ένα συμβάν και σκάει το επόμενο. Διαβάζουμε τις λεζάντες και δεν διαβάζουμε το κείμενο πια. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με τα λίγα, με ελάχιστα αλλά θέλει ένα εκατομμύριο followers για να νιώθει καλά. Με θλίβει που είμαστε, πλέον, μάρτυρες ενός νέου πολέμου. Ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος, ντρέπομαι που απαντώ σε αυτές τις ερωτήσεις ενώ έξω συμβαίνουν τερατώδη πράγματα . Λίγους μήνες πριν οι Ταλιμπάν ανέκτησαν την εξουσία στο Αφγανιστάν και τώρα η Ρωσία κατακτά την Ουκρανία. Παράλληλα η πανδημία συνεχίζεται και θερίζει και αντί να μας διδάξει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας καθιστά χειρότερους αντί να μας βελτιώνει. Ο Franko B πιστεύει πως όταν έξω συμβαίνουν σημεία και τέρατα, τότε και η τέχνη οφείλει να καταστεί τερατώδης. Η τέχνη της δεκαετίας του ’90 στην Αγγλία, και ειδικα στην τέχνη του περφόρμανς και στη λογοτεχνία είναι αιματοβαμμένη, μια τέτοια τέχνη χρειαζόμαστε και σήμερα. Περνάνε τα χρόνια και η ιστορία επαναλαμβάνεται με πρωταγωνιστές καινούργια τέρατα, χωρίς αυστηρά μουστάκια αλλά με αυστηρές φαβορίτες.
-Τι θέλεις;
Θέλω να έχω την υγεία μου, τόσο εγώ αλλά και οι άνθρωποι γύρω μου. Να είμαστε υγιείς, ψυχικά και σωματικά, όλοι. Να αγαπάμε τον εαυτό μας αλλά και τον πλησίον μας. Θέλω και άλλα ηλιοβασιλέματα και περισσότερη επαφή με τη φύση. Τις στιγμές ξεγνοιασιάς που ένιωσα εγώ σαν παιδί να τις έχουν όλα τα παιδιά, γιατί έτσι πρέπει. Αν δεις τη φρίκη στα μάτια ενός παιδιού, τότε καταλαβαίνεις το πόσο πολύ αποτύχαμε σαν είδος.
-Εάν…….θα….
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι χωρίς συνέπειες τότε θα το άλλαζα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ την αδικία. Εάν δεν υπήρχε τόσο αδικία εκεί έξω, όλα θα ήταν σίγουρα πιο όμορφα .
Selfie:
Ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης γεννήθηκε στο Άργος Ορεστικό και μεγάλωσε στη Θάσο. Σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Θέατρο (BA) στο London Metropolitan University και ειδικεύτηκε στην τέχνη του περφορμανς (MFA – Contemporary Performance Making) στο Brunel University του Λονδίνου. Δουλειές του έχουν παρουσιαστεί στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών του Μιλάνου, στη Venice International Performance Art Week της Βενετίας, στο Thessaloniki Performance Festival, στο φεστιβάλ CIPAF της Λευκωσίας, στο NRLA φεστιβάλ της Γλασκόβης, στο Re-culture φεστιβάλ της Πάτρας, στο Μουσείο ΜΕΚ του Βερολίνου, στο Contemporary Art Museum των Σκοπίων, στο ΜΟΜus, στο ΚΜΣΤ κ.ά.. Επίσης έχει πραγματοποιήσει ατομικές και λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, εργαστήρια και projects σε διάφορους ανεξάρτητους χώρους, ενώ έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Ulay, η Bobby Baker, αλλά και με ομάδες καλλιτεχνών όπως η Νεκρή Φύση κ.ά.. Έχει επιμεληθεί δυο περφορμανς projects/ φεστιβάλ – το 1st Thessaloniki Performance Art Festival και το Platformance. Έργα του φιλοξενούνται σε συλλογές, δημόσιες και ιδιωτικές.
https://cargocollective.com/alexandrosplomaritis
Και στο Vimeo
https://vimeo.com/user45046149?embedded=true&source=owner_name&owner=45046149
