Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Είμαι ένα κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.
Μικρή δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η τέχνη αν και μεγάλωσα μέσα σε αυτήν.
Όταν ήμουν 8 μου πήρε η μητέρα μου το πρώτο μου ηχοσύστημα.
Θυμάμαι πολύ έντονα τον αβίαστο κατακλυσμό συναισθημάτων και εικόνων που χοροπήδησαν μέσα μου, όταν πάτησα το Play.
Ήταν πολύ εθιστικό.
Εκεί για πρώτη φορά δημιούργησα τις πρώτες μου εικόνες, συνειδητά τουλάχιστον.
Δεν άργησε να γεμίσει το δωμάτιο χρώματα και μικρές εγκαταστάσεις.
Ζωγραφίζω, σκηνοθετώ, φωτογραφίζω, και χρησιμοποιώ όποιο μέσο μπορώ για να
δημιουργώ εικόνες.
Αυτό θέλω να κάνω.
Στη διαδικασία αυτή ξαναπαρουσιάζομαι και μετακομίζω σε ένα μέρος όπου δεν είμαι.
Είναι ένας κενός χώρος που αναπαύεται για λίγο η ψυχή.
Είμαι πολύ χαρούμενη που δεν τα παράτησα και σήμερα ζω από την δουλειά μου.
-Που είσαι;
Είμαι στο εργαστήριο και σκέφτομαι ότι πάλι ξέχασα να αγοράσω καινούργια πινέλα.
Είμαι στο μπαρ. Εκεί είμαι πολύ συχνά. Μου αρέσει.
Είμαι στη μεγάλη αίθουσα με την μεγάλη οθόνη. Θέλω ένα τέτοιο σπίτι μου, σκέφτομαι για
άλλη μια φορά.
Είμαι στην παιδική χαρά της γειτονιάς με άλλους συνομηλίκους μου και τραγουδάμε κούνια
μπέλα.
Είμαι σπίτι μου. Ένα τρίχρονο μιλάει δίπλα μου σε μια κάλτσα.
Τώρα την άφησε και μπορώ να σκεφτώ λίγο.
Είμαι εκεί που δεν θα ξαναυπάρξω ποτέ.
-Τι κάνεις;
Μπαίνω σε εδάφη με κίνδυνο να χαθώ. Εκθέτω τον εαυτό μου στη ζωή και από αυτό οι
ιδέες προκύπτουν αβίαστα.
Όταν τελείωσα τη σχολή χρειαζόμουν χρήματα. Έπιασα δουλειά στο Μακεδονικό Μουσείο
Σύγχρονης Τέχνης κάνοντας εκπαιδευτικά εργαστήρια. Ήταν όμορφα εκεί. Μαθαίνεις πολλά
κοντά στα παιδιά. Αναθεωρείς, εκπλήσσεσαι, ονειροπολείς και χάνεσαι σε έναν άλλο
κόσμο. Παράλληλα ξεκίνησα να δουλεύω στο αρχιτεκτονικό γραφείο Nimand Architects.
Εκεί ανακάλυψα ένα νέο μέσο και άρχισα να κάνω τα γραφιστικά. Μεγάλο σχολείο και
αυτό. Στο διάστημα αυτό σκηνοθέτησα διάφορα video clip. Το ένα πήρε και παγκόσμιο
βραβείο. Black Swamp Village – The Speakeasies Swing Band. Ίσως να κάνω κάτι καλά,
σκέφτηκα. Την ίδια περίοδο η αρχιτέκτονας Νίκη Μάνου Ανδρεάδη μου εμπιστεύτηκε την
πρώτη μου μεγάλη δουλειά. Πάντα θα την ευχαριστώ. Πίνακες για το ξενοδοχείο Porto Sani
Village. Μέχρι τότε δούλευα σπίτι. Δεν είχα χώρο για μια τέτοια παραγωγή ούτε και
χρήματα για να καλύψω τα έξοδα. Έτσι όλη η δουλεία έγινε σε ένα μουσικό στούντιο με
δανεικά.
Πήγαν όλα καλά και έτσι νοίκιασα τον πρώτο δικό μου χώρο και άρχισα να δουλεύω
πραγματικά. Ακολούθησαν παραγγελίες και για άλλα ξενοδοχεία. Μέσα από αυτή τη
διαδικασία άρχισα να καταλαβαίνω τον χώρο, τα χρώματα, τα αντικείμενα το φως
καλύτερα και να αποκτώ την δική μου ταυτότητα. Μου εμπιστεύτηκαν και την εικαστική
επιμέλεια του Sani Gourmet. Μεγάλο project και αυτό. Νομίζω πως δεν είσαι ποτέ έτοιμος
για τίποτα στη ζωή, γίνεσαι έτοιμος όταν εκτίθεσαι. Κάπως έτσι έγινε και με εμένα. Είναι
σημαντικό η δουλειά σου να έχει αντίκτυπο. Έτσι συνεχίζεις, έτσι εξελίσσεσαι, έτσι
αποδομείς, αναμορφώνεις και δημιουργείς. Σήμερα έχω το εργαστήριό μου, τις
παραγγελίες μου και τα δικά μου – τα project που γυρίζουν στο μυαλό μου πριν κοιμηθώ
και όταν ξυπνήσω. One for the studio, one for myself, όπως έχει πει και ο Coppola.
Προσπαθώ να είμαι ερωτική σε ότι και αν κάνω με λίγη χρυσόσκονη για γαρνιτούρα.
-Τι θέλεις;
Θέλω να έχω την υγεία μου.
Θέλω όλοι να έχουμε την υγεία μας.
Αυτό.
Όλα τα άλλα θέλω, θέλουν υγεία.
-Εάν…θα…
Εάν μια μέρα ένα μικρό μερμήγκι γινόταν αστροναύτης και έβρισκε ανάποδα τη μπλε
κάλτσα στο σαλόνι του βράχου στο βασίλειο των χριστουγεννιάτικων αντικειμένων με τα
κόκκινα αυγά και τις γυάλινες λαμπάδες που τις έφτιαξαν οι αμαζόνες από τον πλανήτη
φάντασμα τον ξάδελφο του Τιτεράψης, θα ερχόταν ένας πορτοκαλί καρχαρίας στο τραπέζι μας και θα μας έλεγε πώς να γυρίσουμε στον χρυσαφένιο σάκο μας.
Selfie:
Η Εύχαρις σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης. Είναι μια δραστήρια, ανεξάρτητη καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και φωτογράφος που διαχειρίζεται ένα ευρύ φάσμα έργων τέχνης – σχεδιασμού – κατασκευών. Το 2011 εντάχθηκε στην NIMAND ARCHITECTS, αναλαμβάνοντας πολλά έργα καλλιτεχνικής διεύθυνσης – παραγωγής για τα ξενοδοχεία Sani και Ikos Resorts. Υπήρξε εκπαιδευτικός συνεργάτης του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις και έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις και μουσικά βίντεο, όπως «Black Swamp Village», «Bright Lights Late Nights» κ.α.
