Εικόνες – συνέντευξη – σύλληψη ιδέας: Νόπη Ράντη
Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) | Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου.
(Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, πού είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
-Ποιος είσαι;
Ανάθεμα και αν ήξερα… είμαι η Ευγενία ένα πρόσωπο in progress, σε διαδικασία εξέλιξης, αλίμονο αν ολοκληρωθεί… ότι ολοκληρώνεται πεθαίνει κατά τον Αντόρνο και κατά την πράξη. Είμαι εύθραυστη και σκληρή, ανήσυχη και ντροπαλή, είμαι το κορίτσι από την επαρχία που πιστεύει στα σημάδια του καφέ που δείχνουν τα μελλούμενα, μητέρα στοργική και αυστηρή για τα παιδιά μου, είμαι η κακιά στην ιστορία κάποιων, φαίνομαι ψύχραιμη αλλά “βράζω” συνήθως, αιθεροβάμων αλλά και φρικτά πραγματίστρια. Είμαι όλες αυτές οι αντιφάσεις που κάνουν ενδιαφέρουσα την τροχιά της ύπαρξης. Αγαπώ τις “σταθερές” μου αλλά δεν αντέχω τα “κλειστά σχήματα”, με φοβίζουν οι μονιμότητες και απεχθάνομαι τα απρόσωπα ρήματα π.χ. “πρέπει”, “δεν κάνει”, “χρειάζεται”.
Η τέχνη στο σύνολό της, η ποίηση, η ζωγραφική, τα βιβλία, η μουσική , το θέατρο, ο κινηματογράφος δίνουν νόημα στην ύπαρξη μου -αυτά με έσωσαν από το “άγονο” της παιδικής μου ηλικίας- είναι οι παρηγορητικοί ψίθυροι όταν η απελπισία μου γίνεται τελεσίγραφο προς τον θεό και τον κόσμο.
-Που είσαι;
Είμαι σε ένα μεταίχμιο διαρκώς, μεταξύ Θεσσαλονίκης και αλλού, μεταξύ λόγου και σιωπής, μεταξύ εξωστρέφειας και ηρεμίας, μεταξύ, μεταξύ … μόνον ο έρωτας παραδόξως με γειώνει στο παρόν του και μου δίνει βεβαιότητες -μες την αβεβαιότητα και την εφημερότητα του- και ρίζες…έστω προσωρινές.
-Τι κάνεις;
Πυρπολώ τον εαυτό μου απαρέγκλιτα γιατί τι νόημα θα είχε η ζωή με βεβαιότητες και με τελείες; Η ζωή προχωρά με ερωτηματικά και θαυμαστικά… Ζωγραφίζω ή κάνω κινούμενες εικόνες και βίντεο, ή βάζω τον εαυτό μου στην διαδικασία της performance ή συνεργάζομαι με θεατρικές ομάδες και κάνω σκηνικές εγκαταστάσεις και κοστούμια ή γράφω, ή διδάσκω εικαστικά, ή παλεύω με τα σκοτάδια μου, ή απολαμβάνω τη ζωή ή κάνω τζόκινγκ στην ανατολή, ή γελάω πολύ με τους αγαπημένους μου ή τραγουδώ απ’ τη ψυχή μου-φάλτσα συνήθως , αλλά κυρίως επιδιώκω να “ζω μέχρι δακρύων” είτε λύπης είτε γέλιου.
-Τι θέλεις;
Να είχα όλη τη μνήμη παρούσα, ζωντανή, ο “σκληρός” της μνήμης να μου ήταν διαθέσιμος, χωρίς απώλειες χωρίς αμβλύνσεις, χωρίς εξωραϊσμούς , γυμνή λήψη, ωμή, χωρίς μοντάζ. Είναι ανεδαφική επιθυμία αλλά αυτό θα ήθελα και νομίζω με αυτό παλεύω σε ότι κάνω, να μην ξεχάσω , να μην με ξεχάσω…
-Εάν…θα….
Εάν δεν ανακάλυπτα δανειστικές βιβλιοθήκες ως παιδί, με ότι λογής βιβλία να πλουτίζουν τη ζωή μου, εάν δεν άκουγα ολονύχτια δεύτερο πρόγραμμα στην εφηβεία μου, εάν δεν ταξίδευα με στίχους , αυτοκίνητα , αεροπλάνα σε ενδιαφέροντα σημεία του κόσμου, εάν δεν ήμουν τόσο ανήσυχη στο να κυνηγώ πειράματα ,δοκιμές, χίμαιρες, προκλήσεις άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε με μεγάλη αποτυχία, εάν δε με κατέτρεχε αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι . Εάν θα ήθελα κάτι, είναι αυτός ο κόσμος να πνιγεί στην ομορφιά /ανθρωπιά και να μην σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει…
Selfie:
H Ευγενία Γραμμένου από τα παιδικά της χρόνια, πορεύεται με στίχους, εικόνες, ιστορίες, μουσικές. Σήμερα ορίζεται και προσδιορίζεται με ζωγραφική, performance, video, video installation, σκηνικές εγκαταστάσεις, γραφή.
Σπούδασε ζωγραφική στο Εικαστικό Τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και είναι υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα Θεάτρου της ίδιας σχολής .
Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Την απασχολούν θέματα ανθρώπινης κατάστασης και εσωτερικών αντιφάσεων, ζητήματα απεικόνισης, χρόνου και μνήμης.
