Ρημαδιό ή ξεπούλημα. Τίποτε άλλο.

Τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα στα σύνορα Πετραλώνων-Θησείου στην Αθήνα. Στην οδό Θεσσαλονίκης. Απέναντι έβλεπα το έρημο Γκαζοχώρι, ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους. Όταν αποφασίστηκε να αναπλαστεί το Γκάζι και να πεζοδρομηθεί η Ερμού η περιοχή της φοιτητικής μου ζωής έγινε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης, ένας προορισμός. Ζήλεψα πολύ.

Αν ψάξεις να βρεις ένα παρόμοιο σχέδιο στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια θα εκπλαγείς. Πλην της ανάπλασης της νέας παραλίας ακούγονται μονάχα μεγαλόστομες εξαγγελίες για εργολαβίες που είτε καταλήγουν σε ναυγάγια με όφελος για τον εργολάβο (υποθαλάσσια), ή σε ανέκδοτο, πάλι με όφελος για τον εργολάβο (μετρό) ή να καθυστερούν χρόνια (η περιφερειακή σχεδιάστηκε το 75, υλοποιήθηκε το 95 και ολοκληρώθηκε μόλις το 2005).

Τις τελευταίες μέρες η δωρεάν παραχώρηση των δημοτικών Σφαγείων, της Βίλας Πετρίδη και η επικείμενη παραχώρηση του Κυβερνείου δημιουργούν ένα μείζον θέμα απαξίωσης του κτιριακού αποθέματος της πόλης από τις τοπικές δημοτικές αρχές και την κεντρική κυβέρνηση.

Την ώρα που αποφασίζεται η για το Τατόι από το ΥΠΠΟ η διάθεση 97-130 εκ ευρώ για να μετατραπεί το βασιλικό κτήμα σε ένα τόπο ιστορίας και πολιτισμού, υπαίθριας άθλησης και αναψυχής, αγροτικής οικονομίας, έρευνας και γνώσης, ευεξίας και ηρεμίας. Για την πόλη των Αθηνών, στη Θεσσαλονίκη αντί να αποφασιστεί η μετατροπή του Κόρδα, του Παλατιού και των παρακείμενων μαρίνων σε ένα υπερτοπικό μοναδικό προορισμό πλάι στη θάλασσα, με βύθιση του τμήματος του δρόμου που περνά ανάμεσα, αποφασίζεται να δοθεί σε έναν ιδιώτη για να το κάνει κανένα μπαράκι, άντε κανένα ξενοδοχείο με μπαράκι και να το χαίρονται πελάτες.

Είναι τελικά η μοίρα της πόλης να βιώνει κατάμουτρα την απαξίωση…