Σα να ξυπνήσαμε επιτέλους…

Λέξεις: Σπύρος Παπαϊωάννου

Έχουν μουχλιάσει τα τοιχώματα του κοινωνικού στερεώματος και η ατμόσφαιρα λόγω της δυσωδίας έχει γίνει πια, ανυπόφορη. Βιασμοί, γυναικοκτονίες, ξυλοδαρμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Όλη αυτή η νοσηρότητα που μας περιβάλλει, δεν χωρά σε μια πρόταση. Ειδικά, μετά το περιστατικό βιασμού σε σουίτα γνωστού ξενοδοχείου στην Θεσσαλονίκη, εκεί που αποκαθηλώθηκε κάθε «πρότυπο» νεοπλουτισμού και δύναμης, σα να ξυπνήσαμε επιτέλους ως κοινωνία. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείξανε την δυναμική τους. Ένα θέμα που ίσως έμπαινε στο χρονοντούλαπο των υποθέσεων αλλά και βαθιά στα συρτάρια των δικαστικών αρχών, αναδείχτηκε. Αποτέλεσε κινητήρια δύναμη για να μιλήσουν και άλλες κοπέλες. Γίναμε όλοι μια γροθιά. Σχεδόν όλοι, γιατί πάντα υπάρχουν περιθωριακοί που υποστηρίζουν τα κατακάθια (βιαστές και λοιπούς σιχαμερούς) της κοινωνίας μας. Ενωθήκαμε για το καλό.

Και κάπου εδώ, η ελπίδα, που από καιρό τώρα είναι εξαφανισμένη, αρχίζει να εμφανίζεται πάλι στο καθαρό βλέμμα των νέων. Κάπου εδώ, η δυσοσμία της μούχλας αρχίζει να φεύγει. Καθαρίζει η ατμόσφαιρα σιγά σιγά και σε αυτό συνέβαλαν ενεργά οι χρήστες του διαδικτύου. Γνωστοί – Άγνωστοι. Όλοι μπουχτισμένοι από τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας και που δεν έχουν τελειωμό.

Φταίμε όμως και εμείς. Η κοινωνία και οι άνθρωποί της. Εμείς δηλαδή αναδεικνύουμε τέτοιους ανθρώπους. Τους κάνουμε πρότυπα. Εντυπωσιαζόμαστε από τα giveaway και τα γούστα τους. Πρέπει επιτέλους, όμως, να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα του κοινωνικού στερεώματος. Στο περιθώριο πρέπει να μπαίνει κάθε τι νοσηρό και άρρωστο και στο κέντρο, όποιος ή όποια πληγώθηκε, βιάστηκε, παρενοχλήθηκε και εμείς να δημιουργούμε έναν τεράστιο κύκλο γύρω τους. Ασπίδα προστασίας για αυτά τα άτομα. Ζεστή αγκαλιά για το ψύχος που επικρατεί στην ψυχή τους. Ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τα σοβαρά και τα καθημερινά που συμβαίνουν δίπλα μας. Γιατί η νοσηρότητα αυτή, χθες συνέβη στην Θεσσαλονίκη, σήμερα στην Αθήνα, αύριο μπορεί στο σπίτι μας.

Κλείνοντας, σημαντικό είναι να καταλάβουμε, κυρίως εμείς οι άντρες, πως τιμάμε μια γυναίκα όταν αντιλαμβανόμαστε τα «ναι» της και όταν σεβόμαστε τα «όχι» της. Όταν δεν θα ρωτήσουμε «τι δουλεία είχε….» εκεί που πήγε. Όταν καταλάβουμε πως δεν μας ανήκει, αλλά πως είναι ελεύθερη να παίρνει αποφάσεις και να τις αλλάζει όποτε εκείνη κρίνει. Και όταν όλα αυτά συμβούν, ίσως ανέβουμε μια σπιθαμή ψηλότερα από τον πάτο που έχουμε πιάσει.