Σας παρακαλώ, μην με χτυπάτε άλλο

Χαριλάου. Θεόδωρου Γαζή και Νικολάου Πλαστήρα. Απέναντι από τα σχολεία, λίγο πριν το φανάρι της Παπαναστασίου. Ένα τόσο γνώριμο σταυροδρόμι. Το μάτια μου έχουν κολλήσει εκεί. Στα αυτιά μου ακούω τα ουρλιαχτά του. Και ας ήμουνα μακριά. Βουρκώνω.

Πώς να συγκρατήσεις τα αυθόρμητα δάκρυα για ένα 19χρονο παιδί που καλά-καλά δεν είχε γνωρίσει τον κόσμο; Πώς να αποδεχτείς ότι ένας αθώος «καταδικάστηκε» σε θάνατο επειδή απάντησε ότι υποστηρίζει τον Άρη; «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο». Παράκληση στον φονιά σου. Πώς είναι να πεθαίνεις και να προτιμάς να σε αφήσουν να πεθάνεις; Πόσο μπορεί να πόνεσε ο Άλκης προτού ξεψυχήσει; Ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος; Φτάνει!

Και όμως, δεν φτάνει. Δεν θα είναι ποτέ αρκετά τα δάκρυα για τον Άλκη. Πώς λοιπόν να είναι αρκετές οι αμήχανες, αν όχι προκατασκευασμένες για κάθε ευκαιρία, δηλώσεις καταδίκης της δολοφονίας ή του χουλιγκανισμού; Ένας Υπουργός Αθλητισμού που δεν τόλμησε να διακόψει καν το πρωτάθλημα είναι σίγουρα ένας μη χρήσιμος Υπουργός. Όμως ένας Πρωθυπουργός που πέρασε σχεδόν λίγα τετράγωνα από το τραγικό σταυροδρόμι της δολοφονίας μόλις λίγες ώρες μετά χωρίς να επιδιώξει να σταθεί με κομμένη την ανάσα στο σημείο της φρίκης είναι ένας άνθρωπος που δε συναισθάνεται. Και τέτοιους ανθρώπους δεν μπορούμε να έχουμε στο τιμόνι της χώρας μας. Η σιωπή δεν είναι χρυσός. Είναι φορές που δεν είναι καν αμηχανία. Είναι φορές που είναι απλώς απόδειξη αναισθησίας. 

Πολύ περισσότερο όταν την επομένη μέρα βρίσκεις τη φωνή σου και σχεδιάζεις το εκατοστό διάγγελμα μπροστά στις κάμερες για να ανακοινώσεις με το χαμόγελο στα χείλη μείωση του ΕΝΦΙΑ. Όχι κύριε Μητσοτάκη. Τα διαγγέλματα προς έναν λαό γίνονται την ώρα που εκείνος πονάει ή φοβάται ή σοκάρεται. Και ας μην υπάρχει γραπτό κείμενο μπροστά στις κάμερες. Και ας μην είναι «στο πρόγραμμα». Όμως για τον Πρωθυπουργό, το πρόγραμμα μετρά πιο πολύ από το συναίσθημα. Για αυτό και συνέχισε το πρόγραμμά του. Διέσχισε την Ανατολική Θεσσαλονίκη και επισκέφτηκε τη Μηχανιώνα, όπου συνάντησε «αυθόρμητους» εναγκαλισμούς υποστηρικτών του που πίνουν νερό στο όνομά του. Ένας από αυτούς, ο εκπρόσωπος της ελληνικής μαγκιάς, του δώρισε έναν σουγιά για να «κανονίσει» τους πολιτικούς του αντιπάλους. Θα μπορούσε να ήταν εκείνη η ευκαιρία του να μιλήσει στους σοκαρισμένους και φοβισμένους πολίτες. Όμως όχι. Δεν είχε γραπτό κείμενο, δεν είχε μιλήσει και με τους επικοινωνιολόγους του. Στο κάτω-κάτω δεν ήταν στο πρόγραμμα. Ψέλλισε κάτι στον αθάνατο έλληνα μάγκα και αποχώρησε για το Μέγαρο Μαξίμου.

Σε τι είδους χώρα είστε Πρωθυπουργός, κύριε Μητσοτάκη; Σε μια χώρα όπου οι γυναικόκτονιες σε μεζονέτες και αγροικίες, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με δολοφονίες στα νότια και στα βόρεια προάστια, οι βιασμοί και τα ναρκωτικά σε ξενοδοχεία πολυτελείας, οι εκβιασμοί σε γραφεία και υπουργεία είναι μια κανονικότητα. Σαν και αυτή που υποσχόταν η Νέα Δημοκρατία για να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασιλιάς της ανομίας. Και τελικά ήρθε να πάρει αυτή τη θέση του. Η ασφάλεια δεν είναι λάβαρο του προεκλογικού αγώνα. Είναι βαθιά ανάγκη του πολίτη που κατακτιέται μόνο όταν η ηγεσία του καταφέρνει να νοιαστεί, να πονέσει, να συναισθανθεί. Ψιλά γράμματα μάλλον για τον κύριο Μητσοτάκη.

Ο Άλκης δε θα έρθει πίσω ούτε με διαγγέλματα, ούτε με δάκρυα, ούτε με ευχές, ούτε φυσικά με δηλώσεις καταδίκης της βίας. Ίσως όμως τον τιμήσουμε αν βροντοφωνάξουμε ότι οι διάφορες θύρες και οι διάφοροι σύνδεσμοι δεν έχουν καμία αξία για τον αθλητισμό. Ότι χρησιμοποιούνται μόνο για αλισβερίσια οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Ότι το παιχνίδι είναι ζωή. Όταν το κάνουμε, μόνο τότε, θα έχουμε τιμήσει τη ζωή του Άλκη. 

*Του Νίκου Νυφούδη, π. βουλευτή Ποταμιού