Σχισμένη κουρτίνα

Λέξεις: Σόνια Παυλίδου

Έχω μια σκισμένη κουρτίνα στο υπνοδωμάτιο. Πιάστηκε στην γωνία της μπαλκονόπορτας όπως την άνοιγα μια μέρα και όπως ήταν ταλαιπωρημένη από τον ήλιο σκίστηκε. Δεν ξέρω γιατί δεν αγοράζω μία. Την τραβάω στο πλάι να μη φαίνεται από έξω. Κάθε μέρα. Αν ήταν εδώ θα την είχε αλλάξει. Στην αρχή δηλαδή. Μετά μπορεί και αυτή να την άφηνε. Δεν στόλισα. Έχω λαμπάκια για όλα τα κάγκελα, αν δουλεύουν ακόμη. Και ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι. Τα λαμπάκια τα είχε αφήσει. Τα στολίδια τα είχε πάρει, εκτός από το ένα παπουτσάκι, στολίζαμε στο δέντρο το πρώτο ζευγάρι της μεγάλης. Το έχω σε ένα συρτάρι μέσα. Αν ερχόταν η μικρή θα έβαζε τα λαμπάκια. Αλλά τώρα. Απαγορεύονται οι μετακινήσεις, είναι και έγκυος, στον έβδομο, θα με κάνει παππού, είναι και πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά. Μόνος.

Παραμονή Χριστουγέννων κάθε χρόνο φέρνει το αφεντικό λουκάνικα και τσίπουρο, ανάβουμε φωτιά και από τις δώδεκα και μετά σταματάει η δουλειά και στήνουμε ένα τσιμπουσάκι. Φέτος τίποτα, απαγορεύεται. Μας έδιωξε νωρίς. Καλά Χριστούγεννα!

Τρεις μέρες αργία φέτος, και η μισή παραμονή, τρεισήμισι. Χαίρονται οι άλλοι από τη δουλειά. Τι θα κάνετε ρε μαλάκες τρεις μέρες στο σπίτι; Παρίστανα και εγώ ότι χαίρομαι, τι σπουδαίο πράγμα, ξεκούραση! Ευτυχώς κανείς δεν τόλμησε να με καλέσει για φαΐ. Με έσωσε ο φόβος και οι περιορισμοί. Τι δικαιολογία θα έβρισκα;

Πήγα στο κρεοπωλείο, μετακίνηση 2, πήρα μερικά λουκάνικα και ένα κοτόπουλο. Θα το βάλω αύριο στο φούρνο με πατάτες. Θα τρώω μέχρι την Κυριακή.

Γυρνώντας στο σπίτι, σε ένα άδειο οικόπεδο που υπάρχει στη γειτονιά, είδα ανάμεσα στα χόρτα μια μικρή φατσούλα, ένα κουτάβι. Ποιος μαλάκας; Καθόταν κουλουριασμένο. Μικρό. Έκοψα ένα κομμάτι λουκάνικο και του έδωσα. Το κατασπάραξε, από πότε να ήταν εδώ; Ούτε οι γείτονες άναψαν τα λαμπάκια. Τρεις μέρες διασωληνωμένος ο Γιάννης. Μπήκα σπίτι. Έβαλα τα ρούχα της δουλειάς στο πλυντήριο. Τσιπουράκι, μεζές, τηλεόραση. Το βράδυ θα έχει εορταστικά. Λίγη χαρά, λίγη συγκίνηση και ύπνο. Τώρα παίζει χριστουγεννιάτικες ταινίες.

Το ένα τσίπουρο φέρνει το άλλο και η μία σκέψη την άλλη. Οι σκέψεις στην αρχή είναι οι ίδιες πάντα, με την ίδια σειρά, μέχρι τέλους. Μετά οι σκέψεις αρχίζουν να καθοδηγούνται από τα τσίπουρα και αν είχα παρέα θα γελάγαμε και θα κλαίγαμε τώρα. Και αναρωτιέμαι, μετά από τόσα τσίπουρα, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάληξη στην ιστορία του κοριτσιού με τα σπίρτα; Ή αν είχα πεθάνει εγώ λες να χρειαζότανε εκείνη να πουλάει σπίρτα; Και άλλα τέτοια φευγάτα. Όμως το τέλος είναι αυτό, τέλος! Δεν γίνονται θαύματα, ρώτα και τους άστεγους που απόψε δεν πρόκειται να τους επισκεφθεί κανένας άγγελος, ούτε και θα δούνε το αστέρι της Βηθλεέμ. Μακάρι να έχουν και κανένα σπίρτο να ανάψουν να γλυκάνει το σκοτάδι.

Μετακίνηση 6. Είναι ακόμη εκεί. Κάθεται στην ίδια γωνιά, σαν ντροπαλό παιδί που βρίσκει το κουράγιο να σε κοιτάξει στα μάτια ελπίζοντας να το ενθαρρύνεις. Με κοιτάει σα να λέει «εδώ είμαι, τι θα κάνεις;» Το παίρνω στα χέρια μου, το χαϊδεύω. Είναι κοριτσάκι. Προλαβαίνω να πάω να αγοράσω σκυλοτροφή. Θα έχεις λυσσάξει και για νερό. Και γρήγορα σπίτι. Πρέπει να σου βρω όνομα. Ευτυχώς έχουμε τρεις μέρες μπροστά μας να γνωριστούμε οι δυο μας.