Σε πόσες μέρες καταλαβαίνεις τι θέλεις;

Ο Φοίβος Οικονομίδης (γεννήθηκε 1997) είναι ο νεότερος συγγραφέας των ιστορικών Εκδόσεων της Εστίας κι αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Τυγχάνει να είναι και ένας ωραίος τύπος, που πειραματίζεται γενικά με την τέχνη και την εποχή του, με τους όρους της γενιάς μας, αλλά σεβόμενος τη διαχρονικότητα της όποιας τέχνης τoν απασχολεί ανά διάστημα.

Ίσως αυτό να τον κάνει και ενδιαφέροντα τύπο, αφού αυτό είναι που σίγουρα τον καθιστά έναν πολύ καλό νέο συγγραφέα. Με αυτά και με αυτά, με τις συζεύξεις και τις συναρτήσεις των χαρακτηριστικών και της δουλειάς του, ένας νέος συγγραφέας έφτασε στις ιστορικές εκδόσεις , χάρη στην οξυμμένη εκδοτική ματιά και αντίληψη της κυρίας Εύας Καραϊτιδή και προέκυψε ένα πολύ όμορφο και προσεγμένο βιβλίο, ο Βορράς. 

Το πιο ευχάριστο που μπορείς να πάθεις με ένα βιβλίο δεν είναι το να μην θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, είναι το να μην θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, ενώ προηγουμένως ήσουν διστακτικός, ίσως επειδή το περνούσες για κάτι άλλο, σε φόβιζε η θεματολογία του και εν τέλει διαβάζοντάς το να διαψεύδεσαι πανηγυρικά. Και ομολογώ πως κάτι τέτοιο μου συνέβη με τον Βορρά, αφού στην αρχή και διαβάζοντας λίγα πράγματα για αυτόν τον ενέταξα ασυναίσθητα στην επιστημονική φαντασία. Όταν, όμως, έφτασε στα χέρια μου διαπίστωσα πως πρόκειται για ένα βιβλίο της γενιάς μας (των εικοσάρηδων) και για τη γενιά μας από ένα συγγραφέα της γενιάς μας, την οποία έχει δει/παρατηρήσει, περπατήσει/ακούσει/ζήσει/αγκαλιάσει/φιλήσει/πιεί/αγαπήσει σε βάθος.

Αν και δεν μοιάζει εκ πρώτης με ένα βιβλίο για τους σημερινούς νέους, αφού υπάρχουν δυο στοιχεία που εμφανίζονται κάπως συγκρουόμενα με τα δεδομένα της γενιάς μας, συγκεκριμένα η αναζήτηση της ευτυχίας και η πτώση ενός κομήτη στη γη που θα παγώσει συναισθηματικά τους ανθρώπους, ο Φοίβος μετατρέπει αυτή την αρχική αντίφαση σε ένα καλό δέσιμο, όμορφο πλέξιμο, αρμονικό συνταίριασμα των δυο αυτών κεντρικών ιδεών με τους σημερινούς ιδιωματισμούς των φοιτητών. Αλλά και η αναζήτηση της ευτυχίας καθεαυτή, του τι είναι ή αν υπάρχει εξυπηρετείται στο μέγιστο βαθμό από την επικείμενη πτώση του μετεωρίτη, αφού ο Φοίβος, πιστεύω ήθελε να αναδείξει την ένταση αυτού του κυνηγιού, αυτό το διαρκές άγχος των ανθρώπων να βρουν την ευτυχία. Φαντάσου να έχεις μόνο εννιά μέρες για να καταφέρεις να φτάσεις  σε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση που χρόνια ολόκληρα δεν μπόρεσες καν να συλλάβεις τι είναι και αν υπάρχει τελικά.

Η επικείμενη πτώση του κομήτη διέπει την αφήγηση της ιστορίας, ωστόσο δεν την ορίζει και ούτε την επηρεάζει. Ίσως να ορίζει το χρόνο της ιστορίας, αλλά, όπως είπα, ο κομήτης ουσιαστικά εντείνει τα συναισθήματα που μπορεί αν δημιουργήσει σε έναν εικοσάχρονο μια πιεστική εβδομάδα ή απλά μια περίεργη φάση. Το εξωπραγματικό στοιχείο δεν αποτυπώνεται στις συνέπειες που προκαλεί στη ζωή, αφού αυτές κυριολεκτικά πατάνε με τα δυο πόδια καλά στην πραγματικότητα και δεν έχουν να κάνουν με αλλόκοτα συμβάντα και εξωπραγματικές αντιδράσεις.. Αυτά που σκέφτεται, αυτά που κάνει, αυτά που νιώθει ο ήρωας του Βορρά, ο Αλέξανδρος, ψάχνοντας το Βορρά του, φαίνονται γνωστά, οικεία στη γενιά μας, σε σημείο που σίγουρα βλέπεις τον εαυτό σου και θυμάσαι και εσύ αντίστοιχες καταστάσεις, είτε κοινωνικές, είτε πνευματικές, είτε συναισθηματικές. 

Θυμάσαι και ξέρεις καλά πώς αδειάζει το κουτάκι μπύρας, πότε στρίβεις και ανάβεις ένα τσιγάρο, ξέροντας να υπολογίζεις το σημείο της ομιλίας σου, που σηκώνει τσιγάρο, βλέπεις ξανά εκείνο το κάμπινγκ με φίλους που κλασικά κάποιοι στήνουν και κάποιοι ξύνονται, την απομονωμένη σιωπή και τη σιωπηλή απομόνωση που αναζητάς, ακόμη κι αν βρίσκεσαι με κόσμο, θυμάσαι το ‘’για ποιο λόγο;’’, ‘’στο άκυρο’’ ταξίδι, τα random πάρτι και την ερωτική ιστορία με μια ψιλοπειραγμένη, που σου έμαθε τα περισσότερα και σε διαμόρφωσε αρκετά. Σε βλέπεις να πηγαίνεις στο πατρικό σου και να αναθεωρείς τη σχέση σου με τη σχολή, που τελικά δεν μοιάζει και τόσο με αυτό που φανταζόσουν και τελικά περιμένεις διαρκώς να βρεις το ένα και το άλλο για να νιώσεις ότι είσαι καλά και ποτέ δεν σταματάνε αυτά στα οποία πρέπει να βάλεις ‘’τικ’’ και να πεις εδώ είμαστε, τώρα είμαι καλά. Κι όλα αυτά υπό τη διαρκή απειλή, τη δαμόκλειο σπάθη, της επικείμενης πτώσης ενός κομήτη, που μπορεί να είναι και hoax. Μπορεί και όχι, προχωράμε.