Σε τι ψυχές θα κατοικήσουμε από δω και πέρα ;
Δυο λόγια για το σκληρό 2020 και μια ευχή για το μέλλον.
Λέξεις: Tέλλος Φίλης
Συνήθως κάθε τέλος του χρόνου που φεύγει, ο καθένας μας κάνει τους απολογισμούς του, κρατάει τα καλά, προσπαθεί να απομακρύνει και να ξεχάσει τα άσχημα, με κάποιο τρόπο προσπαθεί να ονειρευτεί και να ευχηθεί ένα καλύτερο αύριο. Εγώ δεν έχω ευχές για τη νέα χρονιά. Αυτό το σκληρό 2020, μας έφερε μπροστά από πολλές κλειστές ντουλάπες μας κι έδειξε όλα τα σκουπίδια που χρόνια κρύβαμε κάτω από το χαλί.
Άνθρωποι άλλαξαν, αγρίεψαν ή ακόμη χειρότερα σιώπησαν. Γεμίσαμε επιθετικούς προσδιορισμούς και πέρα και πάνω από την πανδημία και την καραντίνα που μας έλαχαν, είτε το μολογήσαμε, είτε το κρατήσαμε μυστικό ακόμη κι από τον ίδιο μας τον εαυτό, νιώσαμε όλοι τις συνθήκες ασφυξίας που δημιουργήσαμε προσπαθώντας να μοιάζουμε «κανονικοί».
Ξεχάσαμε κι αγνοήσαμε, αν δεν χλευάσαμε ή λοιδωρήσαμε μια ολόκληρη γενιά, αυτή την αόρατη από την ζωή γενιά των 20άρηδων, που υπάρχει, με έναν κώδικα αξιών πολύ διαφορετικών πρωτόγνωρων και ίσως απειλητικών για κάποιους από μας, μα υπαρκτή κι ανομολόγητη στο περιθώριο της δικής μας κανονικότητας. Μια γενιά που θέλουμε να αγνοούμε, σε μια χώρα που ακόμη θεωρούμε «Νέο Δημιουργό» έναν 40άρη.
Η μόνη ευχή, τώρα που απομείναμε ολόγυμνοι από επιχειρήματα, ιδεολογίες, λάβαρα και κυρίως όνειρα -που είναι η μόνη ικανή κι αναγκαία συνθήκη για δημιουργία μέλλοντος- είναι να σκύψουμε και να ακούσουμε αυτή τη χαμηλόφωνη γενιά των 20άρηδων.
Να την ακούσουμε και να την κατανοήσουμε, όχι για να την βοηθήσουμε- αρκετά την δηλητηριάσαμε με τα δικά μας πισωγυρίσματα, αλλά αντίθετα να την ακολουθήσουμε, να της συμπαρασταθούμε, να την αναδείξουμε, να την αποδεχθούμε.
Αντί ευχών λοιπόν σας στέλνω ένα βίντεο που φτιάχτηκε με πολλή αγάπη έμπνευση και αληθινό μεράκι , από τον υπέροχο φίλο και σκηνοθέτη Στέργιο Φουρκιώτη, με αφορμή ένα νέο αγόρι από τη Θεσσαλονίκη που έχει διαλέξει το όνομα ‘Αδυσος. Λέξη ελληνική από τον μεσαίωνα, που λίγοι ίσως γνωρίζουν, όπως λίγοι σκέφτηκαν πως αντί για ευχές εδώ που φτάσαμε, είναι προτιμότερο να ανοίξουμε αυτιά και μάτια και ψυχές και να αφουγκραστούμε, αυτό που έρχεται. Μέσα από την αποτύπωση του απολύτως προσωπικού του, ο νεαρός ‘Αδυσος δημιουργεί με τις λέξεις του κάτι πολύ πιο συμπαντικό, γίνεται μια κραυγή που οφείλει να μας αφορά όλες και όλους. Σας εύχομαι λοιπόν με τη φωνή και τους στίχους ενός 20χρονου παιδιού από την αόρατη γενιά της Θεσσαλονίκης της καραντίνας, να καταφέρουμε να τολμήσουμε να βρούμε τον αληθινό μας «χώρο» για ένα μέλλον για μας και τα παιδιά μας που να μας αξίζει πραγματικά.
Να ‘χει η ψυχή μας έναν χώρο να κατοικήσει.
