Σήμερα γιορτάζει το βιβλίο – Οι συντάκτες της Parallaxi προτείνουν
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα βιβλίου σας προτείνουμε, 10 άνθρωποι 10 εντελώς διαφορετικά βιβλία.
Η 23η Απριλίου είναι η παγκόσμια ημέρα βιβλίου. Ισως γραφτούν πολλά σήμερα αν και αμφιβάλλουμε αφού το βιβλίο είναι προσωπική υπόθεση και τις τελευταίες δεκαετίες κι ένα εντελώς αντιεμπορικό προϊόν.
Θυμάστε εκείνο το «τρελό βιντεάκι» του Τζίμη Πανούση που παρουσίαζε το βιβλίο ως καινούριο γκάτζετ σε μια δήθεν εκπομπή τηλεμάρκετιγνκ; Σας το παραθέτουμε για να σκάσει κάπως το χειλάκι μας και μετά οι συντάκτες της Parallaxi σημειώνουν από ένα τέτοιο «ματζεφλάρι» που μπορεί και να σας συστήσει έναν νέο κόσμο ή να σας αφήσει τελείως αδιάφορους.
«Αμρι α μούγκου», του Μ. Καραγάτση αφού όλοι είμαστε «στο χέρι των Θεών»
Για τον Μ. Καραγάτση θα μπορούσα να μιλάω ώρες. Και να προτείνω για ξεχωριστούς λόγους σε διαφορετικούς ανθρώπους δεκάδες βιβλία του, διηγήματα, μυθιστορήματα, φανταστικές βιογραφίες, ανάλογα με το γούστο του κάθε αναγνώστη.
Επέλεξα το «Άμρι α μούγκου» γιατί είναι μικρό, καταιγιστικό στην εξέλιξη, έχει μυστήριο, έρωτα, πάθη, έλξη στο άγνωστο, εξωτικά μέρη και περιγράφει το μεταίχμιο δύο αιώνων, του 19ου και του 20ου, που με γοητεύει και που θα ήθελα τότε να ζω.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το βιβλίο αυτό δεν θεωρείται ισάξιο της «Μεγάλης χίμαιρας», του «Κίτρινου φακέλου», του «Γιούγκερμαν». Προσωπικά, και πολύ υποκειμενικά, το θεωρώ κορυφαίο. Με εντυπωσιάζει και η ιστορία του πως το εμπνεύστηκε ο Μ. Καραγάτσης. Ως απεσταλμένος της εφημερίδας που εργάζονταν, βρέθηκε στην Αφρική για ένα μικρό διάστημα. Κι όμως, ο μάστορας Μ. Καραγάτσης καταφέρνει να μπει στην ψυχή τόσο των «ξένων», τυχοδιωκτών Ελληνων πρωταγωνιστών του, όσο και των ακατέργαστων Αφρικανών ιθαγενών λες και τους γνωρίζει από μικρό παιδί. Enjoy…
*Άκης Σακισλόγλου
Πείτε κανένα καλό βιβλίο να φωτογραφίσω δίπλα σε ένα φρέντο με φόντο τη θάλασσα
Παλιότερα ήμουν λάτρης των βιβλίων. Δανειζόμουν τρία και τέσσερα από τη δημοτική βιβλιοθήκη και μέσα σε λίγες ημέρες τα είχα κάνει φύλλο και φτερό. Αυτή η φάση που δεν το αφήνεις με τίποτα από τα χέρια σου, κάνεις εικόνες τα όσα διαβάζεις, πλάθεις στο μυαλό σου τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών και απογοητεύεσαι φυσικά στη συνέχεια εάν τυχόν το βιβλίο μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Άλλη μεγάλη κουβέντα βέβαια, ίσως να ανοίξει κάποια άλλη φορά.
Όσο περνάνε τα χρόνια δυστυχώς το έχω εγκαταλείψει το άθλημα. Γεμάτα τα ράφια με βιβλία τα οποία αγοράστηκαν ή μου έκαναν δώρο και περιμένουν υπομονετικά πότε θα τα πιάσω στα χέρια μου, αλλά δυστυχώς η σχέση μου με αυτά βρίσκεται μάλλον σε περίοδο καραντίνας, αφού διατηρούμε μία απόσταση ασφαλείας. Δε συμφωνώ επίσης με την άποψη «βιβλίο που θα σου αλλάξει τη ζωή». Γιατί πολλές φορές κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της ανάγνωσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται τα πράγματα που πρέπει να κρατήσω και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αλλάξει η καθημερινότητα μου, αλλά και η συμπεριφορά μου προς τους άλλους, όμως μετά από λίγο διάστημα το ξεχνάω.
Μπορεί να φανώ τετριμμένος και ίσως όχι πολύ ψαγμένος και να θεωρήσετε ότι το αναγνωστικό μου ενδιαφέρον περιορίζεται σε τέτοιου είδους βιβλία, αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για τα αγαπημένα μας θα επιλέξω το Ζαχίρ του Πάουλο Κοέλο. Μία ιστορία συνυφασμένη με την αγάπη και το πάθος, αλλά πάνω από όλα με την αναζήτηση του εσωτερικού κόσμου. Μία διαρκής προσπάθεια για εύρεση απαντήσεων στο γιατί ένας άνθρωπος που πιστεύεις ότι θα είναι για πάντα δίπλα σου, σε εγκαταλείπει. «Ευκολοχώνευτος» θα έλεγα ο Κοέλο, επομένως εάν είστε στην ίδια φάση μαζί μου, που δεν ψάχνετε κάποια «τρελά» νοήματα από τα βιβλία, αλλά απλώς για να περάσετε το χρόνο σας ευχάριστα, αλλά και κάτι να σας μείνει στο τέλος, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Όρθιος σε δημόσια θέα της Χρύσας Παπαδοπούλου – Εκδόσεις Πόλις
Τον τελευταίο χρόνο, η αλήθεια είναι πως εντρύφησα στην Δίκη της Χρυσής Αυγής, αφιερώθηκα πολύ, όχι μόνο στα βιβλία και στα ντοκιμαντέρ. Θα μπορούσα να σου προτείνω πολλά λογοτεχνικά καθώς τα αγαπώ, αλλά είπα να σε πάω αλλού. Να σε μεταφέρω λοιπόν σε μία παγωμένη αίθουσα δικαστηρίου, σε μία υπόθεση που σόκαρε, πάγωσε και εν τέλει δικαίωσε όλη την Ελλάδα. Το ”Όρθιος σε Δημόσια Θέα” της Χρύσας Παπαδοπούλου, είναι όλα εκείνα που θα έπρεπε να γνωρίζεις για την πλέον εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή.
Είναι οι διάλογοι, οι περιγραφές των ντοκουμέντων, η πυγμή της Μάγδας, ο φόβος και η δύναμη των μαρτύρων, είναι ο Παύλος, ο Λουκμάν, είναι τα θύματα. Είναι όλα τα συναισθήματα ενός ασταμάτητου αγώνα. Είναι ένα χρονικό μιας δίκης που η χώρα δεν θα ξεχάσει, είναι η αιτία που θα σε κάνει να σιχαθείς την εξέλιξη, είναι ο λόγος που θα ξανακατηγορήσεις και εν τέλει δεν θα συγχωρήσεις ποτέ όλα τα μέλη που εμπλέκονται όχι στην υπόθεση του Παύλου μονάχα, σε όλα τα εγκλήματα που διέπραξε εξ αρχής η Χρυσή Αυγή, τα οποία και θα τα συναντήσεις μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Για εμένα είναι το βιβλίο που μου άνοιξε τα μάτια, που μου επιβεβαίωσε πόσο σκληρός είναι ο άνθρωπος που παίζει με τα άκρα και βρίσκει αφορμή να αιτιολογεί τις εφιαλτικές πράξεις του. Το βιβλίο αυτό μου έμαθε τι σημαίνει ο χειρισμός και τι ο ασταμάτητος πόλεμος της διεκδίκησης του δικαίου.
*Μυρτώ Τούλα
Με τις μέλισσες ή με τους λύκους του Θανάση Καμπαγιάννη – Εκδόσεις Αντίποδες – σελίδες 232
Θα μπορούσε στη θέση αυτή να βρίσκεται το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι ή η Λολίτα του Ναμπόκοφ ή η Κοινωνία του Θεάματος του Ντεμπόρ ή οι Λέξεις του Σαρτρ, όμως επιλέγω τις Μέλισσες του Θανάση Καμπαγιάννη, την αγόρευση αυτού του φωτεινού δικηγόρου στη Δίκη της Χρυσής Αυγής ως συνηγόρου των Αιγυπτίων αλιεργατών.
Η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε το 2015 και ολοκληρώθηκε με την καταδίκη της ως ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης το 2020, με την ανατριχιαστική, αισιόδοξη και για πάντα χαραγμένη στη μνήμη λαοθάλασσα έξω από το Εφετείο Αθηνών. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν συνιστά μόνο μια απλή αγόρευση, αλλά ένα χρονικό πολιτικών γεγονότων και εγκλημάτων ενός κόμματος της ελληνικής Βουλής. Είναι το ξεσκέπασμα της ναζιστικής ιδεολογίας της Χρυσής Αυγής και της αιτιώδους σχέσης αυτής με την ωμή βία, ώστε και ο λιγότερο υποψιασμένος να καταλάβει.
Οι μέλισσες ειδικά για κάποιους της Νομικής αποτέλεσαν ένα γλυκό χάδι στην ορισμένες φορές απογοήτευση που μας κερνούσε η δικαιοσύνη και η απονομή της. Η επιστήμη μας έγινε το σωστό όπλο ώστε να καταδειχθεί μια επικίνδυνη βαρβαρότητα χωρίς καμία αμφισβήτηση από αυτές που είναι συνυφασμένες με την έκφραση μιας πολιτικής άποψης. Την τελευταία δεν τη δέχονται όλοι, ενώ την επιστήμη, το νομικό επιχείρημα, την δικαστική απόφαση την αμφισβητούν λίγοι και όσοι τη δέχονται μπορούν να την κατανοήσουν σε βάθος. Ο Θανάσης Καμπαγιάννης απέδειξε πως η επιστήμη, ο λόγος, η ιδέα μπορούν ακόμη να νικούν τη βία.
*Χρήστος Ωραιόπουλος
Ε.Π. της Ζωρζ Σαρή, ένα βιβλίο που μου δίδαξε τη φιλία – Εκδόσεις: Πατάκη
Bob Dylan – Χρονικά Μέρος
Για την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου μπορούν να γραφτούν ατελείωτα κείμενα με ιστορίες, προτάσεις και τιμητικές αναφορές. Ένα βιβλίο το οποίο γνώρισα πρόσφατα είναι η Αυτοβιογραφία του Μπομπ Ντίλαν.
Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που συγκινεί ή ανατριχιάζει. Διαθέτει, όμως, παρά πολλές αρετές ανακάλυψης και εξιχνίασης του δρόμου τον οποίο ο Ντίλαν ακολούθησε μέχρι να χαρακτηριστεί φαινόμενο. Από την έλευση στη Νέα Υόρκη, τις πρώτες γνωριμίες, τις διαδρομές στη μητροπολιτική νύχτα, τους πρώτους φίλους και τις πρώτες ηχογραφήσεις μέχρι το ταξίδι σε όλη την Αμερική και το Rolling Thunder που γυρνάει από πόλη σε πόλη για να τραγουδήσει την ποίηση του Τροβαδούρου Ντίλαν. Η αυτο-διάγνωση του Μπομπ Ντίλαν φέρνει στην επιφάνεια την αδιόρατη επιρροή που δέχθηκε από τους ανθρώπους, τα βιβλία και την μουσική.
Η μανιώδης αναγνωστική αντοχή του, με τις νύχτες πάνω από τον Τσέχοφ, τον Κλαούζεβιτς, τον Κέρουακ και τον Όμηρο, μεταμορφώθηκε σε μανιώδη συγγραφική αντοχή, με τα εξαίσια ποιήματα του, τα οποία βέβαια έντυσε με τη μουσική του και τα μοίρασε σε όλη την ανθρωπότητα, την εποχή της έξαρσης των κινημάτων (60's). Η αγάπη του για το Σκάκι και την ποίηση, τα ταξίδια στο Παρίσι και το Λονδίνο, οι απολαυστικές ώρες στα βιβλιοπωλεία και η φιλία του με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ συνιστούν το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης του. Πρόκειται για την πιο έγκυρη πηγή ανακάλυψης των λεπτομερειών της ζωής του σπουδαίου καλλιτέχνη, η οποία έχει μείνει πλέον στην ιστορία και αξίζει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Η κατασκευή υπηκόων- Ε.Α. Ράουτερ
Ένα χαρισμένο βιβλίο προ πολλών ετών έχει μέχρι σήμερα περίοπτη θέση στα ράφια μου και- όπως το βλέπω- δεν τίθεται θέμα αντικατάστασής του, τουλάχιστον προς το παρόν.
Ο λόγος για την «Κατασκευή υπηκόων» του Αυστριακού Ε.Α. Ράουτερ, που πολλά βράδια περισυλλογής και ανασυγκρότησης άνοιξα να ξαναδιαβάσω.
Άμεσος και δηκτικός, ο Ράουτερ είχε και έχει τον τρόπο να μου υπενθυμίζει πως κάθε άλλο παρά αυτόνομοι είμαστε σε τούτο το ταξίδι που λέγεται ζωή και πως τα πάντα δημιουργήθηκαν βάσει σκοπιμοτήτων.
Ακούγονται βαριά και ακραία ίσως αυτά, όμως ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και κριτικός λόγου καταφέρνει μέσα σε λίγες μόλις σελίδες να εξηγήσει τη λογική του.
Κι αν κάτι βυθίζει περισσότερο σε σκέψεις είναι οι αναφορές του Ράουτερ στην πληροφορία.
Για τον ίδιο η πληροφορία, ανάμεσα στους πάμπολλους μηχανισμούς ελέγχου, αποτελεί βασικότατο όπλο διαμόρφωσης πεποιθήσεων και ώθησης σε πεπραγμένα.
«Όταν οι άνθρωποι δεν υπακούουν σε φυσικές ανάγκες, στη συνήθεια ή στη βία, οι πράξεις τους εξαρτώνται από όσα ξέρουν. Ακόμα και οι συνήθειες δημιουργούνται ως ένα βαθμό από πληροφορίες. Αφού οι πράξεις ενός ανθρώπου καθορίζουν την πορεία της ζωής του, οι πληροφορίες που παίρνει αυτός ο άνθρωπος καθορίζουν πώς θα ζήσει».
Δε θα ξεχάσω ποτέ το εν λόγω απόσπασμα του βιβλίου. Ωμό και περιεκτικό αγγίζει κυρίως όλους όσοι βιοπορίζονται απ’ το αγαθό της πληροφόρησης.
Έχει δίκιο σε πολλά ο Ράουτερ. Ίσως δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας, των πράξεων, των πεποιθήσεών μας. Κι ίσως όσο απορρίπτουμε αυτήν την αλήθεια, «τόσο μεγαλύτερη να είναι η συμφωνία μας» με όσους και όσα δε θα ‘πρεπε.
Γι’ αυτό και σήμερα, οι σελίδες του θα συνεχίσουν να κατέχουν μια θέση στο ράφι μου κι αν κρίνω απ’ τους καιρούς αξίζουν μάλλον μια θέση σε κάθε ράφι.
Απόσπασμα από την περίληψη του βιβλίου
«Στο σχολείο κατασκευάζονται άνθρωποι. Η διαδικασία της κατασκευής ανθρώπων λέγεται εκπαίδευση. Η οικογένεια, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα πλακάτ είναι σχολεία με την ευρύτερη έννοια. Όλα τα κέντρα που μεταδίδουν πληροφορίες είναι σχολεία. Για την κατασκευή πραγμάτων χρησιμοποιούνται εργαλεία. Το εργαλείο με το οποίο κατασκευάζονται άνθρωποι είναι η πληροφορία. Οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους. Κανείς δεν φτιάχνει έναν νόμο που να στρέφεται εναντίον του».
* «Η κατασκευή υπηκόων- Πώς κατασκευάζεται μια γνώμη μέσα σ’ ένα κεφάλι», Ε.Α Ράουτερ, Εκδόσεις «Αιγόκερως», σελίδες 111.
*Στέλλα Παϊσανίδη
«Βαθιά στο σκοτεινό δάσος» – Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Δεν θα με χαρακτήριζα βιβλιοφάγο σε καμία περίπτωση. Όμως, αν αποφασίσω να διαβάσω κάτι, θα προτιμήσω σίγουρα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ένα τέτοιο είναι το «Βαθιά στο σκοτεινό δάσος» της Ruth Ware, το οποίο σε κερδίζει από τις πρώτες σελίδες του.
Όλοι οι ήρωες παρουσιάζονται λεπτομερώς. Η ιστορία εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς. Οι ζωντανές περιγραφές και το ατμοσφαιρικό τοπίο, σε παρασέρνουν και σε οδηγούν σε έναν άλλο κόσμο. Η Ruth Ware έδωσε στους αναγνώστες ό,τι ακριβώς χρειάζονταν, ένα δυνατό θρίλερ με καταιγιστικές εξελίξεις και ένα φινάλε για δυνατούς λύτες. Ένα βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά και σίγουρα θα πρότεινα.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Η Κλέρ και η Νόρα ήταν οι καλύτερες φίλες στην εφηβεία τους. Κάτι συνέβη, όμως, και δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Δέκα χρόνια μετά, η Κλέρ παντρεύεται. Η Φλό, πιστή φίλη της Κλέρ και πιστό αντίγραφο της, καλεί την Νόρα στο γυάλινο σπίτι για το εργένικο πάρτι. Ερωτήσεις γεμίζουν το μυαλό της Νόρα. Γιατί την κάλεσε; Γιατί τώρα; Γιατί μετά από όσα είχαν συμβεί τότε; Προσκεκλημένοι είναι, επίσης, ο Τομ, η Νίνα και η Μέλανι. Η Νόρα ξυπνάει στο νοσοκομείο μέσα στα αίματα και, επιτέλους, ξέρει γιατί δεν έπρεπε να πάει. Όμως, τώρα είναι αργά και κάποιος έχει πεθάνει. Τι έγινε στο διήμερο πάρτι; Γιατί η Νόρα δεν μπορεί να θυμηθεί; Βαθιά στο σκοτεινό δάσος, η φιλία ανάμεσα στις δύο γυναίκες γίνεται μίσος και το παιχνίδι εφιάλτης. Κάτι πολύ κακό έχει συμβεί και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει.
*Νίκος Γκάγιας
Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου. Κουβέντες για το φως μες στο σκοτάδι της κατάθλιψης του Αύγουστου Κορτώ – Εκδόσεις Πατάκη
Δεν ξέρω τι έχει η πένα του Αύγουστου Κορτώ, άλλα πάντα τον νιώθω σαν φίλο, κάθε φορά που τα μάτια μου πηδάνε από λέξη σε λέξη, νιώθω λες και τον γνωρίζω λίγο καλύτερα, αυτή η σχέση αναγνώστη συγγραφέα να γίνεται πιο προσωπική. Σαν να κάθεται απέναντί μου και να μου αφηγείται την ζωή του, τις εμπειρίες του και μαζί να γελάμε με τα τραύματα μας, να μην χάνουμε το χιούμορ μας ακόμα και σε εκείνες τις σκοτεινές ημέρες..
«Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου. κουβέντες για το φως μες στο σκοτάδι της κατάθλιψης», είναι ένα βιβλίο που δεν θα μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Μιλάει για την κατάθλιψη, την εμπειρία του κ. Κορτώ, σβήνει τα ταμπού που έχουν συνδυαστεί με αυτή την λέξη, σου δείχνει πως η κατάθλιψη είναι ένας ένας συνοδοιπόρος, ανεπιθύμητος, σαν αυτούς τους συγγενείς που δεν θέλουν να φύγουν από τα τραπέζια ακόμα και ας μην έχει μείνει τίποτα. Που στο τέλος του συνηθίζεις, μαθαίνεις να ζεις με αυτούς…
Λίγα λόγια για το βιβλίο…
«Δε γνωριζόμαστε, αλλά σε ξέρω. Έχουμε περάσει μέρες και μήνες μαζί, ο καθένας κλεισμένος στο σπίτι του. Έγραψα το βιβλίο αυτό για σένα και για μένα. Για να σου θυμίσω και να θυμηθώ την κοινή δοκιμασία μας, τον κοινό μας αγώνα. Γιατί η κατάθλιψη είναι συνηθισμένη και μοναδική, ύπουλη και διάφανη, τρωτή όπως κι εμείς οι ίδιοι. Ήταν ένας τρόπος να σου πω: Θα περάσει. Να σε διαβεβαιώσω – και συγχρόνως να καθησυχάσω τον εαυτό μου: η αρρώστια μας θεραπεύεται.
Η χειρότερή μας μέρα είναι ακριβώς αυτό, και τίποτα περισσότερο: μια μέρα που παρέρχεται και μας φέρνει πιο κοντά στην ίαση. Ό,τι κι αν μας ψιθυρίζει η κατάθλιψη, πάντα υπάρχει ελπίδα. Είμαστε φτιαγμένοι για καλύτερες μέρες.»
Συγγραφέας: Κορτώ Αύγουστος
*Εύα Καβάζη
Πώς Λειτουργεί Ο Κόσμος – Naom Chomsky – 6η Έκδοση
Το βιβλίο που άλλαξε τη ζωή και τον τρόπο σκέψη μου είναι το “Πως λειτουργεί ο κόσμος” του σπουδαίου Αμερικανού σύγχρονου φιλοσόφου Νόαμ Τσόμσκι. Έκτοτε τα πάντα είναι διαφορετικά στον τρόπο αντίληψης και αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων. Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο Δημήτρη Χυτίρογλου που μου το δώρισε κι ουσιαστικά άνοιξε έναν νέο κόσμο-δυστυχώς τον πραγματικό κόσμο μπροστά στα μάτια μου. Μη χάσετε την ευκαιρία να το διαβάσετε και να ξεκινήσετε κι εσείς την περιπλάνησή σας.
*Μίλτος Τόσκας
