Σκόπελος: Ένας καταπράσινος παράδεισος στην καρδιά των Σποράδων!

Εικόνες- Λέξεις: Στέλλα Παϊσανίδη

«Έπινε καφέ με θέα τα καράβια και σκέφτηκε πως, τον τελευταίο καιρό, ο Θερμαϊκός του θύμιζε λίμνη. Αμέσως μετά, μια περίεργη και ελαφρώς ασύνδετη ροή από σκέψεις τον έκανε να το πάρει απόφαση. Τέλος, σκέφτηκε. Τέλος οι καφέδες με θέα τα καράβια […]. Τέλος. Δεν αντέχεται άλλο. Αυτή η θολούρα, δεν αντέχεται». (Από το βιβλίο «άγρια παιδιά» του Παναγιώτη Ιωσηφέλη).

Χρειάστηκε να «ρουφήξω» μόλις τέσσερις γραμμές από το βιβλίο του Παναγιώτη Ιωσηφέλη για να πάρω απόφαση πως αυτό το διαφορετικό καλοκαίρι αν και πρέπει, δεν θα μείνω πια να αντικρίζω την ίδια θολή θάλασσα. Μερικά χαρτονομίσματα ανά χείρας και με την απόλυτη παρέα να έχει τις ίδιες τάσεις φυγής, βρεθήκαμε λίγες ημέρες αργότερα σε μια καταπράσινη όαση των Σποράδων, τη Σκόπελο.

Φτάνοντας από το Βόλο στο λιμάνι και τη Χώρα του νησιού, ο βασικός μας στόχος φαίνεται να έχει επιτευχθεί στο απόλυτο. Τίποτε δεν θυμίζει πια την καταχνιά και τη μουντίλα της πόλης. Ακόμη καλύτερα δε, το τοπίο απέχει πολύ από την κλασική ομορφιά των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων ή του Ιονίου. Λευκά οικήματα παρατίθενται ασφυκτικά το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά, «εδώ» οι φυλλωσιές ξεπηδούν κραυγαλέα και άναρχα από κάθε γωνιά. Και είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη να υπάρχει περίσσεια οξυγόνου, που και τα μπαλκόνια σου φανερώνουν από μακριά ένα σωρό χρωματιστές γλαστρούλες. Ίσως είναι αλήθεια, σκέπτομαι, πως η Σκόπελος είναι το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου.

Προχωρούμε. Πριν ακόμα ξεκολλήσουν τσάντες και τα συναφή από την πλάτη, επιβάλλεται μια βόλτα στα σοκάκια. Λάθος τεράστιο, μιας και χρειάζεται αμέτρητα μικρά σκαλάκια να ανεβούμε για να θαυμάσουμε την ομορφιά του μπλε, του λευκού και του πρασίνου που αναβλύζει γύρω μας. Πώς αλήθεια οι ντόπιοι επιστρέφουν σπίτι τους μετά τη δουλειά ή κάποια έξοδο, αναρωτιέται η τεμπέλικη φύση μου. Λίγο παραπέρα μια αξιοπρόσεχτη ταμπέλα- προειδοποίηση για τα απορρίμματα αφήνει αναπάντητο το πρώτο ερώτημα, ωστόσο, οδηγεί στην εξής σημαντική διαπίστωση: Οι Σκοπελίτες και οι Σκοπελίτισσες σέβονται το δημόσιο χώρο και αναμένουν από τους ταξιδιώτες τους αντίστοιχη και απόλυτη συμμόρφωση. Τίμιο. Έχουν ήδη κερδίσει κάπως έτσι το σεβασμό και την εκτίμησή μου.

Με λίγη υπομονή και προσπάθεια, η επιστροφή στη μαρίνα μοιάζει με όαση. Γλυκιά παρηγοριά στην κατηφόρα οι μυρωδιές απ’ το αχνιστό σπιτικό φαγητό που απελευθερώνονται από ανοικτά παράθυρα και η μετωπική σύγκρουση με γάτες που αναμένουν καρτερικά έστω μια μπουκίτσα από τις κατσαρόλες στο κατώφλι των σπιτιών. Παρένθεση πως αυτά εδώ τα γατιά δεν αποκλείεται να σε σκανάρουν επίμονα χωρίς κανένα δισταγμό σαν τη χειρότερη γειτόνισσα που είχες ποτέ να σε κατασκοπεύει. Πικρή αλήθεια που πρέπει, βέβαια, να ειπωθεί πως τούτες οι ψυχές έχουν κιόλας πιάσει το νόημα της ζωής πολύ πριν από σένα.

Παράλληλα με τη μαρίνα, μια σειρά από τουριστικά καταστήματα αναμένουν να θαυμάσουμε και τελικά να αποκτήσουμε κάθε λογής εκλεπτυσμένο κόσμημα, αντικείμενο ή σουβενίρ που μας κινεί το ενδιαφέρον. Μικρή ωδή στα κεραμικά που οι ντόπιοι κατασκευάζουν και προσφέρουν προς αγορά χωρίς την απαίτηση μιας ολόκληρης περιουσίας.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και αρκετό χώρο στη μνήμη μου έχουν καταφέρει να κερδίσουν τα καθάρια νερά του νησιού. Η Μηλιά για τα κρυστάλλινα νερά της, το γκράντε ρεστοράν και την καντίνα για τους χύμα τύπους, ο Πάνορμος για την απλότητά του, τις βαρκούλες και τους καλοσυνάτους του ψαράδες, το Καστάνι για το άκρως καλοκαιρινό beach bar και το πράσινο που «γλύφει» σχεδόν τα γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας, ο Στάφυλος για την μεγαλοπρέπειά του και το Βελανιό για την ασύγκριτη ομορφιά του. Πόντος ξεκάθαρος στο Χόβολο για την άγρια ομορφιά του, που προσεγγίζεις μόνο πλατσουρίζοντας και που θα εκτιμούσε μόνο ένας σωστός πεζοπόρος.

Καθώς ο ήλιος δύει, τα ζευγαράκια και οι οικογένειες ξεπηδούν σαν μανιταράκια εμπρός μας στη Σκόπελο. Είναι σχεδόν απίστευτο πως όλοι τριγύρω απολαμβάνουν το καθηλωτικό ηλιοβασίλεμα σε έναν περίπατο ή κάποιο παγκάκι με το ταίρι τους. Σκόρπιες κουβέντες με μαγαζάτορες επιβεβαιώνουν την αρχική μου παρατήρηση: Το νησί τραβά σαν μαγνήτης ερωτευμένους νέους και νέες. Και αφού ανέλυσα διεξοδικά στο μυαλό μου το κομμάτι του έρωτα στο νησί, ώρα για τις γνωστές γαστρονομικές περιπλανήσεις.

Είτε πρωί με έναν ελληνικό καφέ με πολλές φουσκάλες, είτε βράδυ με τη γεμάτη γεύση μιας ελληνικής μπύρας, αν κάτι αξίζει να δοκιμάσεις στο νησί είναι η αυθεντική στριφτή τυρόπιτα. Δεν πρόκειται, φυσικά, για την απλή πίτα που γεύτηκες ποτέ από κάποιο κοινό φούρνο, αλλά για κάτι το εντελώς ξεχωριστό, που σίγουρα θα θυμάσαι και θα αποζητάς για καιρό. Η καλύτερη επιλογή όλων, η περιζήτητη τυρόπιτα του «Μιχάλη», που αν είσαι τυχερός θα καταφέρεις να απολαύσεις τα πρωινά στο πιο όμορφο στενάκι του νησιού. Εξίσου δυνατές οι επιλογές παραδοσιακών προϊόντων όπως το λικεράκι από αρμπαρόριζα, συνοδευμένο με αμυγδαλόψιχα με ροδόνερο, το μέλι με ξηρούς καρπούς, οι χειροποίητοι λουκουμάδες με μέλι Σκοπέλου, τα δαμάσκηνα, το γλυκό του κουταλιού δαμάσκηνο, η μαρμελάδα δαμάσκηνο, καθώς και το γλυκό του κουταλιού από ελιά. Και αν αγαπάς τα μαγειρευτά, μην παραλείψεις να επιλέξεις από το μενού το ντόπιο κατσικάκι. Σημείωση πως στο νησί οι τιμές είναι κομματάκι ανεβασμένες, ωστόσο, η ασύγκριτη ποιότητα δικαιώνει τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων και αποστομώνει και τον πιο επικριτικό πελάτη.

Αν κάτι δεν αναφέρθηκε στις παραπάνω «γραμμές» είναι πως στη Σκόπελο γυρίστηκε το 2008 το επιτυχημένο κινηματογραφικό μιούζικαλ του Hollywood και των Universal Studios, “Mamma Mia”, με πρωταγωνιστές τους Μέριλ Στριπ, Πιρς Μπρόσναν, Αμάντα Σάιφρεντ και άλλους. H συγκεκριμένη παράλειψη είναι από μέρους μου σκόπιμη, καθώς αρκετά μέρη του νησιού έχουν διαφημιστεί ιδιαιτέρως βασιζόμενα στην εν λόγω ταινία. Μια περιήγηση σε αυτό, όμως, αποδεικνύει πως καμία χολιγουντιανή παραγωγή δεν είναι απαραίτητη για την προώθηση του μαγικού αυτού τόπου. Μερικά μόλις αξιοθέατα απαράμιλλου φυσικού κάλλους, αλλά και οι γεμάτες γεύσεις αρκούν για να κάνουν κάθε επισκέπτη ξεχωριστά να θέλει να παγώσει για πάντα το χρόνο στη Σκόπελο και να μην επιστρέψει ποτέ ξανά πίσω στην πόλη. Παραδέχομαι- για πολλοστή φορά- πως είμαι ένας από αυτούς…