Σπύρο Μπιμπίλα, γιατί οι ηθοποιοί μίλησαν τώρα;
Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών μιλά στην Parallaxi για το κύμα καταγγελιών που τείνει να αλλάξει ριζικά τις επαγγελματικές σχέσεις στον καλλιτεχνικό χώρο.
Ως συνδικαλιστής ηθοποιός βρέθηκε στο «τιμόνι» του σωματείου του τη στιγμή που οι καλλιτέχνες επέστρεφαν μαζικά σε αυτό. Ως πρόεδρος έγινε δέκτης σωρείας καταγγελιών για πρόσωπα και καταστάσεις που συνέβαιναν επί χρόνια στο χώρο.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας περιγράφει στην Parallaxi τι έζησε αυτές τις εβδομάδες που κορυφώνεται το θεατρικό #metoo.
Τον εντοπίσαμε στο σπίτι του στην Αθήνα. Λίγο μετά τις 18.00, αφού πλέον εκείνη την ώρα επιβάλλεται σιωπητήριο. Παράξενη εποχή. Στα όρια της. Τα θέατρα είναι πια κλειστά σχεδόν έναν χρόνο. Τι να νιώθουν άραγε οι καλλιτέχνες που ζούνε, αναπνέουν από την Τέχνη τους; Είναι ζωντανοί;
«Ο Κορονοϊός επέφερε τόσα κακά, ωστόσο κι ένα καλό: μας έβαλε να σκεφτούμε, να ψάξουμε βαθιά μέσα μας», παραδέχεται ο Σπύρος Μπιμπίλας. «Πολλοί συνάδελφοι βρήκαν μέσα τους πράγματα που τους ταλάνιζαν για χρόνια αλλά που οι ρυθμοί δουλειάς τους ανάγκαζαν να τα κρατούν θαμμένα», συμπληρώνει.
Τον ρωτάμε για την ανασφάλεια στο χώρο. Την ανάγκη για δουλειά. Είναι αυτό που έκανε τους ηθοποιούς να σιωπούν; «Εκανε μεγάλη ζημιά στο χώρο μας η εποχή των μνημονίων», σημειώνει. «Ζήσαμε πάνω από 12 χρόνια πλήρους ανασφάλειας. Οι ηθοποιοί έπαιρναν 200 ευρώ αμοιβή με όρους και συνθήκες εξευτελιστικές. Αναγκαστήκαμε όλοι να κάνουμε υποχωρήσεις και να δεχτούμε πολλά», παραδέχεται.
Είναι άραγε τόσες πολλές όσες γράφουν οι καταγγελίες στο σωματείο; Για τον πρόεδρο του ΣΕΗ απαιτείται εχεμύθεια. «Δεν μπορούμε και δεν πρέπει την κάθε καταγγελία να την ανακοινώνουμε, ούτε είμαστε υπέρ του ανελέητου κουτσομπολιού και των τηλεδικών» εξηγεί ο Σπύρος Μπιμπίλας, ωστόσο ο ίδιος υπογραμμίζει ότι: «Πρέπει ο κόσμος να μάθει τι συνέβαινε και τι συμβαίνει. Να φανερωθεί η αλήθεια, απλά με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό. Είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να κρύψουμε τίποτα. Οταν το σπυρί σπάσει πρέπει να καθαρίσει εντελώς. Ούτε να συγκαλύψουμε, ούτε να εμποδίσουμε, αντίθετα να παροτρύνουμε ανθρώπους να μιλήσουν».
Δεν έκρυψε τις σκέψεις και τις απόψεις του στην Parallaxi ο Σπύρος Μπιμπίλας. Αλλωστε, μιλάει συχνά αυτές τις μέρες στα ΜΜΕ ως πρόεδρος ενός σωματείου το οποίο, όπως όλα δείχνουν, αναδιαρθρώνεται με την ελπίδα το καλλιτεχνικό αύριο μετά την πανδημία να είναι καλύτερο.
Σταχυολογούμε μεταξύ όσων μάς είπε τα εξής:
Για τη διαδικασία ελέγχου των καταγγελιών: «Δεν είναι διαδικασία μιας δυο ημερών αλλά απαιτεί βάθος χρόνου. Δεν είμαι υπέρ της πρεμούρας να βγούνε πράγματα έτσι άκριτα προς τα έξω. Εμάς μας ενδιαφέρει να ερευνήσουμε όλες τις καταγγελίες με σοβαρότητα ώστε να βρούμε την αλήθεια. Οσα παραπτώματα δεν έχουν παραγραφεί θα φτάσουν στη δικαιοσύνη, για τα υπόλοιπα θα επιβληθούν ποινές από το σωματείο».
Για την εμπειρία του αυτές τις μέρες ως δέκτη καταγγελιών: «Είδα ανθρώπους να κλαίνε γοερά. Κάποιοι ήδη έφυγαν από το επάγγελμα. Εχουν αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας κάποιων συναδέλφων τους που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την εξουσία και τη δύναμη της θέσης τους.
Για το αν είχε φίλους ανάμεσα στους καταγγελλόμενους: «Ναι. Δεν βλέπετε πως αυτοί που καταγγέλλονται είναι πάνω κάτω στην ηλικία μου; Ηταν φίλοι μου. Τώρα πια δεν είναι. Ποτέ δεν ξέρεις τις ακριβώς συμβαίνει σε ένα κλειδωμένο σπίτι, σε ένα κλειδωμένο καμαρίνι. Νιώθω θυμό αλλά και μεγάλη απογοήτευση. Για να ηρεμήσω, θα περάσει πολύς καιρός».
Για τις κυρώσεις σε όσους αποδειχθεί η ενοχή τους: «Οι μόνες ποινές που μπορεί να επιβάλλει το ΣΕΗ είναι η σύσταση και η διαγραφή. Δεν μπορεί, ωστόσο, να εμποδίσει κάποιον να εργαστεί αφού εδώ και χρόνια δεν υπάρχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Και πάλι όμως, επειδή τα παραπτώματα είναι βαριά, το πλήγμα σε όσους αποδειχθεί πως ευθύνονται, θα είναι μεγάλο. Δύσκολα κάποιος παραγωγός θα έπαιρνε στον θίασό του έναν ηθοποιό που εμπλέκεται σε σοβαρά σκάνδαλα».
Για το αύριο στο επάγγελμα του ηθοποιού: «Αυτή τη στιγμή το θέατρο είναι κλειστό σχεδόν έναν χρόνο. Είμαστε, ίσως, ο σοβαρότερα πληττόμενος χώρος. Εχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ζούμε με 534 ευρώ κι εκείνα τους τελευταίους μόνο μήνες. Οταν περάσει η πανδημία ευελπιστούμε να υπογράψουμε συλλογικές συμβάσεις και εκεί μέσα να διατυπώσουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις και από τις δύο πλευρές ώστε να είναι όλα ξεκαθαρισμένα».
Κλείνοντας την κουβέντα χρησιμοποιούμε ξανά τον όρο «καταγγέλλουσες». Ο Σπύρος Μπιμπίλας μας διορθώνει: «Δεν είναι μόνον γυναίκες. Οι άνδρες ίσως καταγγέλλουν και χειρότερα. Ολοι οι άνθρωποι έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις και φυσικά όχι μόνο στο δικό μας χώρο. Παντού.»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
