Στα λιμάνια των νησιών
Eκεί όπου αποδεικνύουμε ξανά πως είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι περισσότερες συζητήσεις σχετικά με τις τουριστικές υποδομές στη χώρα μας αφορούν κυρίως τα αεροδρόμια. «Τα ξεπουλήσαμε τζάμπα στους ξένους» λέει ο ένας, «η Fraport θα τα σουλουπώσει» λέει ο άλλος.
Όντως η αεροπλοΐα αποτελεί βασικό πυλώνα στην τουριστική μας βιομηχανία, αλλά ταυτόχρονα είμαστε και μια χώρα κυριολεκτικά μέσα στο νερό! Διαθέτουμε χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμών, εκατοντάδες νησιά τα περισσότερα τουριστικοί πόλοι έλξης και φυσικά άπειρα λιμάνια ή λιμανάκια και μαρίνες κάθε είδους και μεγέθους.
Τουριστικά «πουλάμε» ήλιο ( που είναι τζάμπα) και θάλασσα ( και αυτή τζάμπα). Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι σύγχρονες υποδομές (εδώ τελειώνει το τζάμπα και αρχίζουν τα προβλήματα…)
Φυσικά για άλλη μια φορά αποδεικνύουμε πως είμαστε ανίκανοι και κατώτεροι των περιστάσεων. Ο λόγος για τα λιμάνια μας. Επισκεφτήκαμε το περασμένο καλοκαίρι την Πάρο και τη Νάξο χρησιμοποιώντας τα πλοία της γραμμής και κάναμε κάποιες διαπιστώσεις.
Τα μοναδικά ευχάριστα νέα είναι πως τα περισσότερα πλοία που πλέουν στο Αιγαίο πέλαγος για τη μεταφορά κόσμου, είναι σχετικά καινούργια, άνετα και αξιόπιστα στους χρόνους και την ασφάλεια. Τις τιμές τους δεν τις λες φτηνές αλλά τέλος πάντων ελεύθερη αγορά έχουμε.
Τώρα θα εμφανιστεί η Ρένα Βλαχοπούλου…
Στη διαδικασία επιβίβασης ή αποβίβασης από τα πλοία και τους χώρους αναμονής η εικόνα είναι επιεικώς απαράδεκτη. Θαρρείς και ζεις στην παλιομοδίτικη Ελλάδα του 60 και 70. Είναι τόσο τραγική η αισθητική, που έχεις την αίσθηση πως θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου η θρυλική ηθοποιός Ρένα Βλαχοπούλου με τον Χρόνη Έξαρχο, το Φώτη Μεταξόπουλο και την Έρρικα Μπρόγιερ.
Τότε που μέσα από τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο βλέπαμε τις πρώτες εικόνες της τουριστικής Ελλάδας που δειλά-δειλά έμπαινε στο παγκόσμιο προσκήνιο. Από τότε μάλλον άλλαξαν ελάχιστα – ίσως και τίποτα- σε ότι αφορά ειδικά τις κτιριακές εγκαταστάσεις των λιμανιών. Η λέξη «σεβασμός» στον επιβάτη-πελάτη-φιλοξενούμενο-διαφημιστή της χώρας μας, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των υπευθύνων που διοικούν αυτή τη χώρα.
Ο «διαφημιστής τουρίστας» είναι σίγουρο πως θα μετατραπεί σε «δυσφημιστή» της Ελλάδας με όσα δει και βιώσει διερχόμενος τα Ελληνικά λιμάνια. Η εγκατάλειψη, η αδιαφορία, η βρωμιά, η έλλειψη σύγχρονων χώρων (terminal) που απαιτούν οι καιροί μα κυρίως ο ανταγωνισμός είναι εμφανείς παντού.
Χιλιάδες ταξιδιώτες μέσα στο λιοπύρι ή τη βροχή και το κρύο το χειμώνα, τοίχοι άβαφοι που έχουν να συντηρηθούν από την εποχή της ασπρόμαυρης Φίνος Φιλμ, κακογραμμένες πινακίδες με μαρκαδόρο, ηλεκτρονικές πινακίδες χαλασμένες και πολλά άλλα, συνθέτουν μια εικόνα θλίψης για την κατάντια αυτής της ευλογημένης χώρας.
Το σκηνικό συμπληρώνουν οι κράχτες δωματίων rooms to let, με την παλιομοδίτικη τεχνική της πινακίδας. Σε μια εποχή που ο μέσος Ευρωπαίος είναι απόλυτα εξαρτώμενος από την online ζωή και παραγγέλνει ακόμη και το καφέ του μέσω smartphone.
Νιώθω βαθιά θλίψη…
Αυτό νιώθω κάθε φορά που ταξιδεύω στην Ελλάδα. Ούτε θυμό, ούτε νεύρα, ούτε διάθεση για γκρίνια. Μόνο βαθιά θλίψη και απογοήτευση πότε επιτέλους θα σταματήσει η κατρακύλα.
ΥΓ Τα λιμάνια Νάξου και Πάρου είναι επιπέδου Champions League μπροστά στην παγκόσμια ντροπή και Δ΄ Ερασιτεχνική κατηγορία που λέγεται λιμάνι Σαντορίνης. Οι Έλληνες ξεναγοί θα μπορούσαν να γράψουν τόμους ολόκληρους από όσα τραγικά βιώνουν εκεί όταν φτάνουν τα κρουαζιερόπλοια, σε ένα από τα δημοφιλέστερα νησιά σε παγκόσμιο επίπεδο… Όσο για τη Θεσσαλονίκη μας; Τα είπε ο Γιώργος… Παρακόρη…
Καλό καλοκαίρι καλό κουράγιο και προσοχή!
Κάπου μπορεί να πεταχτεί μπροστά σας η Ρένα Βλαχοπούλου…
