Σταθερά τηλέφωνα βουβά, άνθρωποι μόνοι

Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει. Κατερίνα Γώγου 

Λίγες μέρες πριν χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι. Είχε να χτυπήσει μήνες. Ήταν μια ηλικιωμένοι κυρία από τον πιο πάνω όροφο. Ήθελε να ρωτήσει κάτι για τα καλοριφέρ. Κοιτάζαμε το τηλέφωνο να χτυπά με απορία. Πολλές φορές απορούμε γιατί δεν διακόπτουμε τη σύνδεση. Κανείς πια δεν μιλά στα σταθερά. Ανέβηκα στο σπίτι της να δω κάτι στα σώματα, την άκουσα να ξεκλειδώνει δυο κλειδαριές. Φοβάμαι μου είπε, δεν έρχεται πια και κανείς με την πανδημία, χαθήκαμε και με τις φίλες μου που βρισκόμασταν για κανένα χαρτάκι.

Τα ίδια μου έλεγε πάνω κάτω και η μητέρα μου. Κανένας στη γειτονιά δεν καλεί κανέναν για καφέ. Αποξένωση. Αν μου πεις τι σου λείπει πιο πολύ στα δυο χρόνια της πανδημίας θα σου πω τα ταξίδια και οι φίλοι μου. Αυτές οι ελάχιστες χαλαρές ώρες των συνευρέσεων, που όσο μεγαλώνεις λιγοστεύουν έτσι και αλλιώς. Και σήμερα πια λιγόστεψαν πολύ.

Τα τηλεφωνήματα λιγόστεψαν επίσης. Πολλές φορές αγγίζουν την απόσταση της εβδομάδας. Ολόκληρα επεισόδια από ζωές ανθρώπων που αγαπάμε χάνονται, η σύνδεση μοιάζει περίπλοκη σε κάθε συνάντηση. Απαιτεί αφήγηση.

Η ψευδαίσθηση των social γεννά αυταπάτες. Ο καταναγκασμός των ευχών δημιουργεί αλυσίδες από πόστ όπου ταγκάρονται δεκάδες άνθρωποι που λέγονται Γιάννης για να βγει η υποχρέωση και να αντιληφθεί η κοινότητα ότι τους νοιάζεσαι.

Οι νέοι έχουν αποδεχθεί τη νέα συνθήκη. Μιλούν on line μόνο, εξομολογούνται σε κάμερες βάσανα, χαρές και επιθυμίες.

Οι μεγαλύτεροι μπαίνουν σταδιακά στο κόλπο. Τα παιδιά πάλι μετατρέπονται σε νευρόσπαστα. Ο πεντάχρονος γιος ενός φίλου, που δεν θυμάται τη ζωή πριν την πανδημία αρνήθηκε να πάει σε μια παιδική παράσταση γιατί φοβόταν τη έκθεση στον ιό.

Η μοναξιά είναι η νέα αβάσταχτη συνθήκη που ήρθε με την πανδημία για να μείνει. Και πρέπει πια να τη διαχειριστούμε. Να συμφιλιωθούμε μαζί της, να την ξορκίσουμε, να είμαστε έτοιμοι να την παλέψουμε την επόμενη μέρα.

Η ήττα της κοινωνικότητας, που σε άλλες κοινωνίες έχει επέλθει εδώ και δεκαετίες κάνει και εδώ την πρόβα τζενεράλε της. Στην Ιαπωνία μια Ελληνίδα μου είχε πει πριν έξι χρόνια ότι οι γειτόνισσες της δεν την καλούν ποτέ στα σπίτια τους σε αντίθεση με κείνην, δεν είχε δει ποτέ τα σπίτια τους από μέσα σε μια γειτονιά με μονοκατοικίες και στη Νορβηγία μια άλλη Ελληνίδα μου είχε δείξει ένα γυάλινο μπολάκι στο χολ. Εδώ μου είχε πει αφήνουν τα κλειδιά των αυτοκινήτων τους οι φίλοι όταν με επισκέπτονται για φαγητό μια φορά το δίμηνο. Μετά το φαγητό γίνονται γρήγορα τύφλα στο μεθύσι και για να μην οδηγήσουν μεθυσμένοι αφήνουν τα κλειδιά των αυτοκινήτων τους εκεί και επιστρέφουν την άλλη μέρα να τα πάρουν.

Θα ξαναβρούμε αλήθεια ποτέ κάτι από τη χαμένη μας κοινωνικότητα;