Στο Λονδίνο, κάθε μέρα μοιάζει τώρα με Κυριακή

Αν με ρωτήσεις τί σημαίνει το Λονδίνο για σένα. Η απάντηση είναι μία. Ελευθερία! Και μην πάει ο νους σας στη συζυγική γιατί παράπονο δεν έχω. Η Κανατάκη ουδέποτε ήταν καταπιεστική σύζυγος, άλλωστε αν ήταν, δεν θα βρισκόμουν καν στη θέση να γράφω αυτές τις γραμμές.

Το Λονδίνο είναι για μένα η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Να πιστεύεις όπου θέλεις, να αγαπάς ότι θέλεις, να κάνεις ότι θέλεις με έναν σημαντικό όρο. Να μην ενοχλείς τον διπλανό με τη συμπεριφοράς σου. Ακριβώς αντίθετα από την Ελλάδα.

Έλειψα από τη Λόνδρα κοντά 6 μήνες, μετά από περίπου 13 χρόνια. Τα ρούχα μου είναι σε κούτες, οι πίνακές μου στην αποθήκη. Νοιώθω πως δεν έχω αρκετές κάλτσες, δεν τις βρίσκω. Το ποδήλατό μου είναι αλλού. Τί περίεργο συναίσθημα..

Το Λονδίνο. Από τη μέρα που ήρθα στο τηλέφωνο με ρωτούν οι φίλοι πως είναι το Λονδίνο. Σαν να’ναι κάθε μέρα Κυριακή. Τους απαντώ. Η πόλη κοιμάται σαν από Σαββατιάτικο ξενύχτι. Σε hangover. Τόσο ήσυχο που ανησυχείς πως κάτι χάνεις.

Περιμένεις να  ξυπνήσει ο κόσμος. Για να δουλέψεις, να κινηθεί η αγορά. Να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ του, από το καθηλωτικό work from home. Η μισή αγορά κλειστή.

Το hospitality που υπήρξε το απόλυτο boom της δεκαετίας στον πάγο. Κοκτέιλ παραγγέλνουν από το app για το σπίτι. Φλερτάρουν από τα app. Συναντιούνται στο zoom. Σαν time out. Που ιδρωμένος περιμένεις να μπεις ξανά στο γήπεδο. Να μην κρυώσεις. Στη δική μου μπασκετική γενιά είχαμε 2 time out και ήταν πολύτιμα. Κι αυτό έχει αλλάξει.

Στο Soho τα πράγματα είναι καλύτερα. Στην Carnaby επίσης. Ανάσα όταν φτάνω από τα στενά και βλέπω το #welcomeback της #carnabystreet. Και το εννοεί, πίστεψέ με. Περπατάς στη Regent Street και βλέπεις την boutique του Ralph Lauren κλειστή. Συνεχίζεις ευθεία για να διασταυρωθείς με την New Bond street και βλέπεις πως από την Conduit μέχρι την Oxford τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά. Μερικές δεκάδες στα πεζοδρόμια από εκεί που περπατούσες στο δρόμο για να ανασάνεις. Το Λονδίνο, αργεί να επανέλθει.

Το London Edition, ξενοδοχείο έμβλημα για τη Hilton κλειστό, τα Pizza Express με αρκετές δεκάδες μαγαζιά και τα Debenahms σε administration, τα Byron Burgers -η αλυσίδα που ήταν περήφανοι οι Λονδρέζοι πουλήθηκε και ακόμα δεκάδες παραδείγματα.

Νοιώθω αληθινά πως η αγορά είναι σαν να επανέρχεται από πόλεμο. Δυσκολεύεται να βρει τα πατήματά της και αρνείται να πιστέψει πως αυτό ήρθε τη στιγμή που η αγορά άνθιζε. Που περίμεναν το Brexit -και καλά- για να απογειωθούν και πάλι.

Συνήθιζα πολλές φορές αυτά τα 10 χρόνια να μεταφέρω στους Βρετανούς δημοσιογράφους πως αν στο Λονδίνο ζούσαν τις στιγμές που έζησε η Ελλάδα το 2011-14 οι Βρετανοί θα πηδούσαν στον Τάμεση. Μπορεί να μην το κάνουν (ακόμα) αλλά η αγορά σίγουρα δεν θα επανέλθει σύντομα.

Η απάντηση είναι μία. Σήκω από τον καναπέ σου. Βάλε τη μάσκα σου. Να είσαι συνετός. Να είστε υποστηρικτικοί. Να είστε ασφαλείς αλλά η ζωή είναι εκεί έξω. Στις πλατείες, στα πάρκα, στους δρόμους, στα δάση. Μόνο έτσι η ζωή θα συνεχιστεί. Και θα συνεχιστεί. Με σύνεση αλλά και με δράση.