Στο Μεξικό τα σκυλιά είναι αυτά που διδάσκουν τους ανθρώπους

Τον Οκτώβριο του 2019 βρέθηκα στη συναρπαστική χώρα του Μεξικού, στο πλαίσιο ενημερωτικού ταξιδιού από μεγάλο ταξιδιωτικό γραφείο.

Το τι ακούγαμε από την Ελλάδα πριν αναχωρήσουμε δεν περιγράφεται: «Μην απομακρύνεστε από τον πολύ κόσμο», « μην βγείτε μόνοι» « μην έχετε πάνω σας ρολόγια ή χρυσαφικά γιατί θα βρεθείτε σε κάποιο χαντάκι χωρίς κεφάλι ή χέρια», « θα σας φάνε, θα σας πιούνε, θα σας εξαφανίσωμεν που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος Λάμπρος Κωσταντάρας» αλλά και πολλά άλλα. 

Όχι πως δεν υφίσταται ο κίνδυνος –όπως και σε όλα τα άλλα μέρη του κόσμου-, αλλά περπατώντας στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας το Μέξικο Σίτυ, νομίζαμε πως βρισκόμασταν σε μια κλασσική ευρωπαϊκή πόλη (η τριτοκοσμική Ελλάς εξαιρείται φυσικά). 

Και φαβέλες είδαμε, αλλά και αρκετές περιποιημένες γειτονιές ήταν πολύ καθαρές, με λουλούδια, σύγχρονα κτίρια δίπλα στα παραδοσιακά, εμπορικά κέντρα, πολυτελή εστιατόρια, όμορφος κόσμος να κάνει περίπατο, ποδηλασία ή να χαλαρώνει σε κάποιο παγκάκι. Δεκάδες επίσης οι μικροπωλητές να απλώνουν τη φτωχική τους πραμάτεια κυρίως για τουρίστες. 

Επικρατούσε γενικά ένα κλίμα ευφορίας και καλής διάθεσης από τους περισσότερους. Παράδεισος δεν ήταν, αλλά η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που φανταζόμασταν. 

Στον περίπατό μας στην κεντρική λεωφόρο Πασέο ντε λα Pεφόρμα, δίπλα μας περπατούν δυο γονείς οι οποίοι μεταφέρουν σε αναπηρικό καρότσι πιθανόν το παιδί τους που ήταν σε αρκετά «βαριά» κατάσταση. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έτσι κι εμείς ρίχνουμε κάποιες κλεφτές ματιές αλλά ταυτόχρονα κάνουμε πως δεν βλέπουμε για να μην νιώσουν αμηχανία και δουν τον οίκτο στα μάτια μας. 

Πιο πίσω ακολουθεί μια παρέα από κορίτσια που όμως έχουν μαζί τους και τρεις σκύλους. Ξαφνικά συμβαίνει το απίστευτο. Οι σκύλοι «αντιλαμβάνονται» το παιδί με το καρότσι και ορμούν με σκοπό το περικυκλώσουν ώστε να τον αγκαλιάσουν! 

Οι στιγμές κρατούν το πολύ 1-2 λεπτά αλλά προκαλούν έντονα συναισθήματα κυρίως συγκίνησης στους συμμετέχοντες (γονείς-παιδί-συνοδούς σκύλων) αλλά και τους διερχόμενους που κοιτούν έκπληκτοι μαζί με εμάς. 

Ήταν πασιφανές πως οι σκύλοι συμπεριφέρθηκαν αυθόρμητα και με το ένστικτο, χωρίς να πάρουν κάποια εντολή από το αφεντικό τους. Οι σκύλοι δεν έχουν λογική, ούτε και δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Πήγαν εκεί που «έκριναν» πως έπρεπε να δώσουν την αγκαλιά τους, το χάδι τους, την αγάπη τους. Έτσι απλά. Έστω και λίγο άγαρμπα χωρίς το ανθρώπινο σαβουάρ βιβρ.

Ναι για τα σκυλιά μιλάμε κι όχι για εμάς τους έξυπνους, τους σκεπτόμενους, τους ευφυείς, τους ξερόλες με τα μεγάλα και τα παχιά λόγια. Που κάνουμε συχνά το ακριβώς αντίθετο και αποφεύγουμε ότι  προκαλεί δυσαρέσκεια στην αισθητική μας.

Στο Μεξικό πήραμε ένα ακόμη ταξιδιωτικό και διδακτικό μάθημα. Αυτή τη φορά από τους σκύλους που μας δίδαξαν…

Δείτε επίσης…